เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเวลาเรารักใครจริงๆเรามักจะเป็นฝ่ายที่เสียใจตลอด เราเป็นคนนึงที่ผิดหวังกับความรักบ่อยมากจนเราไม่อยากจะหวังอะไรอีกเลยพอมีคนดีๆเข้ามาเรากลับไม่กล้าเปิดโอกาสเราไม่กล้ารักใครทั้งๆที่เราก็รู้ว่าคนๆนั้นเขาดีแค่ไหนแต่เราก็ไม่ชอบเวลาที่ตัวเองเสียใจร้องไห้ใจแทบขาดเหมือนกัน แต่เราก็นึกสงสารคนที่เราทิ้งเหมือนกันนึกถึงเหมือนเห็นตัวเองเราก็อยากจะรักเขาแต่เป็นเพระาอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันไม่รู้ว่าเราห่างจากคำว่าความรักนานเกินไปจนไม่อินแล้วรึเปล่า?