ตอนมัธยม เรามีเพื่อนเป็นเด็กตา(ตาบอด) แต่เขาตาไม่ได้บอดสนิท มองเห็นแบบเลือนราง เราถูกครูวานให้ช่วยเหลือเขา เราก็ยอมถือว่าเป็นการทำบุญช่วยเหลือเขา พวกเราติดตัวกันตลอดจนสนิทกัน ตอนนั้นเราแทบไม่ได้ทำการบ้านอะไรของตัวเองเลย เราแบ่งเวลาไม่ถูกเลย เพราะต้องช่วยทั้งงานของเขาและของเราอีก เขาก็เอาแต่ให้เราช่วย เราช่วยเต็มที่จนเรียนจบ แยกย้ายออกไปด้วยดี

ผ่านไป2ปี เราแทบไม่ได้ติดต่ออะไรกับเพื่อนคนนี้เลย เราก็ออกทำงานไม่ได้เรียน ใช้ชีวิตของเราไปเรื่อยๆ วันหนึ่งเขาทักมาหา ทักว่า "ไม่ทักหากันเลย สบายดีมั้ย เป็นห่วงนะ เป็นไงบ้าง" แต่ความรู้สึกเรามันไม่อยากจะคุยกับเขา รู้สึกกระอักกระอ่วน อยากจะอ้วก อยากบล็อกทิ้งๆไปเลย ให้แชทเขาหายๆไปเลย
แต่กับเพื่อนเก่าคนอื่นๆเราไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้เลยนะ
เป็นเพราะอะไรหรอค่ะ เราจิตใจแคบ ใจร้ายรึป่าวที่เป็นแบบนี้ ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ