หลังจากที่นพ วิ่งหนีซอมบี้ขึ้นตึกเพื่อไปหลบยังห้องพักรักษาของตัวเอง ฝูงซอมบี้ก็กรูกันวิ่งตามนพ ไปจนลับตาของบัด และ วิ

          " วิ ไปหาทิม กัน "

          วิ  ยังไม่หายช็อคกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่  ซอมบี้รุมกัดหญิงสาวที่พวกเราช่วยให้ฟื้นไข้แต่ต้องกลับมาตายจากอาการที่หายดี  ถ้าหากพวกเราพาเธอ

ขึ้นบนห้องแล้วค่อยช่วยเธอเช็ดตัว หายาพาราฯให้กิน  พูดกันเบาๆ  หัวเราะกันเบาๆ  หญิงสาวคนนี้ก็คงไม่ถูกซอมบี้กัดตาย

          " บัดซบ "  หลังจากที่วิ ครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นจึงสบถมันออกมา

          " ชีวิตบัดซบ "  วิ สบถอีกครั้ง

          " จะ  วิ   พี่รู้แล้วว่าชีวิตมันแสนบัดซบ แต่เราก็ต้องก้าวต่อไป อยากให้ซอมบี้กัดเราให้ตายๆไป  พวกมันก็ดันเผือกมองไม่เห็นเราอีก  พี่เองอยากจะ

ฆ่าตัวตายตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งแล้ว  แต่พี่ใจไม่ถึงพอ "

          " หนู จะไม่อยู่รอความตายที่นี่แล้ว "

          " แล้ววิ จะไปไหนได้ "

          " หนูจะออกไปช้อปปิ้ง "

          บัด ถึงกับหงายหลัง

          " โธ่ถัง กะละมัง หม้อ   เราก็หลงนึกว่าวิ จะไปกอบกู้โลกจากพวกซอมบี้ ซะอีก "

          " ไปตามหาทิม กันก่อน ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง "

          ทั้งสองคนเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์โรงพยาบาล แต่ไม่พบแม้เงาของทิม

          " อย่าบอกนะคะ ว่าทิม ถูกกัดเป็นซอมบี้ไปแล้ว "

          " ไม่น่าใช่ ทิม ป่วยเป็นโรคลมชักขั้นรุนแรง ร่างกายอ่อนแอ พวกมันไม่น่าจะจับสัญญาณชีพของทิม ได้ "

          " วิ ลองไปดูตามห้องต่างๆให้ทั่วก่อน  พี่เริ่มรู้สึกเหนื่อย ขอพักเอาแรงที่นี่  ระวังตัวด้วยนะวิ  อย่าส่งเสียงดัง "

          " ค่ะ พี่เองก็ระวังตัวด้วย  ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมง วิ ไม่กลับมา พี่ก็กลับขึ้นห้องไปก่อน "

          " ตามนั้นวิ "

          วิ ออกเดินตามหาทิมตามห้องต่างๆของชั้นล่างแต่ไม่พบ  หาห้องแล้ว ห้องเล่า หาจนทั่ว  เหลืออยู่ที่สุดท้ายแล้ว ที่ยังไม่ได้ไปหา ถ้าไม่อยู่ในนั้น

วิ  ก็ตัดสินใจเลิกตามหาทิม  แล้วจะกลับไปหาพี่บัด ทันที   ห้องสุดท้ายนั้นคือ ห้องน้ำ

          วิ เดินเข้าไปในห้องน้ำชาย เห็นคราบเลือดเต็มไปหมด  เหลียวมองไปเห็นห้องส้วมห้องนึงประตูปิดอยู่  วิ เลยเดินไปที่หน้าประตูที่ปิดอยู่นั้น แล้ว

กระซิบเบาๆ ว่า  " ทิม ... ทิม ... ทิม อยู่ข้างในรึป่าว "

          " ทิม ... ตอบด้วย  พี่วิ เอง "

          " ทิม ... ตอบด้วย  เป็นอะไรรึป่าว "

          ยังคงไม่มีเสียงตอบจากคนในส้วม

          " ใช่ทิม รึป่าว  ตอบด้วย "

          " ค้าบ...... ทำไมค้าบ......พี่ "  เสียงตอบแบบอารมณ์บ่จอย

          " ทิม  อึอยู่หรอ  ใกล้เสร็จยัง "

          " ใกล้เสร็จแล้วค้าบ   ถ้าพี่ไม่มาเรียก ไม่มาเซ้าซี้  ป่านนี้ผมเสร็จไปตั้งนานแล้ว " เสียงแสดงความไม่พอใจ

          " ทำไมอึนานจัง  ล่ะทิม  ท้องผูกหรอ "

          " ผมไม่ได้ขี้  ผมชักอยู่ "

          วิ ตกใจ ทิม เกิดอาการชักในส้วม ทำไงดี ทำไงดี

          " ทิม  เดี๋ยวพี่ พังประตูเข้าไปนะ  ทิม อยู่ให้ห่างประตูไว้  พี่นับถึงสาม  พี่พังละนะ "

          " 1... 2... "

          ทิมเปิดประตูออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ชักสีหน้าใส่วิ

          " พี่วิ  ไม่น่ามายุ่งกับผมเลย "

          " อะไรกันวะเด็กสมัยนี้ จะช่วยชีวิตแท้ๆ " ( พูดเสียงหนึ่ง )

          " มาชักสีหน้าใส่  เดี๋ยวก็โดนเทยไทยเตะปากแตกหรอก  หรือจะลอง " วิ พูดด้วยอารมณ์โมโห

          ทั้งสองคนเดินตามกันมาโดยไม่พูดไม่จาอะไร  ยังคงอารมณ์เสียใส่กัน

          " ไปซะนานเลย  นี่พี่ก็ว่าจะกลับขึ้นห้องพักแล้ว "

          " ทิม ไปไหนมา "

          " อยู่ในห้องส้วม  เห็นบอกว่าชักอยู่  หนูจะพังประตูเข้าไปช่วย แต่กลับมาอารมณ์เสียใส่หนูอีก "

          HA ... HA ...HA ... เสียงบัดหัวเราะ แต่ทิม เริ่มหน้าแดง

          " มันน่าหัวเราะตรงไหนพี่  หนูยิ่งอารมณ์เสียอยู่ "

          บัด ไม่พูด แต่จูงมือวิ มาที่โต๊ะคอมฯ

          " ให้มาดูอะไรคะ  เกมซอมบี้หนูก็เล่นเป็น "

          " เปล่า ดูนี่ "

          บัด เลื่อนเม้าส์ไปที่ทาสก์บาร์ด้านล่าง กดไปที่หน้าต่างที่ซ่อนไว้ เรียกหน้าต่างที่ซ่อนขึ้นมา  วิ  ถึงร้องอ๋อได้

          " โธ่ ... ก็ไม่บอกให้หมด ไม่งั้นพี่วิ จะได้ช่วยเป่าเทียนวันเกิดให้ "

          ทิมหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

          HA ...HA ... HA ... เสียงหัวเราะของคนทั้งสาม แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เบาที่สุด เท่าที่เคยได้ยินมา

           พวกเขาทั้งสามกลับขึ้นห้องแยกย้ายไปห้องของตัวเอง  บัดหันมานัดแนะกับ วิ และ ทิม 

          " นอนพักสักชั่วโมง สองชั๋วโมง เดี๋ยวมาปลุก "

         " ครับ "

          " ค่ะ "

          " ทิม    ถ้าจะชักครั้งหน้าอย่าลืมเรียกพี่   พี่ช่วย "   วิ แซวทิม  ก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินหายเข้าไป

          ทิม ไม่ตอบ แต่หน้าแดง เปิดประตูห้องตัวเองแล้วเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ แต่ในใจแอบคิดตอบโต้พี่วิ ว่า โด่ เดี๋ยวเจอเทียนพรรษาเข้าไปแล้วจะร้อง

ขอชีวิต   อีกใจหนึ่งก็หดหู่กับโรคที่ตัวเองเป็นอยู่ คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจหรอกด่วนตัดสิน พิพากษาในสิ่งที่เห็น ที่ได้ยิน ก่อนที่จะรู้ความจริง  การที่ทิมเข้า

ห้องน้ำไปช่วยตัวเองเพราะต้องการผ่อนคลายอารมณ์ตรึงเครียด  การผ่อนคลายอารมณ์จะช่วยลดอาการเกร็งของประสาทและกล้ามเนื้อได้  ต่อให้มียาพก

ติดตัวก็เหอะ  หากเกิดอาการชักกระตุกรุนแรง ไม่มีคนที่พอมีความรู้ในการช่วยเหลือเบื้องต้นอยู่ใกล้ๆ ก็อาจตายได้ทันที  

          ส่วนบัด  เดินเลยไปที่ห้องของนพ

          เสียงเปิดประตูห้อง เห็นพี่นพ นอนเอาผ้าคลุมโปงอยู่  มีเสียงคล้ายๆบทสวดมนต์ดังอยู่ในผ้าห่มเบาๆ

          " พี่นพ  ผมเอง  โชคดีจังพี่รอดมาได้ "

          " เกือบไปเหมือนกัน วิ่งหนีจนหอบ พวกมันวิ่งตามมาทันพี่ แต่พี่ก็เหนื่อยหอบซี่โครงบานแล้ว พวกมันเลยเดินผ่านพี่ไป เดินไปชั้นล่างแล้ว  พี่ก็

ค่อยๆคลานกลับมาห้อง เมื่อสักครู่นี้เอง "  เสียงนพ ยังหายใจหอบ หืด ...หืด ... หืด ...อยู่

          " พี่นอนพักผ่อนก่อน เดี๋ยวผมค่อยมาปลุก ไปช้อปปิ้งกัน "

          " ดีเหมือนกัน เหนื่อยแทบใจจะขาด "

          2 ชั่วโมงต่อมา บัดไปปลุกทุกคน แล้วมารวมตัวอยู่ที่ห้องนพ  ทุกคนต่างพกพายารักษาโรคของแต่ละคน  โทรศัพท์  เพาว์เวอร์แบงค์ และซักซ้อม

ถึงข้อควรปฏิบัติ  คือ  ปิดเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ใช้การสั่นแทน  ,  ห้ามพูด หรือ หัวเราะเสียงดัง , หากจำเป็นต้องวิ่งหนีซอมบี้ทุกคนตัดสินใจเองเลย

,  หลง หรือ วิ่งหนีให้กลับมายังจุดนัดพบ ,  เปิดสัญญาณ GPS เครื่องตลอด , การเดินทางไปช้อปปิ้งครั้งนี้จะไปด้วยรถยนต์ เพื่อไม่ให้ทุกคนเหน็ดเหนื่อย

จากการเดินทาง

          " ใครมีอะไรจะเสนอไหมครับ " บัด ถาม

          " ถ้าไม่มี  งั้นไปลุย "

   
          พวกเขามาถึงถนนใหญ่หน้าโรงพยาบาล สายตากวาดหารถที่จะใช้เดินทางไปห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาลมากนัก  ทุกคนเห็น

สภาพท้องถนนเต็มไปด้วยรถยนต์  รถจักรยานยนต์  รถเมล์  จอดขวางทางเต็มท้องถนนไปหมด แถมยังมีคราบเลือดนองพื้นถนนด้วย ช่างเป็นภาพที่น่า

หดหู่แท้ๆ  มันเป็นเรื่องจริงไปได้ไงกัน

          " ลุง คันนี้ครับ อยากนั่งมานานแล้ว "

          " ไม่ได้ทิม ต้องหารถยนต์ไฟฟ้า เสียงจะได้ไม่ดัง คันนั้นสตาร์ทรถที พวกซอมบี้ก็แห่มาต้อนรับพวกเราเต็มท้องถนนกันพอดี "

          " อยากลองนั่งมานาน  วันนี้มีโอกาส ผมขอลองหน่อยครับ "

          " ไม่ได้ทิม  ถ้าอยากจะไปด้วยกัน ก็ต้องเชื่อฟัง  ถ้าทิมไม่ฟัง ทิม ก็ต้องแยกตัวออกไป "

          ทิม ไม่ตอบ  เดินตรงไปยังรถมัตเซิลคันโต สีฟ้ามีแถบสีขาวสองเส้นพาดกลางกระโปรงหน้ารถไปถึงกระโปรงหลัง ทิมเดินไปเปิดประตูข้างซ้าย

พร้อมนั่ง บิดกุญแจสตาร์ทรถ  เสียงสตาร์ทรถดังคำรามไม่พอ  ทิม เหยียบครัช  อีกเท้าเหยียบคันเร่ง กดคันเร่งเบิ้ลเครื่องไปมา เสียงดังกระหึ่มทั่วท้องถนน

ออกรถล้อฟรี  เอี๊ยด..ดดดดดดด    ทำให้พวกซอมบี้ที่หลบแสงแดดตามตัวอาคาร ต่างพุ่งมายังรถคันโตสีฟ้าคันนี้

          " นั่นไง  เห็นมั๊ย  พูดไม่รู้ฟัง เด็กกะหลวด "  นพ พูด

          " ทิม ขับรถเป็นหรอคะ "

          " เป็นไม่เป็น ดูเอา  ออกรถล้อฟรี แถมเป็นรถมีครัชซะด้วย "

          ทิม ขับรถผ่านไปทางไหน ซอมบี้ที่หลบอยู่ตามมุมตึกก็พุ่งเข้าหา วิ่งตามรถที่ทิมขับเป็นฝูง

          ทิม ขับรถมาถึงที่ที่หนึ่ง แล้วเลี้ยวรถเข้าไปข้างใน ฝูงซอมบี้วิ่งไล่ตามทัน บางตัวโดดเกาะรถได้ ทิม มองเห็น จึงดริฟรถ สะบัดซอมบี้ตกไป

สายตาทิมเหลียวมองหาอะไรบางอย่างข้างคันเกียร์  ทิม กดเจ้าสิ่งนั้นลงไป แล้วขับรถวนอยู่ในสถานที่แห่งนั้น เจ้าสิ่งนั้นที่ทิม กด  มันกระเด้งออกมาแต่

ยังไม่หลุด  ตอนแรกทิม กะตัดสินใจขับรถพุ่งชนตู้จ่ายน้ำมัน แต่พอดีเหลือบไปเห็นว่าข้างในปั้ม มีรถบรรทุกน้ำมันพ่วงแม่ลูกจอดอยู่ เลยตัดสินใจขับรถ

พุ่งชนรถบรรทุกน้ำมันดีกว่า หวังว่าในรถจะมีน้ำมันอยู่เต็ม  ทิมหันหัวรถไปยังเป้าหมาย อีกมือหนึ่งดึงเจ้าของสิ่งนั้นออกมา หัวแดงเถือก มันคือที่จุดบุหรี่

ซอมบี้เกาะรถทิมหลายตน แต่ทิม ยังคงสามารถบังคับรถไปยังรถบรรทุกน้ำมันได้ ทิม ขับรถพุ่งเข้าชน  เสียงระเบิดดังสนั่น ตูม... ตูม... ตูม และอีกหลายตูม

เพราะมีรถยนต์อีกหลายคันที่จอดอยู่ในปั๊มแห่งนี้

          ทิม จากไป พร้อมฝูงซอมบี้หลายสิบตน ร่างซอมบี้กระจุย กระจาย เต็มท้องถนน ในปั้มแห่งนั้น 

          ย้อนกลับไปหลายนาทีก่อน  ทิม พิมพ์ข้อความส่งให้กับทุกคน ตอนขับรถออกมาจากโรงพยาบาลไม่กี่ช่วงตึก  ในข้อความที่ทิม พิมพ์มีอยู่ว่า

          ผมตัดสินใจดีแล้วครับที่จะจัดการกับชีวิตผมแบบนี้  ในสายตา 2 ลุง กับพี่วิ  อาจจะมองผมเป็นเด็กเวร เอาแต่ใจ ก็ตามที  นั่นมันสิทธิของลุง กับ พี่

แต่ชีวิตผมมันจบลงแล้ว  ผมติดต่อพ่อ และคนอื่นๆในครอบครัวไม่ได้เลย  พวกท่านคงไม่รอด  ส่วนผมอยู่ต่อไปก็จะเป็นภาระให้ลุง กับ พี่ 

ผมก็แค่หวังว่า 2 ลุง กับ หนึ่งพี่ อย่าด่วนตัดสินใครอีกเลย ทุกคนต่างมีเหตุผล  เราเพียงแค่มอง และ แค่ฟัง แต่อย่าสรุป  ผมขอโทษที่ล่วงเกินพี่วิ  ยกโทษ

ให้ผมนะ   ลาก่อนครับทุกคน

          ข้อความที่ทิม ส่งไป ทุกคนยังไม่ได้เปิดอ่าน  เพราะมัวตกใจกับเหตุการณ์ที่ทิม ก่อ

         " เสียงระเบิด มาจากไหนกัน ควันโขมงเต็มท้องฟ้า "

          " อ่า   เจอรถถ่านแล้ว "

          " อะไรคะ รถถ่าน  เราไม่ใช่จะใช้รถยนต์พลังงานไฟฟ้าหรอคะ "

         " รถถ่าน ก็ รถไฟฟ้า นั่นแหละ "  นพ พูด

          นพ  บัด  วิ  ต่างขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยพร้อมออกเดินทาง   นพ เป็นคนขับ  บัดนั่งหน้า  วินั่งหลัง

          " พี่นพ มีใบขับขี่นะคะ "

          " มีสิ  ตลอดชีพด้วย รุ่นนี้แล้ว "

          " หนูแค่ถามดู  เช็คให้มั่นใจ   เพราะหนูกลัวเจอด่านลอยค่ะ "

          HA ... HA ... HA ...   เสียงหัวเราะเบาๆ ของทั้งสามคน

          " มุกนี้ผ่าน ให้เต็มสิบ เลยวิ " บัด พูด

        
          นพ ขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังห้างสรรพสินค้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก

https://ppantip.com/topic/42176625