สวัสดีค่ะ เราเพิ่งสูญเสียน้องหมาที่เลี้ยงดูมาตลอด 13 ปีไปค่ะ ตั้งแต่วันที่น้องกลับดาวไป เราทำใจไม่ได้เลยค่ะ นอนไม่ค่อยหลับ หลับอยู่ก็สะดุ้งตื่นบ่อยครั้ง เวลาได้ยินเสียงน้องหมาข้างบ้านเห่าก็มักจะคิดว่าเป็นเสียงน้องหมาที่บ้านเราเห่าอยู่เสมอ นึกถึงทีไรก็ร้องไห้ออกมาทุกครั้ง เพราะตอนน้องยังอยู่เราจะคอยเล่นกับน้องเสมอ น้องชอบมานอนอ้อนใกล้ ๆ ให้ลูบหัว เกาพุง เกาคาง เป็นหมาแก่ที่ใจดีและขี้อ้อนมาก เรามักจะกอดน้องในยามที่เราอ่อนล้า ร้องไห้กับน้องในวันที่เราเสียใจ น้องจะอยู่ข้างเราเสมอไม่ว่าจะเจอเรื่องราวดีหรือร้าย และเวลาที่เรามีเรื่องดีใจ เรามักจะเรียกชื่อน้องและเล่นกับน้องทุกครั้ง เวลาน้องหายออกจากบ้านเราออกตามหาแทบทั้งคืน ตอนน้องป่วยเราก็นั่งเฝ้าทั้งวันเพราะเราไม่กล้าหลับค่ะ หลับไม่ลง และทุกวันเวลาก่อนจะให้ข้าวเราก็ชอบเล่นกับน้องเสมอ ตอนก่อนไปทำงานและตอนเลิกงานเราก็มักจะคุยและลูบหัวน้องเป็นประจำทุกครั้ง น้องก็มักจะกระดิกหางและมาอ้อน เราตลอด ช่วงหัวค่ำของาุกวันเราชอบอกไปนั่งเล่นนอกบ้านกับน้องอยู่เสมอ แต่พอวันหนึ่งน้องไม่อยู่ เรารู้สึกแย่ไปเลยค่ะ หดหู่ เศร้าใจและหม่นหมอง พยายามไม่ร้องไห้แล้วแต่ทำยากมากเลยค่ะ เรารู้ดีนะคะว่าอายุขัยน้องสั้น สักวันหนึ่งน้องต้องกลับดาวน้องไป เพราะปัจจุบันอายุน้องก็ 13 ขวบแล้ว เราเลยทำใจไว้ตั้งแต่ที่น้องอายุได้ 10 ขวบแล้วค่ะ แต่พอน้องมาจากเราไปจริง ๆ มันกลับกลายเป็นว่าเราทำใจไม่ได้ค่ะ ร้องไห้ตลอดเวลาที่มองหรือเดินออกนอกบ้านเสมอเพราะนอกบ้านเป็นที่ประจำของน้องค่ะ เป็นทั้งที่เล่น ที่กิน ที่นอนเล่น สารพัดที่อยู่ของน้องจะอยู่ตรงนั้น และเวลาไปหลังบ้านทีไรเราก็ไม่กล้ามองออกไปข้างนอกเลยเพราะหลังบ้านเราจะมีบ้านของน้องอยู่ พ่อกับแม่ทำไว้ให้น้องอยู่ค่ะ เวลามองหรือเดินผ่านตรงบ้านน้องทีไรน้ำตาไหลทุกที ยิ่งตอนขับรถออกไปทำงาน เราต้องขับรถออกทางหน้า เราพยายามไม่หันไปมองที่ที่น้องชอบอยู่เพราะกลัวตัวเองจะร้องไห้ออกมา ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเราไม่กล้าไปรั่งเล่นนอกบ้านหรือมองออกนอกหน้าต่างเลยค่ะ กลัวตัวเองจะร้องไห้อีก ทุกคนพอมีวิธีจัดการอารมณ์เศร้าและฮีลจิตใจตัวเองไหมคะ ตอนนี้รู้สึกเสียใจมากจนกลัวตัวเองทำงานไม่ไหวค่ะ