ผมคบกับแฟนมากำลังจะ 7 ปีเดือนหน้าครับ ตอนเรียนมหาลัยเราเรียนด้วยกันอยู่หอด้วยกันมา 4 ปีกว่าๆมันนานมากๆจนทุกกิจกรรมทุก อริยาบทมีเค้าในชีวิตไปหมดเเล้ว ตั้งเเต่ตื่นนอนผมจะปลุกเค้ามากินข้าวอาบน้ำ ทำกิจกรรมต่างๆไปไหนมาไหนด้วยกันไม่เคยขาด แต่พอหลังเรียนจบก็ถึงคราวต้องเเยกย้ายแฟนได้งาน ตจว. ห่างกัน 600 กม.มันไกลมากๆครับเราไม่เคยห่างกันไกลขนาดนี้ เเละผมก็มีเรื่องหลายๆอย่างที่ตามไปอยู่ด้วยไม่ได้ ทำให้จำใจต้องเเยกครับ แฟนเองก็ตัดสินใจเเล้วเพราะงานที่ไปทำก็เป็นงานที่ดี ทั้งเงิน เเละ ความก้าวหน้าเติบโตในอนาคตค่อนข้างมั่นคงเเถมโอกาสไม่ได้มาถึงทุกคน มันมาเเล้วเค้าต้องคว้าไว้เราเข้าใจดีเลยครับ

เเล้วในที่สุดเค้าก็ไปเมื่อ 3 วันที่เเล้ว 3 วันนี้เราร้องไห้ไม่หยุดเราจะอยู่ได้ยังไงกันชีวิตที่เคยอยู่ด้วยกันมันเปลี่ยนเเปลงไปรวดเร็วเหลือเกินจนเราไม่รู้ต้องจัดการตัวเองยังไง มันเศร้า เสียใจ โหวงๆที่ข้างๆเคยมีเค้าเเต่ตอนนี้มันไม่มีแล้วไม่พร้อมทำอะไรเลย ทำอะไรก็ร้องไห้เสียใจไปหมด เราอยากจะบอกเค้าว่าไม่ให้ไปเเต่สุดท้ายเราก็รู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์ไปขวางอนาคตหรือความฝันของใคร ทำได้เเค่อดทน เเต่เราทำได้เเค่นี้จริงๆหรอ ทำไมความอดทนมันเจ็บปวด มันเสียใจขนาดนี้ รู้สึกเเย่สุดๆ

ที่ทำงานของแฟนไม่มีวันหยุดเเน่นอนวันหยุดบอกสัปดาห์ต่อสัปดาห์ วันหยุดยาวก็ไม่เหมือนงานทั่วไป ทำให้จัดวันเวลากลับมาหายากมากๆ เเถมเราไปหาก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายอีกมากเพราะต้องเสียค่าโรงเเรมที่พัก เพราะที่พักที่เเฟนไปอยู่ อยู่ในบริษัทอยู่หลายคนซึ่งไม่ให้คนภายนอกเข้าไป กลายเป็นว่าห่างเเล้วยังกลับมาเเละไปหาได้ไม่บ่อยนักด้วยปัญหาหลายๆอย่างอีก เหนื่อยจังครับ ผมควรก้าวไปข้างหน้ายังไงดีนะ🥹