ก่อนอื่นขอเล่าก่อนว่าผมเป็นคนยังไงนะครับ คือผมเป็นคนนิสัยขี้เกียจแต่ก็ไม่ถึงกับขี้เกียจขั้นสุดนะ แต่ขี้เกียจที่ผมหมายถึงก็จะเป็นเรื่องเรียนครับ ไม่ค่อยสนใจที่จะค้นคว้าหาข้อมูลหลังเลิกเรียนเลย หนังสือไม่อ่าน และติดเกมเล่นเกมทุกวัน พอเลิกเรียนคือเลิกเรียนจริงๆครับไม่สนใจที่จะหาความรู้เพิ่มเติมเลยพอกลับมาก็เล่นเกมเรื่องงานที่อาจารย์สั่งมาเป็นการบ้านผมจะขยันส่งงานตามงานตลอดไม่ขาดเลย ตั้งแต่เด็กแต่พ่อแม่ก็ไม่ได้เลี้ยงตามใจนะแต่ก็ไม่ได้เข้มงวดมาก อยากได้อะไรก็ต้องหาเงินซื้อเอง ส่วนที่บ้านค่อนข้างมีปัญหาเรื่องเงินพอสมควรเลย ตอนนี้ผมอายุ20ปีนิดๆ กำลังศึกษาป.ตรี ใกล้จะฝึกงาน ผมคิดอยู่ตลอดว่าถ้าขืนผมยังไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองผมต้องลำบากแน่ๆในอนาคต ตอนนี้ผมเรียนเกี่ยวกับด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ เน้นไปทางด้านเขียนโปรแกรม แต่ผมก็รู้สึกว่าผมก็เรียนๆไปงั้นแหละอาจารย์สอนกลับมาก็ลืม แต่ในใจลึกๆผมก็รู้ตัวเองทุกอย่างว่าตัวเองเป็นยังไง แต่ไม่สามารถดึงตัวเองขึ้นมาได้เสียที ผมก็คิดว่าในเมื่อชอบเล่นเกมทำไมเมื่อก่อนผมไม่ไปเรียนด้านเกมวะ แต่มาคิดได้ตอนใกล้จบแล้ว ผมเล่นเกมทุกวันนี้ในใจก็อยากเป็นสตรีมเมอร์หรือนักแข่ง Esport นะแต่ยังพยายามไม่พอ และรู้สึกว่าตัวผมเองเป็นคนจำพวกเป็ดครับเล่นทุกอย่างแต่ไม่สุดซักทางนึงรวมถึงกีฬาด้วย
ถัดมาคือในใจลึกๆผมอยากจะทำธุระกิจหรือมีธุระกิจอะไรซักอย่างเป็นของตัวเองอยากมีเงินไปช่วยเหลือพ่อแม่ที่ค่อนข้างลำบาก แต่ก็ได้แค่คิดว่าอยากทำธุระกิจแต่ไม่เคยจะลงมือทำเลย ชีวิตผมในตอนนี้7วันคือ
ตื่นบ่ายโมง กินข้าวแล้วนอนแปปนึงพอ6โมงเย็นนั่งเล่นเกมถึงตี4ตี5แล้วก็นอน วนลูปแบบนี้เกือบทุกวันครับ ผมไม่สามารถดึงตัวเองออกมาจากลูปได้เลย แต่ทุกๆวันในสมองก็คิดในหัวตลอดเลยนะครับว่าผมต้องทำอะไรให้มันเป็นชิ้นเป็นอันแล้ว คิดวนในสมองตลอดว่าอนาคตต้องลำบากแน่ๆ แต่ได้แค่คิดจริงๆยังทำไม่ได้เลยครับ
อีกอย่างบางทีผมก็ไปเห็นคนที่ประสบความสำเร็จกับชีวิตในคลิปต่างๆผมดูไปดูมาก็เกิดมีไฟและอยากทำแบบเค้าอย่างเช่น คนที่เขียนโปรแกรมเก่งๆเห็นเค้าได้เงินเดือนเยอะๆผมก็มีไฟขึ้นมาไปซื้อหนังสือสอนเขียนโปรแกรมมาดูได้แปปเดียวก็วางไว้จนฝุ่นเกาะ และบางทีก็เห็นคนที่มีธุระกิจและประสบความสำเร็จผมก็เกิดมีไฟอยากทำได้แบบเค้า แต่ไฟที่ติดขึ้นในตัวผมมันช่างมอดไวเหลือเกิน
แบบนี้ผมควรจะทำยังไงกับชีวิตดีครับควรเริ่มจากตรงไหน ควรทำยังไงให้ชนะใจตัวเองครับ หันไปทางไหนก็เห็นเพื่อนๆดูมีอนาคตกันหมดพอมองมาที่ตัวเองมันดูไม่มีอนาคตเลยครับ

*ขออภัยด้วยนะครับถ้าเกิดผมเขียนวกไปวนมา ผมเขียนระบายออกมาตามที่สมองมันนึกได้ครับ ถ้าผิดพลาดในการเขียนก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ