ด้วยส่วนตัวเราตั้งแต่เด็กจนโต มักจะอยู่คนเดียวตลอดเลย ด้วยความที่เราเป็นคนซื่อๆ ไม่ค่อยฉลาดเรื่องเรียน ทำให้สมัยเรียนมักตามเพื่อนไม่ค่อยทัน เพื่อนส่วนมากก็ชอบเหยียด ด้วยวาจา ท่าทาง ด้วยความที่บ้านฐานะปานกลาง จะซื้อของแพงๆที่เพื่อนในกลุ่มมีก็นาน จนเพื่อนเลิกใช้รุ่นนี้แล้ว เราถึงได้ใช้

ด้วยความที่กลัวไม่มีเพื่อนก็เลยจะวิ่งตามตลอด อยากอยู่ในกลุ่ม สุดท้ายก็ถูกทิ้ง จากวันนั้นเราเลยยึดเอาหนังสือการ์ตูนมังงะเป็นเพื่อน ไปไหนมาไหนก็ไปคนเดียว เที่ยว ดูหนัง พอสอบเข้ามหาลัย เราก็ตั้งใจจะมีเพื่อนสนิทสักคนให้ได้ แต่พอเข้าไปเรียนแล้ว เรากลับเจอแต่เพื่อนชอบเที่ยว กินเหล้า มีแฟน ไปนอนหอแฟน สุดท้ายเราก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ จนหันกลับมาใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียว เรียนๆกลับหอ ว่างก็ขับมอไซต์ออกทริปคนเดียว โปรเจกจบก็ทำคนเดียว จบมาแบบเหนื่อยๆมาก พอทำงาน เราก็มักจะโดนฝากงาน เพราะไม่กล้าปฏิเสธคน กลัวเพื่อนร่วมงานเกลียด บ้างวันเราเหนื่อยจนร้องไห้ไปทำงานไป พอมีคนถามก็โกหกว่า อกหัก ทั้งๆที่ไม่เคยมีแฟนเลย

สุดท้ายเราก็ลาออกมา นั่งเงียบๆอยู่บ้านกับแมวที่เก็บมาจากที่ทำงานเก่า ใช้ชีวิตไปวันๆ ใช้เงินเก่ามาเรื่อยๆจนตอนนี้เหลือไม่ถึงหมื่น พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าเรานะ ดีใจที่เราอยู่บ้าน แต่ญาติพี่น้องทุกข์ร้อนแทน มาด่าแม่เราว่าทำไมไม่ให้ลูกไปสอบ ทำงานราชการเงินเดือนสูง เรียนจบมาต้องไปทำงานโน่นนั้นนี้ ลูกคนนั้นสอบติดแล้วนะได้เป็นนั้นเป็นนี้ จนเรารู้สึกเคลียดมากๆ เพราะไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตในระบบราชการอีก

อยากมีเพื่อนคุยสักคน  แต่เลื่อนโทรศัพท์หาเบอร์ก็ไม่มีใครเลย สุดท้ายก็เหงาจนร้องไห้



ปัจจุบันเราอายุ30แล้ว มีบ้าน มีรถเก๋งเก่าๆ มีห้องพักให้เช่า7ห้อง มีเงินเก็บในบัญชีหลักพัน คิดว่าถ้าไม่ต้องดิ้นรนก็คิดว่าอยู่ได้ แต่ เหงา มากๆ



อยากรู้ว่าใครมีชะตาชีวิตแบบเราบ้าง มีวิธีจัดการกับความโดดเดียวนี้ยังไง??