ก่อนอื่นผมต้องบอกก่อน ว่าผมอายุ28 แฟนอายุ29
ตอนเริ่มคบกัน1-4ปีแรก แฮปปี้มากมีอะไรกันเเทบทุกวัน ทั้งเค้าเริ่มก่อน หรือผมเริ่มก่อน 
แต่เรื่องนี้มันเกิดขี้นก่อนจะเเต่งงานนิดหน่อย ครั้งนั้น ผมเปิดใจคุยความรุ้สึกทั้งหมดที่มีว่าเป็นยังไง
ในวันนั้น ผมบอกเค้าว่า ตอนนี้ใกล้จะถึงวันเเต่งเเล้ว แต่ผมยังมีปัญหาในใจ เรื่องการมีอะไรด้วย
ที่เค้า แสดงออก ทั้งปฎิเสธ ทั้งพูดจารุนเเรง รังเกียจ *ไม่ได้บ่อยนะครับในตนอายุ22 มีอะไรกันอาทิตย์ละครั้ง
บ้างครั้ง2อาทิตย์ด้วยซ้ำ และทุกครั้งก็จะไม่มีอารมณ์ร่วมพยายามเเสดงออกชัดมาก ว่ารำคาญ
ผมเลยตัดสินใจพูดความรู้สึกทั้งหมด ว่าผมไม่สามารถ อยู่แบบนี้ได้ ถ้าต้องอดทนแบบนี้ไปตลอดชีวิต
ก็คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น แต่ถามว่าผมรักเค้าไหม ผมรักเค้ามากเค้าก็รั แต่มันต้องคิดถ้ารักเเล้วต้องทน
มันก็ไม่ใช่ แล้วเค้าก็ร้องไห้ออกมา เค้าบอกเค้าขอโทษ เค้าก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร แต่ผมก็ไม่ได้ต้องการคำตอบตอนนี้
ให้เวลาคิด1วันค่อยมาตอบพรุ่งนี้ ถ้าคิดว่าถ้าแต่งงานแล้ว ผมต้องมาร้องไห้ เสียใจกับเรื่องนี้ไปตลอดคง ไม่ไหว
วันต่อมา เธอมาพร้อม พ่อแม่ คุยกันแบบจริงจังมากก พูดไปผมก็ร้องไห้ไป เค้าก็ร้องไห้เหมือน ผลสรุปที่ได้
คือ งานเเต่งยังคงมีเหมือนเดิม เค้าขอโทษผมและบอกจะพยายามปรับปรุงตัวเอง ถ้าเค้าเผลอพูด หรือทำอะไร
ที่เป็นแบบเดิม ให้พูด ให้เตือนเค้า บ้างครั้งเค้าอาจจะพูดไปด้วยความเคยชิน หรือโมโห วันนั้นคือวันที่ปลดล็อค
ปัญหาชีวิต ครั้งใหญ่ รู้สึกโล่งไปหมด มีความสุขมากกกๆ ชีวิตก็แฮปปี้ดี

หลังจากแต่งงาน 1ปี ปัญหาเดิมเริ่มกลับมาอีกครั้ง ที่มีความรุนแรงกว่าเดิม เช่น ปกติถ้าเค้าแสดงออกมาไม่ดีกับผม
ผมจะพูดขึ้นทันที่ (อย่าอารมณ์เสียเลยนะ ใจเย็นๆนะ อย่าด่าเราเลย พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุด) แต่หลังๆ มักจะไม่มีผลอะไรเลย
บางเริ่มมีอะไรกันเเล้ว อยู่ๆ ระเบิดขึ้นมา กลางคันจนต้องหยุดและเเยกย้าย ส่วนผมก็ร้องไห้เสียใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นอีก ผมไม่ดีตรงไหน
นอนหั่นหลังให้กัน ผมเสียใจขนาดไหน เค้าก็ไม่สน ไม่มีแต่จะพูดหรืออธิบายอะไรให้รู้สึกดีขึ้นมาเลย แต่พอตื่นเช้าเค้าก็จะกลายเป็นแฟนปกติ
พูดจาดี ยิ้มให้ หัวเราะกัน ปกติ ในใจผมก็คิดว่าคืออะไร ผมต้องปรับอารมณ์แบบไหน แต่ผมก็ทำตัวปกติ ทั้งๆที่ในใจมันเจ็บ มันช้ำ
เป็นแบบนี้อยู่ 7ปี-8ปี (เกือบลืมไปก่อนหน้านี้ เธอให้เหตุผลว่าเพราะเจ็บ เลยหมดอารมณ์) และปัจจุบัน ณ.ตอนนี้ ผมใช้เจลช่วยทุกครั้ง
แต่มันเเย่มากกกๆ การมีอะไรกันแต่ละครั้ง เค้ามักจะพูดให้รีบๆ ไวๆเลย อย่าลีลา ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นเลย แค่มีแล้วเสร็จ คือจบ มันไม่ใช่เลย
ผมก็เลยเปิดใจคุยอีกครั้ง เค้าให้เหตุผม เลิกงานมาเค้าเหนื่อย จะต้องมาทำความสะอาดบ้าน ทำนู่น ทำนี้อีก มันเหนื่อย ให้ผมทำความเข้าใจ ผมก็โอเค
ตั้งเเต่วันนั้น เค้าเลิกไม่ต้องทำอะไรอีก ผมทำให้เสร็จหมดทุกอย่าง ทำความสะอาดบ้าน ถูพื้น จัดการความสะอาดน้องแมว ทำกับข้าวเตรียมไว้ให้ กลับมาแค่อาบน้ำ กินข้าว คือจบ ไม่ต้องเหนื่อย แต่ผลที่ได้ คำชมไม่มี ได้แค่ผีเข้าหร่อ ผมเป็นอะไรไปหร่อ ในใจโคตรเสียใจ ร้องไห้เเล้วนะ แต่ต้องทำปกติเเล้วพูด
ออกไป ว่าก็ช่วยไง จะได้ไม่เหนื่อย จะได้อารมณ์ดีๆ เธออารมณ์ดีเราก็พลอยดีไปด้วย แต่หลังจากนั้นทุกอย่างยื่งเเย่ลง จากมีอะไรกันอาทติย์ละครั้ง กลายเป็น2อาทิตย์ครั้ง บ้างครั้ง3เดือนครั้งก็ยังมี แต่ที่เจ็บที่สุดคือ มีอะไรไม่บ่อย นานๆครั้งอย่างที่เค้าต้องการก็เเล้ว แต่ทุกครั้งที่มีเค้าก็มีท่าที รังเกียจ อันนี้ห้าม
อันนั้นห้าม แบบนี้ห้าม พอจะหอม จะกอดก็หั่นหน้าหนี ในใจก็คิดว่าจะรังเกียจอะไรกันขนาดนั้นและจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะดี ให้รีบๆ ใส่เลยไม่ต้องลีลา(ใช้เจลช่วย) และพยายามแสดงออกสีหน้ารำคาญชันเจน ถอดหายใจบ่อย มันพังมากกกกก 

จนบางครั้ง ก็คิดน้อยใจเหมือนกัน เราไม่ดีอะไรขนาดนั้นเลยหร่อ อะไรที่เค้าบอกว่าอันนั้นไม่ชอบ อันนี้ไม่ชอบ ผมก็เปลี่ยนตัวเองให้หมดเเล้ว
มันเคลียดมากเลย วันๆต้องมานั่งคิดว่าเรายังมีอะไร ไม่ดีอีกหรอ หรือว่าเค้ามีคนอื่น เจ็บปวดมาก ที่ต้องมาค่อยหาข้อเสียตัวเอง ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราทำอะไร
ก็ดีไปหมด แต่ละอย่างที่เค้าเเสดงออกมาเค้าไม่กลัวที่จะเสียผมไปเลยหรือไง ยิ่งผมแสดงออกมาว่ารักเค้ามากเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากขึ้นทุกวัน บางครั้งก็ไม่อยากทนเจ็บ หรือเสียใจแบบนี้อีกเเล้วแต่จะให้เลิกก็คิดว่า เราเลิกกับเค้าไม่ได้มันรักหมดใจไปเเล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ คนรักกันต้องส่งสาร เห็นใจกันบ้างไหมอะ 

จนวันนึง ผมถามเค้า ว่ายังรักผมอยู่ไหม มีคนอื่นหรือป่าว เค้าบอกว่าเค้ารัก เค้าไม่มีใครเลย ผมก็เลยระบายความรู้สึกให้เค้าฟัง กลายเป็นเค้าโมโหผมต่อ ว่าจะหาเรื่องกันให้ได้เลยใช่ไหม ทุกครั้งที่พูดเค้าก็ร้อง ผมก็ร้อง มันเจ็บปวดมาก เค้ามักจะบอกว่าเค้าก็ไม่รู้เป็นอะไร เหมือนกัน ถามว่าถ้าผมเจ็บขนาดนี้
ทำไม ถึงไม่เลิกกันไป ผมคิดทบทวนเรื่องนี้หลายรอบอย่างดี ไม่ใช่อารมณ์ ทำให้รู้ว่าผม รักเค้ามากขนาดไหน ผมคงขาดเค้าไม่ได้ ด้วยที่เราอยู่ด้วยกันมาครึ่งชีวิตเเล้ว เธอเป็นส่วนนึง ของผมไปเเล้วถ้าต้องแยกจริงๆ ผมคงต้องตายจากไปเท่านั้น ความคิดตอนนี้มันว่างเปล่า อยากหลุดจากความคิดแบบนี้สักที
หรือ ใครที่มีวิธีแก้ปัญหาครอบครัวแบบนี้ ช่วยผมที่เถอะนะ (พิมพ์ไปก็เสียใจ น้ำตาจะไหล มันเคลียดที่สุดของชีวิตเเล้ว)

คำถามก็คือ ผมต้องทำยังไง มีอะไรที่จะเเก้ได้ไหม หรือมี คุณหมอท่านไหน มีความสามรถที่จะช่วยเหลือผมได้ไหม ขอร้องจากใจใครก็ได้ช่วยผมที
ความรักมันน่ากลัว และเจ็บปวด แบบนี้ ผมต้องทำยังไงให้เธอเข้าใจผม และรักผมมากๆ เหมือนที่ผมรักเธอ