พวกคุณเคยมั้ย ชีวิตที่แท่งเหนื่อยกับทุกอย่าง เหนื่อยทั้งการทำงาน เหนื่อยทั้งเรื่องส่วนตัว เหนื่อยทั้งเรื่องครอบครัว เหนื่อยทั้งเรื่องความรัก เหนื่อยกับการใช้ชีวิต จนมันทำให้เราอยากไปให้พ้นๆโลกใบนี้ซะ จะได้ไม่ต้องตื่นมาเจออะไรเดิมๆ เราพึ่งจะอายุ 28 เรายังใช้ชีวิตได้อีกเยอะ แต่เราก็สนุกมามากพอแล้ว ทำเพื่อคนอื่นมามากพอแล้ว ทำไมไม่ทำเพื่อตัวเองบ้างละ ทำไมไม่สู้ละ เราพยายามแล้วโว้ย ทำทุกวัน แต่เราไม่ใช่พวกที่เข้มแข็งและมีความอดทน เราเลยเหนื่อย อยากจากโลกนี้ไปซะ ไม่มีเรายังไงทุกคนก็จะเสียใจแค่ครั้งเดียว แล้วบ่นคิดถึงกันไม่นานก็ลืม ในหัวเราคิดหลายเรื่องคิดทุกอย่าง บางทีเราก็คุมมันไม่ได้ จนต้องทำร้ายตัวเองบ้าง พอเราได้ทำร้ายตัวเอง เรารู้สึกดีขึ้น แต่คนที่รู้สึกแย่คือคนที่รักเรา คนรอบข้างเรา เราพยายามแล้วโว้ยสุดๆ จนมันคิดไปในทางไม่ดีหลายอย่าง เราเคยฆ่าตัวตายมาก็บ่อย แต่กลับรอดทุกครั้ง เหมือนเพราะยังไม่ถึงเวลามั้ง เราพยายามคิดในแง่ลบเสมอ แต่เราทำไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ตัวคนเดียว แม่ไม่มี พ่อไม่ได้อยู่ด้วย ตอนเด็กๆก็โดนทุบตีบ่อยๆ โดนขังในที่มืดบ้าง เราถึงไม่ชอบลิฟต์ ไม่ชอบที่แคบๆ เราไม่ได้ต้องการกำลังใจหรือความรักจากใคร เราแค่ต้องการระบายออกมา แต่กลายเป็นคนที่รับฟังต้องมาอึดอัด มาเป็นห่วง มาคอยดูแล เราแค่ต้องการคนที่รับฟังได้ ไม่ได้ต้องการให้ใครมาเป็นห่วง หรือ ความรัก เราต้องการแค่นั้นจริงๆคนที่รับฟังเราได้