น้องเราอยู่ ม.5 ตั้งเเต่ที่พ่อเเม่ซื้อไอเเพดให้ ก็คุยกับคนในทวิตเตอร์ ซึ่งไม่รู้หน้าตากัน ชวนกันไปนุ้นไปนี่ (เเต่น้องเรายังไม่ได้ไปนะคะ เพราะโดนเเม่ว่า) ตั้งเเต่ที่ได้ไอเเพดมาก็ไม่ทำอะไรเลย นอนตี 3-4 เพราะคุยเเล้วก็เล่นเกมกับคนในทวิต ตื่นมาก็บ่ายเกือบจะเย็น มากินข้าวเสร็จทิ้งจานไม่มีล้างเเล้วก็ขึ้นไปนอน น้ำก็ไม่อาบ วนลูปแบบนี้ทุกเสาร์อาทิต วันธรรมดากลับมาจากรร. ก็เหมือนเดิมคุยกับคนในทวิตจนดึกดื่น น้ำก็ไม่อาบ อาบตอนเช้าไปรร. เเบบนี้วนอยู่ซ้ำๆ งานบ้านไม่ช่วยอะไรเลย พอใช้ก็บอกเดี๋ยวๆ เดี๋ยวเพราะนอนเล่นไอเเพดเล่นมือถือปาไป1 ชม. 2 ชม.  พอพูดดีดีไม่ทำ พอว่าก็กลายเป็นทะเลาะ พอวันไปเรียนปกติ บางทีน้องก็ไม่ตื่นเเล้วบอกพ่อเเม่ว่าขี้เกียจ พ่อเเม่ไม่ว่าอะไรซักคำเลย ตอนเราเรียนอยู่เราเเทบจะไม่ได้หยุดพัก ต่อให้ไม่สบายยังไงก็ต้องไปทุกที

ที่เล่าด้านบน พ่อเเม่เราไม่ว่าอะไรน้องเลย เรารู้สึกว่ามันเกินไปไหม ตามใจน้องขนาดนี้ ไม่ว่าไม่บ่น ไม่ใช้อะไรเลย อยู่บ้านไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยงานอะไรเลย เรารู้สึกเราเหนื่อยมาก เพราะคนที่บ้านก็เอาเเต่เรียกเรา รู้สึกเหมือนคนรับใช้ยังไงยังงั้นจริงๆ
ส่วนน้องเราก็รู้สึกว่ามันเหมือนคุณหนูไปหน่อยมั้ย วันๆนอน เล่นเกม ตื่นมากิน น้ำไม่อาบ เรารู้สึกเกลียดน้องไปเลยค่ะ เราไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไงเเล้ว เราชอบเอาน้องมาเปรียบเทียบกับเราบ่อยๆ เมื่อก่อนเราไม่เป็นเเบบนี้เลย เเต่มันเป็นเเบบนี้มานานมากจนเรากลายเป็นเเบบนี้ไปเเล้ว เราควรจะจัดการยังไงดีคะ

เคยคุยกับเเม่ไป ทำไมไม่ว่าน้องบ้าง เเม่ชอบมาบ่นให้เราฟัง เราก็ว่าไปว่าจะมาพูดให้ฟังทำไมทำไมไม่พูดให้น้องฟัง เหมือนเราว่าเเม่ไปก็เท่านั้น เพราะทุกคนในบ้านไม่มีใครที่คิดจะว่าน้องเลย จริงๆมันมีอีกเยอะมากๆ รู้สึกเหมือนทุกคนรักเเต่น้อง เเล้วว่าเเต่เราใช้เเต่เรา จนตอนนี้บ้านเป็นที่ที่เราอยู่เเล้วไม่มีความสุขเลย