ขอเกริ่นก่อนเลยว่า เรื่องที่เราเล่าคือเรื่องที่เกิดขึ้นจริง
เรามีพี่สาวอยู่คนนึงค่ะ เป็นญาติสนิทกันกัน แม่เราเป็นพี่แม่เค้า เราขึ้นมาเรียนนกับพี่สาวที่กทม. มีอยู่วันนึงเป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิต แย่ที่สุในชีวิตของผู้หญิงคนนึงเลยค่ะ ตอนดึกน้องของพี่สาวทักหาเราเราว่าอยู่กับพี่สาวเค้าไหม พี่สาวเค้าไม่สบาย เราเลยทักไปหาพี่สาว ว่าเป็นอะไร แฟนพี่สาวเลยบอกว่าพี่สาวไม่สบาย เราเลยไปหาพี่สาวที่บ้านแฟน ไปเจอพี่สาวในสภาพที่ลิ้นเริ่มแข็ง หายใจทางปาก ไม่มีแรง เราตกใจมากเลยโทรหาแม่พี่สาว และสอบถามแฟนเค้า ตอนแรกเราเข้าใจว่าพี่สาวถูกของหรือถูกอะไรที่มองไม่เห็น เรายังคุยกับแม่เค้าเลยว่าพี่สาวถูกอะไรไหม แม่เค้ายังบอกเลยว่าเดี่ยวพน.ให้พ่อเค้าไปดูให้ พี่สาวไม่เป็นอะไรหรอก เพระาไปหาหมอมาแล้ว แถมแฟนพี่สาวยังพาพี่สาวไปหาหมอแล้วด้วย ไปหาหมอแล้วนำกลับมานอนที่บ้าน แฟนพี่สาวเล่าให้ฟังว่าหมอยังถามเค้าเลยว่าพี่สาวทะเลาะอะไรกับแฟนไหม อาการเหมือนร่างกายสั่งให้ทำ บอกตรงๆตอนนั้นเรายังคิดว่าพี่สาวเป็ฯซึมเศร้าเลย เนื่องจากเค้าเป็นคนเงียบๆ มีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว หลังจากคุยกับแฟนพี่สาวเสร็จ เราก็เลยบอกเค้าว่าเดี่ยวเราพากลับไปดูแลเอง พน.จะพาไปหาหมอที่รพ.ประจำที่เค้าไปรักษาโรคประจำตัวอยู่ ตอนอยู่บนรถแท็กซี่ ใจนึกเราคิดว่าจะพาพี่สาวไปหาหมอเลยดีไหม แต่พอมาคิดว่าวันนี้แกก็ไปหาหมอมาแล้ว เลยพากลับห้องแล้วคิดว่าพาไปพน.เช้า ถึงห้องเราพาพี่สาวนอนตอนตี2 พอตอนเช้าประมาณตี5กว่าๆเราลุกขึ้นจะอาบน้ำพาพี่สาวไปหาหมอ แต่ไม่ทันแล้วค่ะ พี่สาวเราเค้าเสียแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเรารู้สึกผิดต่อพ่อแม่เค้าทุกครั้งที่ดูแลลุกเค้าไม่ได้ ถ้าคืนนั้นตอนนั่งรถแท็กซี่เราพาพี่ไปหาหมอเลย ไม่รอเช้าพี่เราคงรอด เราคงไม่รู้สึกผิดขนาดนี้ ตอนนี้เราไม่กล้าที่จะดูแลใคร ไม่กล้าที่จะมีลูก เรารู้สึกผิดต่อเค้าทุกครั้ง เรากลัวเค้าจะโกรธเราที่ไม่พาเค้าไปหาหมอ กลัวเค้าโกธรที่เข้าใจผิดที่คิดว่าเค้าเป้นซึมเศร้า ที่คิดว่าเค้าเรียกร้องความสนใจ ตอนนี้เราไม่มีความสุขในชีวิตเลย จะยิ้มจะหัวเราะก็ไม่เต้มที่ เรากลัวเค้าโกรธที่พรากชีวิตเค้าไป เค้าสมควรที่จะมีชีวิต เราเล่าใครระบายกับใครก็ไม่ได้ ไม่มีใครรับฟังเราเลย เค้าหาว่าเราเพ้อเจ้อ ตอนนี้เราไม่อยากไปไหนอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เราเหนื่อย เราไม่มีความสุข เรารู้สึกผิดกับเค้ามากๆถ้าวันนั้นเราตัดสินใจอีกอย่างพี่เราคงไม่เป็นแบบนี้ มีใครเคยเจอเหตุการณืแบบเราบ้างค่ะ
มีใครเคยรุ้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิดจนเป็นตราบาปติดตัวไหมค่ะ
เรามีพี่สาวอยู่คนนึงค่ะ เป็นญาติสนิทกันกัน แม่เราเป็นพี่แม่เค้า เราขึ้นมาเรียนนกับพี่สาวที่กทม. มีอยู่วันนึงเป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิต แย่ที่สุในชีวิตของผู้หญิงคนนึงเลยค่ะ ตอนดึกน้องของพี่สาวทักหาเราเราว่าอยู่กับพี่สาวเค้าไหม พี่สาวเค้าไม่สบาย เราเลยทักไปหาพี่สาว ว่าเป็นอะไร แฟนพี่สาวเลยบอกว่าพี่สาวไม่สบาย เราเลยไปหาพี่สาวที่บ้านแฟน ไปเจอพี่สาวในสภาพที่ลิ้นเริ่มแข็ง หายใจทางปาก ไม่มีแรง เราตกใจมากเลยโทรหาแม่พี่สาว และสอบถามแฟนเค้า ตอนแรกเราเข้าใจว่าพี่สาวถูกของหรือถูกอะไรที่มองไม่เห็น เรายังคุยกับแม่เค้าเลยว่าพี่สาวถูกอะไรไหม แม่เค้ายังบอกเลยว่าเดี่ยวพน.ให้พ่อเค้าไปดูให้ พี่สาวไม่เป็นอะไรหรอก เพระาไปหาหมอมาแล้ว แถมแฟนพี่สาวยังพาพี่สาวไปหาหมอแล้วด้วย ไปหาหมอแล้วนำกลับมานอนที่บ้าน แฟนพี่สาวเล่าให้ฟังว่าหมอยังถามเค้าเลยว่าพี่สาวทะเลาะอะไรกับแฟนไหม อาการเหมือนร่างกายสั่งให้ทำ บอกตรงๆตอนนั้นเรายังคิดว่าพี่สาวเป็ฯซึมเศร้าเลย เนื่องจากเค้าเป็นคนเงียบๆ มีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว หลังจากคุยกับแฟนพี่สาวเสร็จ เราก็เลยบอกเค้าว่าเดี่ยวเราพากลับไปดูแลเอง พน.จะพาไปหาหมอที่รพ.ประจำที่เค้าไปรักษาโรคประจำตัวอยู่ ตอนอยู่บนรถแท็กซี่ ใจนึกเราคิดว่าจะพาพี่สาวไปหาหมอเลยดีไหม แต่พอมาคิดว่าวันนี้แกก็ไปหาหมอมาแล้ว เลยพากลับห้องแล้วคิดว่าพาไปพน.เช้า ถึงห้องเราพาพี่สาวนอนตอนตี2 พอตอนเช้าประมาณตี5กว่าๆเราลุกขึ้นจะอาบน้ำพาพี่สาวไปหาหมอ แต่ไม่ทันแล้วค่ะ พี่สาวเราเค้าเสียแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเรารู้สึกผิดต่อพ่อแม่เค้าทุกครั้งที่ดูแลลุกเค้าไม่ได้ ถ้าคืนนั้นตอนนั่งรถแท็กซี่เราพาพี่ไปหาหมอเลย ไม่รอเช้าพี่เราคงรอด เราคงไม่รู้สึกผิดขนาดนี้ ตอนนี้เราไม่กล้าที่จะดูแลใคร ไม่กล้าที่จะมีลูก เรารู้สึกผิดต่อเค้าทุกครั้ง เรากลัวเค้าจะโกรธเราที่ไม่พาเค้าไปหาหมอ กลัวเค้าโกธรที่เข้าใจผิดที่คิดว่าเค้าเป้นซึมเศร้า ที่คิดว่าเค้าเรียกร้องความสนใจ ตอนนี้เราไม่มีความสุขในชีวิตเลย จะยิ้มจะหัวเราะก็ไม่เต้มที่ เรากลัวเค้าโกรธที่พรากชีวิตเค้าไป เค้าสมควรที่จะมีชีวิต เราเล่าใครระบายกับใครก็ไม่ได้ ไม่มีใครรับฟังเราเลย เค้าหาว่าเราเพ้อเจ้อ ตอนนี้เราไม่อยากไปไหนอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เราเหนื่อย เราไม่มีความสุข เรารู้สึกผิดกับเค้ามากๆถ้าวันนั้นเราตัดสินใจอีกอย่างพี่เราคงไม่เป็นแบบนี้ มีใครเคยเจอเหตุการณืแบบเราบ้างค่ะ