สวัสดีค่ะ เราทำงานเป็นพนักงานเอกสารทั่วไป ได้เลื่อนขั้นเป็น แอดมินและฝ่ายขายบริษัทแห่งหนึ่งที่ทำมาแล้ว 8 เดือน แต่ต้องแลกกับที่ต้องโดนกดดันด้วยยอดขายและต้องรับโทรศํพท์ต้องขายถึง 21.00 ทุกวัน ลาป่วยเจ้านายก็โทรมากดดันให้ขายให้รีบโทรศัพท์ต้องมียอดขายทำงานหนักกลับบ้านดึกทุกวันแต่ไม่ได้ โอทีนะ แต่ด้วยความรับผิดชอบเลยที่ต้องประสานกับฝ่ายอื่นด้วย ลางานยากต้องโดนด่าก่อน ขู่ว่าการลางานของเราจะทำให้บริษัทเสียหายเสียยอดขาย ล่าสุดเราลางานไปสอบใบขับขี่รถยนต์ ระหว่างอบรมเขาบังคับให้เราต้องรับโทรศัพท์ตลอด พอมีวันหยุดของบริษัทเราก็ยังต้องทำงานอยู่บ้านรับโทรศัพท์โทรศัพท์และขายงานเราอยากได้พักได้เที่ยวในวันหยุดกับครอบครัวบ้าง แต่สิ่งที่ทำให้ไปอยากไปคือต้องทำงานต้องรับโทรศํพท์มันก็เหมือนกับการแค่เปลี่ยนที่ทำงาน

ความรู้สึกตอนนี้คือ เวลาชีวิตทั้งหมดมีแต่งาน ไม่มีเวลาให้ตัวเอง และแม่กับน้องเลย แม่ต้องรอกินข้าวด้วยดึกตลอดเลย เราเหนื่อยล้ามาก เบื่อมาก ทุกข์ทรมานมาก  อยากลาออกมากแต่ติดที่ต้องผ่อนรถยนต์ที่เพิ่งออกมา เอาไว้ใช้ในครอบครัวเพราะเราไมาสามารถพึ่งใครได้เลยเมื่อยามฉุกเฉิน ต้องส่งน้องเรียนด้วย

อยากลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัวทุนทรัพย์ก็ยังพร้อม อยากพัฒนาตนเองก็ไม่มีเวลา เราไม่เคยกลัวงานหนักนะ เเต่รู้สึกว่าเราทุ่มเททำงานขนาดนี้ถ้าเปลี่ยนเป็นทุ่มเเบบนี้กำลังธุรกิจตัวเอง เป็นนายตัวเองมันน่าจะคุ้มกว่าไหมแต่ความเสี่ยงเยอะมากเลย

ขอคำแนะนำจากนี่น้องหน่อยค่ะว่าเราต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง ให้กำลังตนเองยังไง สร้างบันดาลใจยังไงให้ไปต่อได้