สวัสดีคับ เราอยากเล่าความรู้สึกตัวเองนิดหน่อย
 เเฟนไปทหาร ตอนนี้เราทำหน้าที่คนรอกับเรียนไปด้วย  เอาตรงๆโครตคิดถึงเเฟน อยากกอด อยากหอม อยากคุย มันทรมานมากถึงจะทำใจไว้บ้างเเต่มาจริงทำใจไม่ได้อยู่คนเดียวไม่ได้ดิ่งตลอด บางทีเเฟนเช่าโทรศัพท์มาคุย ก็ทำให้หายดิ่งมากขึ้นเยอะ เอาตรงๆอยากยกเงินให้นาย เคยปรึกษากันเเล้วว คือเหตุผลไม่ใช่คิดถึงอย่างเดียว เเต่เเฟนเป็นเอ๋นร้อยหวายบวม มันบวมออกมา เเต่พวกพี่ๆทหารก็ยังให้ไปทั้งๆที่มันบวมออกหน้าออกตา เราไม่เข้าใจเลยค่ะ เอาตรงๆเราอยากจะเเบบว่าให้เปลี่ยนกฏ ให้คุยทุกวันวันล่ะ 40-50 นาทีก็ได้ เวลากลางคืนฝึกเสร็จก็ได้