ปกติเฉยๆและไม่เคยสนใจเรื่องการมีครอบครัว พอได้กลับมาทำงานก็เริ่มมีสังคม มีเพื่อนร่วมงาน ทุกวันขับรถผ่านโรงเรียนเห็นพ่อแม่จูงลูกข้ามถนน มาถึงบริษัทนั่งฟังสาวๆคุยกันเรื่องที่บ้านเรื่องลูก พอฟังทุกวันเริ่มรู้สึกว่าชีวิตมันเหมือนขาดอะไรไป รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว อยู่ดีๆก็คิดว่าใจจริงแล้วเราไม่ได้อยากอยู่คนเดียว อยากมีโมเม้นท์กลับบ้านไปเจอลูกเจอเมีย แทนที่จะนอนคนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม อยากมีใครสักคนมาเรียกปาป๊า อยากกอดอยากหอมใครสักคนแล้วพาเข้านอน อยากตื่นมาเห็นลูกใส่ชุดนักเรียน อยากส่งไปโรงเรียนก่อนไปทำงาน อยากบอกเขาว่าป๊ารักลูกนะ

บางทีก็มานั่งคิด มันคือความสุขจริงมั้ย เห็นเพื่อนร่วมงานเหนื่อยเจอปัญหาหนัก วีดีโอคอลกับลูกก็หายเหนื่อย หรือแค่เหงาที่อยู่คนเดียวมาตลอด หรือทำงานเหนื่อยแต่หาพลังบวกไม่ได้ หรือว่าวันๆพันกว่าเรื่องทำให้ฟุ้งซ่าน หรือว่าซึมเศร้า