ก่อนหน้านั้นประมาณ 40 ปี  อีสานไม่แห้งแล้ง   มีป่าเยอะแยะ   จนนับไม่ถ้วน

นครราชสีมามี  ป่าดงพญาเย็น-เขาใหญ่   ป่าโชคชัย-ครบุรี   ป่าสูงเนิน-โคกกรวด   ป่าสีคิ้ว-รถไฟ   และอื่นๆ
บุรีรัมย์   ป่าดงใหญ่        อุบลราชธานี มีป่าน้ำยืน   ป่าเขมราฐ   ป่าโขงเจียม-ผาแต้ม  ป่าตระการพืชผล    และอีกหลายจังหวัด  รวมๆไม่ต่ำกว่า 50 ป่า

ยุคนั้นใครบอกว่าอีสานแห้งแล้งมานาน  ผมหัวเราะก๊าก
  
เพราะช่วงปี 2515   มันสำปะหลังเข้ามาบูม   ชาวบ้านบุกรุกไปแผ้วถางป่าตัดต้นไม้     จนรัฐต้องจัดทำโครงการ สปก.    ป่าในอีสานใต้ประมาณ 100 กว่าแปลงถูกนำมาจัดสรรแหล่งทำกิน     โดยผมเป็นหนึ่งในทีมงานสำรวจ  เพื่อแยกป่าเหล่านั้นออกมาเป็นแปลงๆ     ส่งให้กรมป่าไม้ตัดออกเป็น  สปก. แจกจ่ายเกษตรกร

ไม่มีหรอกแห้งแล้ง   มันมาแห้งแล้งทีหลัง  คนใช้ทรัพยากรจนหมด   ดินเป็นทราย  จนเสรื่อมโทรม

และที่โคตรขำไม่หาย   คือ ทุ่งกุลาร้องไห้   ที่บอกว่าแห้งแล้ง   ในอดีตดินแตกระแหง  ความจน ต้องขุดหากินกบกินเขียด  ขุดปูในท้องนา   ขุดแย้บนโคก    ใครไม่เคยไปเชื่อไปหมด    ภาพดินแตกระแหงที่มาสร้างภาพก็มีแค่ไม่ถึง 300 เมตรจากลำน้ำมูลและลำน้ำชีเพราะดินเหนียวจัด      ส่วนการกินกบกินเขียดเป็นnature คนท้องทุ่งอีสาน    เช้ามา  ก็ออกกันไปขุดกัน    บางคนหาไข่หมดแดง   ทำกันทั่วอีสานไม่ใช่เรื่องแปลก

ยิ่งโคตรขำที่ นักการเมืองคุณหญิงพรรคหนึ่ง   บอกว่าจะพัฒนาทุ่งกุลาร้องไห้ให้อีสานเขียว      ไม่รู้ใครจัดฉากให้พูด    โครงการนี้ผมเข้าไปสำรวจเพื่อ     สร้างรายได้  ปรับปรุงดินเค็ม   ตั้งแต่ปี 2524-7    ทุ่งกุลาร้องไห้ปัจจุบันมีระบบชลประทาน  มีฝายน้ำล้น    มีสหกรณ์การเกษตร    ศูนย์เรียนรู้     พัฒนาเป็นแหล่งผลิตข้าวหอมมะลิอันดับหนึ่งในประเทศ

ลองไปเที่ยวดูซิครับ  จะได้รู้ว่าโลกจริงๆกับโลกในโซเชี่ยล  ต่างกันหรือปล่าว