ตัวผม มัวเเต่พิจารณาเรื่องของมรฌานุสติ เกี่ยวกับ กับศพในงานศพ พิจารณาเรื่องศพ จับจิต ระดับอ่อนๆ ยึดกับการณ์ปฎิบัติที่ผ่านมา  มันไม่ใช่เหตุที่ควรทำเเล้ว สิ่งที่ต้องพิจารณายึดไว้เป็นอารมณ์คือ พุธโธ ควรเดิมตามทางที่ต้องปฏิบัติเเละเดินได้เเล้ว ในเมื่อ จิต ไม่บริสุทธิ์ ก็ควรทำจิตให้ผ่องใส เข้าไว้ เราที่มาทำพิจารณาในงานศพนี้ เรามาเพื่อปฎิบัติ เราเป็นลูกหลานของผู้ตาย เราเป็นลูกหลานของสถานที่นั้น เราเป็นลูกหลานของพระสงฆ์ เราควรทำตัวด้วยความเคารพเเละนอบน้อม
อย่าผยอง ในตัวในตน คุมจิตคุมใจ พูดดีคิดดีทำดี เราก็สามารถนำบุญใหญ่ ที่ได้ทำในระหว่างงานศพนั้นส่งให้ผู้ที่ตายได้ เเต่การปฏิบัติของตัวผมนั้นทำได้ไม่มากในการส่งบุญนี้ เเต่ก็ถือว่าได้ทำเเล้ว ก็รู้ว่าตัวเองติดเรื่องของจิต ที่ไม่สงบ จิตที่ยังไม่เเข็ง เเละความเขลาในปัญญา พระสงฆ์อยู่ข้างหน้าเเล้วเเท้ เเทนที่จะเข้าไปถามในการปฏิบัติหรือข้อสงสัยที่เกิดกับตัวเรานี้ ถือว่าเตือนใจ ว่าอย่ามัวเเต่กลัว เดี่ยวจะพลาดโอกาสอันดีอีก
สุดท้ายชีวิตก็ ว่างเปล่า นี้คือข้อคิดที่ได้จากงานศพ
เรารู้เหตุที่จะเกิดย่อมไม่หวั่นไหวเมื่อเกิดเเล้ว มีสติรู้อยู่ในขณะเกิด รู้เเจ้งดับเหตุนั้น(รู้จริง รู้เเจ้ง)
ตอนนี้ที่ผมขาดคือตัวรู้จริงต้องปฏิบัติเริ่มต้นใหม่ (หลวงปู่มั่น)ให้เป็นอารมณ์ เพื่อรู้ในตัวรู้ เพื่อเข้าใจในตัวรู้ เเละเพื่อวางในตัวรู้ รู้จัก รู้จำ รู้จริง รู้เเจ้ง