คือปัจจุบันนี้เราเรียนปี1คณะครู สาขาปฐมวัย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เราชอบ แต่เป็นสิ่งที่พ่อแม่บอกว่าเรียนๆไปอาจจะชอบก็ได้ จนตอนนี้เราเรียนมาครึ่งเทอมแล้วค่ะ ก็ยังไม่รู้สึกชอบเลยสักนิด ไม่มีความสุขกับการเรียนเลยแม้แต่น้อย ใจจริงเราอยากเรียนภาษาค่ะ แต่พ่อกับแม่บอกว่าภาษามันสามารถไปเรียนเสริมเอาทีหลังได้ ให้เราเรียนครูนี่แหละดีแล้ว แต่นานวันเข้าเราก็ยิ่งไม่ชอบ ยิ่งรู้สึกแย่กับการเรียน ความสุขเดียวที่หาได้คือการได้โทรคุยกับเพื่อนสมัยมัธยมไม่ก็เล่นเกม อ่านนิยาย ดูการ์ตูน แต่พอถึงเวลาต้องเรียน เราก็กลับไปไม่ชอบเหมือนเดิม เคยลองสนุกกับการเรียนแล้วแต่เพราะไม่ใช่สิ่งที่ชอบเลยไม่รู้ว่าจะหาจุดไหนไปมีความสุขกับสิ่งที่เรียนดี เลยลองหาคณะไม่ก็สาขาที่เกี่ยวกับภาษาดู เพราะภาษาคือสิ่งที่เราชอบที่สุดแล้ว ต่อให้จะยากแต่เราก็ยังแฮปปี้กับมันได้ แต่พ่อกับแม่ก็ยังบอกเหมือนเดิมว่าภาษามันไปเรียนแยกได้ แถมถ้าเราลาออกแล้วไปเรียนอย่างอื่นมันจะทำให้เราเข้าเรียนช้ากว่าคนอื่น เราต้องไปเรียนกับน้อง โดยส่วนตัวเราไม่ซีเรียสเรื่องเรียนกับคนที่เด็กกว่าอยู่แล้ว เราแค่อยากมีความสุขกับสิ่งที่เราเรียนแค่นั้น เพราะทุกวันนี้ไม่มีอะไรเป็นความสุขให้เราได้เลย นอกจากเกม การ์ตูน ไม่ก็การโทรคุยกับเพื่อน แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันเริ่มกระทบกับการใช้ชีวิตเราขึ้นมานิดนึงแล้ว พอเราไม่มีความสุขมากขึ้น การทำอย่างอื่นก็ไม่ได้ช่วยเลย จากปกติเรานอนไวกลายเป็นว่าตี5ก็ยังนอนไม่หลับ เอาแต่คิดเรื่องเรียน คิดว่าจะคุยกับพ่อแม่ยังไงให้เขาเข้าใจว่าเราไม่มีความสุขกับการเรียนในตอนนี้ จนเรานอนไม่หลับ หลับยากติดกันอาทิตย์นึงได้แล้วค่ะ เราเอาแต่คิดเรื่องนี้มานานแล้วว่าจะทนๆเรียนไปให้จบไหวหรอ หรือว่าถอยมาเรียนสิ่งที่ชอบดีกว่ากัน
ที่จริง นอกจากปัญหาเรื่องเรียนแล้วก็ยังมีปัญหาเรื่องการใช้ชีวิตด้วยค่ะ อย่างการเดินทางที่เราดันมีปัญหาแบบไม่คาดคิด เช่น เราไม่สามารถออกไปไหนจากหอในได้เลยค่ะ เพราะไม่มีรถ แถมมหาลัยก็ดันอยู่บนดอย อาหารการกินของเราก็ทำได้มากสุดก็แค่ข้าวใต้หอไม่ก็ในมหาลัย จะออกไปคลายเครียด ไปเที่ยวก็ทำไม่ได้ จะออกไปในเมืองก็ต้องให้ญาติมารับแล้วไปก็เท่านั้น แล้วเรากับญาติก็ใช่ว่าจะสนิทจนถึงขั้นเรียกเขาพาไปเที่ยวได้ เพราะญาติก็มีหน้าที่ต้องดูแลหลาน แถมกว่าจะมารับเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เราเลยลองหามหาลัยใกล้บ้านที่ไม่น่าติดปัญหาเรื่องการเดินทางและยังได้เรียนสิ่งที่ชอบ จนไปเจอคณะบริหาร สาขาอังกฤษธุรกิจ ถึงแม้บริหารธุรกิจจะไม่ใช่สิ่งที่เราเคยสนใจมาก่อน แต่ถ้าเรียนจบออกมาแล้วช่วยพ่อแม่เรื่องธุรกิจที่บ้านได้ก็น่าจะดีไม่น้อย แถมได้เรียนภาษาอีกก็น่าจะต่อยอดเรื่องการทำธุรกิจส่วนตัวได้ดีไม่มากก็น้อย
แต่ระหว่างที่เราคิดเรื่องนี้ก็มีอีกทางเือกที่เพื่อนมาแนะนำ ก็คือให้เราไปอยู่กรุงเทพกับเขาแล้วหางานทำจนสามารถส่งตัวเองเรียนได้ เราก็แอบคิดว่าทางนี้อาจจะดีแต่ก็แน่นอนว่ากรุงเทพเรื่องการใช้ชีวิตจะติดปัญหาแค่ตรงเรื่องเงินที่มีปัญหา มันจะดูเสี่ยงไปมั้ย แถมพ่อแม่เราก็ไม่ค่อยอยากให้เราไปอยู่กรุงเทพ ด้วยเหตุผลว่ามันค่อนข้างอันตราย ยิ่งกับเราที่เป็นพวกหลงทางง่ายอาจจะแย่ไปกันใหญ่ ไหนจะเรื่องเงินที่ต่อให้ทำงานก็ใช่ว่าจะดีขึ้นอีก เลยคิดว่าหนทางนี้อาจจะเป็นตัวเลือกที่2 ถ้าไม่ได้เรียนสิ่งที่ชอบ โดยรวมแล้วปัญหาพวกนี้อาจจะเป็นที่เราก็ได้ที่ดูไปในทางเด็กมีปัญหารึเปล่า แต่เราก็ลองคิดๆดูแล้วว่าการจะเรียนให้จบได้ สิ่งสำคัญอย่างหนึ่งคือมีความสุขกับมัน เพราะถ้าเรียนไปทั้งอย่างนั้นแบบไม่ได้รู้สึกอะไร ก็ไม่ต่างจากเรียนให้เสียเวลาตัวเอง แทนที่จะเป็นแบบนั้นน่าจะออกไปเรียนสิ่งที่ชอบก็น่าจะดีกว่าน่ะค่ะ

สำหรับใครที่ผ่านมาแล้วบังเอิญได้อ่านจนจบเราจึงอยากได้คำแนะนำน่ะค่ะว่า ถ้าเราจะลาออก เราควรพูดคุยกับพ่อแม่ยังไงดี หรือถ้าไปทำงานส่งตัวเองเรียน เราควรจะจัดการตัวเองยังไงดี เพราะถ้าให้ฝืนเรียนไปมันก็ไม่น่าไหวน่ะค่ะ

ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำตอบหรือคำแนะนำต่างๆล่วงหน้านะคะ ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านปัญหาของเราค่ะ

(เราแอบคิดไว้ว่าจะลองไปหาจิตแพทย์ดูด้วยค่ะ ไปปรึกษาเรื่องปัญหาการนอนของเราที่นับวันยิ่งแย่ขึ้นน่ะค่ะ)