วันนี้ขอระบายสักทีเถอะ เก็บมาจนล้น เครียดไม่รู้จะรักษายังไงแล้ว 😥
แม่ไม่เอาลูก ทั้งที่เหลือลูกอยู่คนเดียวแล้ว และลูกก็ไม่ได้ทำไหรให้แม่ตามที่แม่เอาไปพูดกับชาวบ้านเลย ก่อนแม่ไข้ แม่จะคิดแม่จะไปแหลงกับชาวบ้านว่าลูกเลว ไปหกว่าลูกไม่ดีแบบไหน คิดว่าลูกไม่ดี คิดว่าลูกไม่เลี้ยง คิดว่าลูกไม่ต้องได้ไหร นุ้ยกะไม่ว่าเลย ไม่เคยคิดจะถามว่าทำไม ถึงคิดพันนั้นแต่ตอนที่แม่ไข้ สมองมีปัญหา ทำงานไม่ได้ แต่เป็นหนี้ไว้มากมาย ลูกรักษาได้ ดูแลได้ ใช้หนี้ให้ได้ รักษาจนแม่หาย พาหาหมอคลีนิคยาดีๆ สรรหาอาหารเสริมดีๆ แพงๆ แม่ต้องการไหรหาให้ ทำให้ เสริมสวย ดัดผมครั้งละ 2000 ทำสีย้อมผมทุกเดือน จัดงานวัดเกิดให้แม่ ให้ตางแม่ 2-3 วัน 1000 ซื้อต้นเรียนไปปลูกให้ ซื้อต้นชมพู่ไปปลูกให้ ให้แม่ได้บายใจ อยู่กับบ้านมีหลานเป็นเพื่อน งานลูกทำเอง หนี้สินที่แม่เป็นหนี้ไว้ ลูกพยายามจ่าย มา 1 ปีหวา คลี่คลายบ้าง ไม่คลี่คลายบ้าง ตามสมควร โควิดมั่ง การเป็นอยู่ มันฟืดเคือง การทำงานมันมีคู่แข่งเพิ่ม มีปัญหาเป็นธรรมดา เพราะก่อนหน้านี้แม่ไม่เคยเปิดโอกาสให้ลูกเลย มีลูกกี่คน แม่ก็ใช้นิสัยนี้หมดกับลูกทุกคน กับผัวแม่เอง แม่ก็แสดงแต่ความเป็นใหญ่ เอาแต่ตัวเองถูก เอาแต่ความคิดความต้องการตัวเอง ทุกอย่างทุกความคิด ทุกการกระทำของแม่ ถูกหมด ดีหมด ความผิดพลาดจะโยนให้คนอื่น ไม่ว่าจะผัวหรือลูก หรือคนงาน
ลูกป้อมที่รักก็ตายไป พี่อัดที่ไม่รัก ก็ตายไป ผัวแม่เองแยกทางกันกี่ครั้ง แม่ไม่เคยคิดได้ สำนึกได้ก็ต่อเมื่อเค้าแยกไป พอมีโอกาสผัวกลับมา แม่ก็ใช้นิสัยเดิมๆ คือเอาของล่อ เอาเงินล่อ เอาน้ำตาล่อ ไปพรรณนา กับคนอื่นไปเล่าในสิ่งที่ตัวเองดี คนอื่นเลว ให้ชาวบ้านฟัง ให้ญาติผัว ให้พี่น้องผัวฟัง ให้เค้าช่วยแหลง แต่ในสิ่งที่ตัวเองผิด สิ่งที่ตัวเองทำ ไม่เคยไปบอกใคร พอต้องการได้ผัวคืนมา ก็ล่อด้วยตาง เสนอด้วยที่ดิน เสนอรถ เสนอบ้าน เสนอด้วยเงิน พอคนชายกลับมา อยู่ได้ไม่เท่าใด นิสัยกูเก่ง ก็กำเริบ ไอ้นั่นกะของกู ไอ้นี่กะกูสร้าง ไอ้นู่นกะกูทำ ไม่มีใครดี ตามเดิม แล้วก็เลิกแล้วก็ยิก แล้วก็ไล่ พอเค้าไป ก็เหมือนเดิมหลาว วนกลับไป วนกลับมา เลิกไปก็ไปเล่า ไปขายในสิ่งไม่ดีของคนอื่น แต่ความผิดตัวเองความต้องการที่ตัวเองวางไว้สูงๆตัวเองไม่เคยไปบอกใคร
จนสุดท้าย นิสัยที่เป็นของแม่ แม่กลับคิดว่าคนอื่นก็ต้องเป็นแบบนั่น ลูกก็ต้องแบบนั่น ผู้ชายของลูกที่เข้ามาก็ต้องนิสัยแบบผู้ชายของแม่ คิดว่าคนอื่นที่เข้ามาก็หวังแต่อีเอา เหมือนที่ผัวแม่เป็น ลูกจะเป็นหรือไม่เป็น คนชายอื่นจะเป็นหรือไม่เป็น แม่ก็ยืนยัน การันตี และเอาไปพูด เอาไปร้อง เอาไปคิด ว่าต้องพันนั่นตามที่แม่คิด อธิบายก็ไม่เกิดผล ความคิดแม่คือ แม่ถูกเสมอ แม่คิดแบบไหนต้องแบบนั่น คนรวยคือคนดี คนจนคือคนเลว คนจนคือคนอยากได้ของเพื่อน ซึ่งผิดมาก จนเกิดความแยกแยก มาตลอด
ญาติพี่น้องหรือเพื่อน หรือชาวบ้าน ถ้าลูกสนิทใครมากแม่ไม่ชอบ จะหาเรื่องให้ตลอด ทำตางสูนมั่ง ทำทองสูนมั่ง ถ้าพาเพื่อน หรือพาใครเข้าบ้าน ชอบทำให้เป็นเรื่อง ให้มีปัญหากับเพื่อน บ่อยครั้ง จนใครกะไม่อยากมายุ่ง
ชอบไปร้อง เอาน้ำตาไปเสนอ ไปสร้างเรื่องราวให้คนสงสารตัวแม่แล้วถ้าคนไหนที่แม่ไปเล่า ไปร้องแล้วเค้า เข้าข้างเค้าฟังแม่ เค้าสงสารแม่ แล้วเค้าว่าลูกเลว ว่าลูกแรง ตามที่แม่ต้องการตามที่แม่คิด แม่จะชอบใจ ถ้าบ้านไหน คนไหน แสดงอาการหรือคำพูดว่าอย่าคิดพันนั้น ลูกไม่ได้พันนั่น อย่าคิดมาก แม่จะไม่ชอบเค้าทันที นั่นคือคนไม่คล้อยตาม แม่จะทำทุกทางให้ไม่มีใคร รักและชอบลูก
แม่เป็นหนี้ แม่ให้ทุกสิ่งอย่างกับผู้ชายของแม่ แต่แม่กลับเอาไปบอกใครต่อใคร ว่าแม่เป็นหนี้เพราะให้ลูก แม่หมดกับลูก ซึ่งไม่เป็นเรื่องจริงเลย ลูกแตกแยกกับครอบครัว ก็เพราะแม่ ร้านค้าที่เคยสร้างเคยขายเคยทำ พังลงก็เพราะแม่ยึด วันไหนแม่มาขายที่ร้านแม่เอาตางหมด วันไหนให้น้ายามาขาย แม่ไม่ชอบแม่ว่าอียานั่นแม่เหอ ที่ไว้ใจ ทั้งที่น้ายาไม่เคยเอา ไม่เคยตุกติก แต่แม่มาขายแล้วแม่เอา แม่จะทำเป็นว่าที่แม่ขาย ตางสูน ตางขาด เพื่อให้ลูกสงสัยคนอื่น แถมแม่ยังหกทุกครั้ง ที่คนมาจ่ายค่าของงานตอนทำร้าน เค้าเอาตางมาจ่ายแม่ว่าไม่จ่ายที พอไปทวงเค้า เค้าว่าจ่ายกับแม่ กล้องวงจรก็เห็น ว่ามาจ่ายกับแม่จริงๆ จนมีปัญหาทุกครั้งสุดท้ายคันแม่มาขายแม่เอาตางแล้วจะเอาไหรซื้อของ กะต้องไปหาตางดอกมาซื้อของขาย พอแม่รู้ว่ายืมตางดอก แม่ไปร้องกับคนปล่อยตาง ว่าบัดสี อย่าให้มัน แม่ไม่เคยมีนิสัยยืมตาง ใช่ละ ชีวิตแม่ไม่เคยมีใครบงการชีวิต ไม่เคยมีใครมากำหนด มาขีดเส้นให้เดิน
ต่อมาแม่ยึดร้านไม่ให้ขาย ให้ไปอยู่ท่าหลา หลอกให้ไปทำพร้าว ทำได้ ไม่ถึง 10 วัน หลอกเอาเครื่องมือทำพร้าวกลับมาทำเอง
วางแผนทุกอย่าง ไว้แล้วถ้าลูกไม่มีตางแม่คิดว่าไม่มีคนชายไหนเอาลูก ไม่มีเพื่อนคนไหนอยากคบหา แม่คิดว่าที่คนชายมาเอาลูกแม่ ที่ลูกมีเพื่อนคบ เพราะแม่เป็นคนมีตาง แต่ไม่ใช่เลย ลูกไม่ได้มีนิสัยเหมือนแม่ และคนอื่นไม่ได้มีนิสัยเหมือนผัวแม่
ที่จำฝั่งสุดๆคือครั้งนึงบ้านข้างๆโดนคนขึ้นบ้าน คนเป็นแม่คิดได้ยังไงและยังพูดออกมาว่าลูกตัวเองเป็นคนทำ ทั้งที่เราก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น อยู่อาศัยท่าหลา ถ้าเป็นแม่คนอื่น ถึงเค้ารู้ว่าลูกทำ เค้ายังปกปิด ไม่มีหลักฐาน จับไม่ได้อย่ามาว่าลูกเค้า แต่นี่อะไรบอกเค้าเลย ว่าน่าจะลูกตัวเอง ลูกไม่ยุ่งกับยาเสพย์ติดก็แหลง และมีความคิดว่าลูกต้องยุ่งแน่ๆ ต้องการอะไร ต้องการให้ลูกติดคุก ต้องการให้ลูกสังคมไม่รับ ต้องการให้คนเกลียดลูกเอง มีที่ไหน ครอบครัวไหนๆ ก็คงไม่มีแบบนี้ คนนอกมองว่าเรี่ยม มองว่าสบาย คนใน ที่ออกไปๆ เค้าไม่อยากหวนกลับมาเพ ไอ้ที่ชิงตายได้ก็ชิงตายหมด ไอ้ที่ยังมีชีวิตก็ไม่อยากอยู่ในครอบครัวที่มีคนแบบนี้
แม่บอกว่าลูกหลานไม่เอาแม่ แม่ไม่มีใคร หกทั้งเพ ไตรไม่เอาความจริงแหลง ไม่รักลูกไม่ว่า ไม่เอาลูกไม่ว่า แต่หลานแม่ไม่สมควรเอาหลานไปแสดง ให้คนเกลียด ไม่สมควรทำร้ายมัน ไม่สมควรให้สังคมว่าหลาน ว่าอกตัญญู แม่เป็นคนทำร้ายหลาน แม่ไม่เอาหลาน ไม่ใช่หลานไม่เอาแม่ แม่ยิกหลานแยกนอนคนละบ้าน ให้หลานนอนคนเดียว เพราะแม่ต้องการให้หลานอยู่ไม่ได้ แล้วเพื่อแม่ได้เรียกร้องให้ผู้ชายของแม่สงสารแม่ แล้วกลับไปอยู่กับแม่ ไปบอกว่าไข้ ไม่มีใคร อยู่คนเดียว เพื่อให้เค้ากลับไปอยู่ด้วยกับแม่ วันที่หลานไม่อยู่กับแม่เพราะแม่พาหลานนั่งพ่วงข้างแล้วเหวี่ยงให้หลานพลัดรถพ่วงข้าง บนถนนดำ แม่ไม่เคยมาเล่าให้คนอื่นฟังในสิ่งที่เป็นเรื่องจริง ที่แม่ทำ แต่แม่กลับมาร้องให้คนสงสารแม่ ทำได้อย่างไร จิตใจทำด้วยไอ้ไหร ที่มาแปลงเรื่อง มาร้องว่าหลานที่เลี้ยงมาไม่เอาแม่ ไม่เข้าแค่ ทั้งที่แม่เองเป็นคนไม่เอาหลาน หลานยกมือไหว้แม่ยังเอาหน้าไปทางอื่นทุกครั้ง หลานเรียกแม่ทำไม่ได้ยินทุกครั้ง
นุ้ยเคยคิดเสมอ ว่ารักแม่มากหวาลูกที่เกิดมาเอง เพราะคิดว่า แม่มีคนเดียว ลูกยังเกิดได้ สรุปคิดผิดมาตลอดที่ผ่านมาทำให้ลูกเสียใจมาตลอด ลูกอยากมานอนด้วยกับนุ้ยเวลาโรงเรียนปิด วันศุกร์ วันเสาร์ ไม่เคยพาลูกมา ตอนที่แม่ไข้ บอกลูกว่าเห็นดูแม่เฒ่า แม่เฒ่าไม่มีใคร น้องนอนกับแม่เฒ่านะ สรุปไม่น่าทำร้ายความรู้สึกลูกเลย
แม่ทำลาย มากี่ชีวิต ที่ทำลายให้ตายไป และทำลายครอบครัวเค้า ทำลายชีวิตคนที่มีชีวิต ต่อไดจะหยุดสักที ตอใดคนจะรู้ ความจริงสักที ทำไมคนจึงเห็นผิดเป็นถูกกับแค่คนเป็นแม่ พูดร้องไห้ พร้อมน้ำตาทุกคนที่ฟังก็เชื่อไปหมด เข้าใจแหละว่าไม่มีบ้านไหนครอบครัวไหนเป็นแบบนี้ แต่ทำไม ไม่มีใครคิดสงสัยบ้าง ว่าอีน้องไม่ใช่ร้ายกับคนอื่น ทำไมแม่ว่ามันร้ายจัง พ่ออีน้องไม่เคยร้ายกับใคร แล้วลูกร้ายเหมือนใคร ทำไมคนที่ฟังแม่ไม่คิดมั่ง
ก่อนแม่ไข้ แม่เป็นหนี้ไว้ทั้งธนาคาร และเอาตางคนจีนที่มาเช่าแผงแม่ก็ไปหกเค้าว่าลูกเอาที่ไปขาย แม่เดือดร้อนตาง แม่ต้องการตางจากคนมาเช่าแผง และในโทรศัพท์มีหลักฐานหลายอย่าง ว่าแม่โอนตางให้ใคร ซื้อของให้ใคร จัดการเรื่องรถ เรื่องประกันรถ และซื้อทองให้ใคร นุ้ยได้เก็บไว้เป็นหลักฐานแล้ว ถ้าลูกคนนี้เลว ตอนที่แม่ไข้เป็นปีๆ หวา ลูกที่ว่าเลวคนนี้ขายหมดไม่เหลือที่แม่นอน รถสักคันก็ขายหมดไปแล้วแหละ ถ้าเลวมากแบบที่แม่ประจาน จะเหลือไว้ทำไม ทำไมไม่มีใครคิด ทำไมทุกคนต้องเชื่อแม่
แม่ลักพร้าวนุ่ยขาย แม่ลักขุยพร้าวที่นุ้ยซื้อมาขาย แม่ทำได้หมด แม่ขายได้ แม่ลักของลูกได้ แต่ลูกทำกับแม่ไม่ได้ แม่กลับไปเล่า ไปร้อง ไปบอกชาวบ้านว่าลูกทำพัง ลูกขายสมบัติหมด ลูกเอาตางหมด ลูกให้ผู้ชายหมด ซึ่งหาหลักฐานความจริงมาเลย ถ้าเป็นจริงนุ้ยไม่เอาไหรเลย ที่ทางนุ้ยไม่เอา และนุ้ยจะไปมอบทุกอย่างให้เป็นชื่อแม่ แต่ถ้าที่ชีวิตนุ้ยพังเพราะการที่แม่หกใส่ คนเกลียดนุ้ยไปหมดแล้ว ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง หลักฐานมีว่าแม่หมดโดยที่นุ่ยไม่เกี่ยวข้อง นุ่ยขอพาลูกไปหาที่อยู่ใหม่ที่อื่น และถ้านุ้ยไข้หนัก หรือนุ้ยไม่มีชีวิต ไม่ต้องไปพาศพมาจัด ที่นี้ เพราะที่นี่ไม่มีใคร ให้ลูกของนุ้ย ดำเนินการโดยที่เป็นสิทธิ์ขาดกับลูกสาวนุ้ยคนเดียวเท่านั้น
นุ่ยเครียดมามากพอแล้ว โดยที่ไม่เคยได้รับการช่วยเหลือจากใครเลยที่เป็นญาติ ญาติมีแต่น้ายา แกฟังได้ ช่วยได้บางเรื่อง เรื่องแม่มีนิสัยแบบนี้ ไม่มีใครช่วยได้ ญาติพี่น้องฝั่งพ่อ ก็ไม่มี เพราะไม่สามารถเสนอหน้าไปหาใครได้ สาใจมาตลอด ตั้งแต่จำความได้ว่าแม่เป็นคนสั่งฆ่าพ่อ โตใหญ่มาก็ไม่กล้า ไปสนิทชิดเชื้อใคร เพราะไม่มีใครรักและสงสาร ลูกที่มีแม่บงการฆ่าญาติพ่อ พี่ น้องเค้าไหม มีแต่เค้าคิดว่าลูกแม่มัน เค้าไม่อยากยุ่ง
ที่แม่แช่งๆลูกเสมอมา ถ้าลูกไม่ผิด ไม่ขอให้ลูกมีชีวิตดีขึ้น แต่จะจำไว้เป็นเรื่องราวเสมอว่า อย่าทำต่อไปกับลูกของเราเอง
แม่รักน้องแอปมากนะลูก เฒ่านาเค้าขอเทวดาฟ้าดินไว้ว่า ชาติหน้าเค้าไม่ขอเกิดมาพบเรา
แต่ถ้าชาติหน้า ภพหน้ามีจริง ให้แม่อ้อมกับน้องแอป ลุงป้อมลุงอัด พ่อเฒ่าแอ้วเรามาพบและอยู่เป็นครอบครัวที่รักกันมากและสมบูรณ์ ที่สุด นะลูกนะ ♥️
สังคมไทย เลิกให้ค่านิยมกับประโยคที่ว่า “ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูก” ได้แล้ว เพราะมันใช้ไม่ได้กับทุกสามัญสำนึกของทุกคนที่เป็นพ่อแม่ มันมีอีกหลายครอบครัวที่ขาดความอบอุ่น และจงเอาเรื่องราวเหล่านี้เป็นบทเรียนว่า อย่าทำแบบนี้กับลูก อย่าสอนลูกให้เดินทางตามที่ตัวเองต้องการ ชีวิตใครคนนั่นเป็นเจ้าของ ไม่มีสิทธิบงการชีวิตใคร
แม่ฉันรังแกฉัน
ระบาย
แม่ไม่เอาลูก ทั้งที่เหลือลูกอยู่คนเดียวแล้ว และลูกก็ไม่ได้ทำไหรให้แม่ตามที่แม่เอาไปพูดกับชาวบ้านเลย ก่อนแม่ไข้ แม่จะคิดแม่จะไปแหลงกับชาวบ้านว่าลูกเลว ไปหกว่าลูกไม่ดีแบบไหน คิดว่าลูกไม่ดี คิดว่าลูกไม่เลี้ยง คิดว่าลูกไม่ต้องได้ไหร นุ้ยกะไม่ว่าเลย ไม่เคยคิดจะถามว่าทำไม ถึงคิดพันนั้นแต่ตอนที่แม่ไข้ สมองมีปัญหา ทำงานไม่ได้ แต่เป็นหนี้ไว้มากมาย ลูกรักษาได้ ดูแลได้ ใช้หนี้ให้ได้ รักษาจนแม่หาย พาหาหมอคลีนิคยาดีๆ สรรหาอาหารเสริมดีๆ แพงๆ แม่ต้องการไหรหาให้ ทำให้ เสริมสวย ดัดผมครั้งละ 2000 ทำสีย้อมผมทุกเดือน จัดงานวัดเกิดให้แม่ ให้ตางแม่ 2-3 วัน 1000 ซื้อต้นเรียนไปปลูกให้ ซื้อต้นชมพู่ไปปลูกให้ ให้แม่ได้บายใจ อยู่กับบ้านมีหลานเป็นเพื่อน งานลูกทำเอง หนี้สินที่แม่เป็นหนี้ไว้ ลูกพยายามจ่าย มา 1 ปีหวา คลี่คลายบ้าง ไม่คลี่คลายบ้าง ตามสมควร โควิดมั่ง การเป็นอยู่ มันฟืดเคือง การทำงานมันมีคู่แข่งเพิ่ม มีปัญหาเป็นธรรมดา เพราะก่อนหน้านี้แม่ไม่เคยเปิดโอกาสให้ลูกเลย มีลูกกี่คน แม่ก็ใช้นิสัยนี้หมดกับลูกทุกคน กับผัวแม่เอง แม่ก็แสดงแต่ความเป็นใหญ่ เอาแต่ตัวเองถูก เอาแต่ความคิดความต้องการตัวเอง ทุกอย่างทุกความคิด ทุกการกระทำของแม่ ถูกหมด ดีหมด ความผิดพลาดจะโยนให้คนอื่น ไม่ว่าจะผัวหรือลูก หรือคนงาน
ลูกป้อมที่รักก็ตายไป พี่อัดที่ไม่รัก ก็ตายไป ผัวแม่เองแยกทางกันกี่ครั้ง แม่ไม่เคยคิดได้ สำนึกได้ก็ต่อเมื่อเค้าแยกไป พอมีโอกาสผัวกลับมา แม่ก็ใช้นิสัยเดิมๆ คือเอาของล่อ เอาเงินล่อ เอาน้ำตาล่อ ไปพรรณนา กับคนอื่นไปเล่าในสิ่งที่ตัวเองดี คนอื่นเลว ให้ชาวบ้านฟัง ให้ญาติผัว ให้พี่น้องผัวฟัง ให้เค้าช่วยแหลง แต่ในสิ่งที่ตัวเองผิด สิ่งที่ตัวเองทำ ไม่เคยไปบอกใคร พอต้องการได้ผัวคืนมา ก็ล่อด้วยตาง เสนอด้วยที่ดิน เสนอรถ เสนอบ้าน เสนอด้วยเงิน พอคนชายกลับมา อยู่ได้ไม่เท่าใด นิสัยกูเก่ง ก็กำเริบ ไอ้นั่นกะของกู ไอ้นี่กะกูสร้าง ไอ้นู่นกะกูทำ ไม่มีใครดี ตามเดิม แล้วก็เลิกแล้วก็ยิก แล้วก็ไล่ พอเค้าไป ก็เหมือนเดิมหลาว วนกลับไป วนกลับมา เลิกไปก็ไปเล่า ไปขายในสิ่งไม่ดีของคนอื่น แต่ความผิดตัวเองความต้องการที่ตัวเองวางไว้สูงๆตัวเองไม่เคยไปบอกใคร
จนสุดท้าย นิสัยที่เป็นของแม่ แม่กลับคิดว่าคนอื่นก็ต้องเป็นแบบนั่น ลูกก็ต้องแบบนั่น ผู้ชายของลูกที่เข้ามาก็ต้องนิสัยแบบผู้ชายของแม่ คิดว่าคนอื่นที่เข้ามาก็หวังแต่อีเอา เหมือนที่ผัวแม่เป็น ลูกจะเป็นหรือไม่เป็น คนชายอื่นจะเป็นหรือไม่เป็น แม่ก็ยืนยัน การันตี และเอาไปพูด เอาไปร้อง เอาไปคิด ว่าต้องพันนั่นตามที่แม่คิด อธิบายก็ไม่เกิดผล ความคิดแม่คือ แม่ถูกเสมอ แม่คิดแบบไหนต้องแบบนั่น คนรวยคือคนดี คนจนคือคนเลว คนจนคือคนอยากได้ของเพื่อน ซึ่งผิดมาก จนเกิดความแยกแยก มาตลอด
ญาติพี่น้องหรือเพื่อน หรือชาวบ้าน ถ้าลูกสนิทใครมากแม่ไม่ชอบ จะหาเรื่องให้ตลอด ทำตางสูนมั่ง ทำทองสูนมั่ง ถ้าพาเพื่อน หรือพาใครเข้าบ้าน ชอบทำให้เป็นเรื่อง ให้มีปัญหากับเพื่อน บ่อยครั้ง จนใครกะไม่อยากมายุ่ง
ชอบไปร้อง เอาน้ำตาไปเสนอ ไปสร้างเรื่องราวให้คนสงสารตัวแม่แล้วถ้าคนไหนที่แม่ไปเล่า ไปร้องแล้วเค้า เข้าข้างเค้าฟังแม่ เค้าสงสารแม่ แล้วเค้าว่าลูกเลว ว่าลูกแรง ตามที่แม่ต้องการตามที่แม่คิด แม่จะชอบใจ ถ้าบ้านไหน คนไหน แสดงอาการหรือคำพูดว่าอย่าคิดพันนั้น ลูกไม่ได้พันนั่น อย่าคิดมาก แม่จะไม่ชอบเค้าทันที นั่นคือคนไม่คล้อยตาม แม่จะทำทุกทางให้ไม่มีใคร รักและชอบลูก
แม่เป็นหนี้ แม่ให้ทุกสิ่งอย่างกับผู้ชายของแม่ แต่แม่กลับเอาไปบอกใครต่อใคร ว่าแม่เป็นหนี้เพราะให้ลูก แม่หมดกับลูก ซึ่งไม่เป็นเรื่องจริงเลย ลูกแตกแยกกับครอบครัว ก็เพราะแม่ ร้านค้าที่เคยสร้างเคยขายเคยทำ พังลงก็เพราะแม่ยึด วันไหนแม่มาขายที่ร้านแม่เอาตางหมด วันไหนให้น้ายามาขาย แม่ไม่ชอบแม่ว่าอียานั่นแม่เหอ ที่ไว้ใจ ทั้งที่น้ายาไม่เคยเอา ไม่เคยตุกติก แต่แม่มาขายแล้วแม่เอา แม่จะทำเป็นว่าที่แม่ขาย ตางสูน ตางขาด เพื่อให้ลูกสงสัยคนอื่น แถมแม่ยังหกทุกครั้ง ที่คนมาจ่ายค่าของงานตอนทำร้าน เค้าเอาตางมาจ่ายแม่ว่าไม่จ่ายที พอไปทวงเค้า เค้าว่าจ่ายกับแม่ กล้องวงจรก็เห็น ว่ามาจ่ายกับแม่จริงๆ จนมีปัญหาทุกครั้งสุดท้ายคันแม่มาขายแม่เอาตางแล้วจะเอาไหรซื้อของ กะต้องไปหาตางดอกมาซื้อของขาย พอแม่รู้ว่ายืมตางดอก แม่ไปร้องกับคนปล่อยตาง ว่าบัดสี อย่าให้มัน แม่ไม่เคยมีนิสัยยืมตาง ใช่ละ ชีวิตแม่ไม่เคยมีใครบงการชีวิต ไม่เคยมีใครมากำหนด มาขีดเส้นให้เดิน
ต่อมาแม่ยึดร้านไม่ให้ขาย ให้ไปอยู่ท่าหลา หลอกให้ไปทำพร้าว ทำได้ ไม่ถึง 10 วัน หลอกเอาเครื่องมือทำพร้าวกลับมาทำเอง
วางแผนทุกอย่าง ไว้แล้วถ้าลูกไม่มีตางแม่คิดว่าไม่มีคนชายไหนเอาลูก ไม่มีเพื่อนคนไหนอยากคบหา แม่คิดว่าที่คนชายมาเอาลูกแม่ ที่ลูกมีเพื่อนคบ เพราะแม่เป็นคนมีตาง แต่ไม่ใช่เลย ลูกไม่ได้มีนิสัยเหมือนแม่ และคนอื่นไม่ได้มีนิสัยเหมือนผัวแม่
ที่จำฝั่งสุดๆคือครั้งนึงบ้านข้างๆโดนคนขึ้นบ้าน คนเป็นแม่คิดได้ยังไงและยังพูดออกมาว่าลูกตัวเองเป็นคนทำ ทั้งที่เราก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น อยู่อาศัยท่าหลา ถ้าเป็นแม่คนอื่น ถึงเค้ารู้ว่าลูกทำ เค้ายังปกปิด ไม่มีหลักฐาน จับไม่ได้อย่ามาว่าลูกเค้า แต่นี่อะไรบอกเค้าเลย ว่าน่าจะลูกตัวเอง ลูกไม่ยุ่งกับยาเสพย์ติดก็แหลง และมีความคิดว่าลูกต้องยุ่งแน่ๆ ต้องการอะไร ต้องการให้ลูกติดคุก ต้องการให้ลูกสังคมไม่รับ ต้องการให้คนเกลียดลูกเอง มีที่ไหน ครอบครัวไหนๆ ก็คงไม่มีแบบนี้ คนนอกมองว่าเรี่ยม มองว่าสบาย คนใน ที่ออกไปๆ เค้าไม่อยากหวนกลับมาเพ ไอ้ที่ชิงตายได้ก็ชิงตายหมด ไอ้ที่ยังมีชีวิตก็ไม่อยากอยู่ในครอบครัวที่มีคนแบบนี้
แม่บอกว่าลูกหลานไม่เอาแม่ แม่ไม่มีใคร หกทั้งเพ ไตรไม่เอาความจริงแหลง ไม่รักลูกไม่ว่า ไม่เอาลูกไม่ว่า แต่หลานแม่ไม่สมควรเอาหลานไปแสดง ให้คนเกลียด ไม่สมควรทำร้ายมัน ไม่สมควรให้สังคมว่าหลาน ว่าอกตัญญู แม่เป็นคนทำร้ายหลาน แม่ไม่เอาหลาน ไม่ใช่หลานไม่เอาแม่ แม่ยิกหลานแยกนอนคนละบ้าน ให้หลานนอนคนเดียว เพราะแม่ต้องการให้หลานอยู่ไม่ได้ แล้วเพื่อแม่ได้เรียกร้องให้ผู้ชายของแม่สงสารแม่ แล้วกลับไปอยู่กับแม่ ไปบอกว่าไข้ ไม่มีใคร อยู่คนเดียว เพื่อให้เค้ากลับไปอยู่ด้วยกับแม่ วันที่หลานไม่อยู่กับแม่เพราะแม่พาหลานนั่งพ่วงข้างแล้วเหวี่ยงให้หลานพลัดรถพ่วงข้าง บนถนนดำ แม่ไม่เคยมาเล่าให้คนอื่นฟังในสิ่งที่เป็นเรื่องจริง ที่แม่ทำ แต่แม่กลับมาร้องให้คนสงสารแม่ ทำได้อย่างไร จิตใจทำด้วยไอ้ไหร ที่มาแปลงเรื่อง มาร้องว่าหลานที่เลี้ยงมาไม่เอาแม่ ไม่เข้าแค่ ทั้งที่แม่เองเป็นคนไม่เอาหลาน หลานยกมือไหว้แม่ยังเอาหน้าไปทางอื่นทุกครั้ง หลานเรียกแม่ทำไม่ได้ยินทุกครั้ง
นุ้ยเคยคิดเสมอ ว่ารักแม่มากหวาลูกที่เกิดมาเอง เพราะคิดว่า แม่มีคนเดียว ลูกยังเกิดได้ สรุปคิดผิดมาตลอดที่ผ่านมาทำให้ลูกเสียใจมาตลอด ลูกอยากมานอนด้วยกับนุ้ยเวลาโรงเรียนปิด วันศุกร์ วันเสาร์ ไม่เคยพาลูกมา ตอนที่แม่ไข้ บอกลูกว่าเห็นดูแม่เฒ่า แม่เฒ่าไม่มีใคร น้องนอนกับแม่เฒ่านะ สรุปไม่น่าทำร้ายความรู้สึกลูกเลย
แม่ทำลาย มากี่ชีวิต ที่ทำลายให้ตายไป และทำลายครอบครัวเค้า ทำลายชีวิตคนที่มีชีวิต ต่อไดจะหยุดสักที ตอใดคนจะรู้ ความจริงสักที ทำไมคนจึงเห็นผิดเป็นถูกกับแค่คนเป็นแม่ พูดร้องไห้ พร้อมน้ำตาทุกคนที่ฟังก็เชื่อไปหมด เข้าใจแหละว่าไม่มีบ้านไหนครอบครัวไหนเป็นแบบนี้ แต่ทำไม ไม่มีใครคิดสงสัยบ้าง ว่าอีน้องไม่ใช่ร้ายกับคนอื่น ทำไมแม่ว่ามันร้ายจัง พ่ออีน้องไม่เคยร้ายกับใคร แล้วลูกร้ายเหมือนใคร ทำไมคนที่ฟังแม่ไม่คิดมั่ง
ก่อนแม่ไข้ แม่เป็นหนี้ไว้ทั้งธนาคาร และเอาตางคนจีนที่มาเช่าแผงแม่ก็ไปหกเค้าว่าลูกเอาที่ไปขาย แม่เดือดร้อนตาง แม่ต้องการตางจากคนมาเช่าแผง และในโทรศัพท์มีหลักฐานหลายอย่าง ว่าแม่โอนตางให้ใคร ซื้อของให้ใคร จัดการเรื่องรถ เรื่องประกันรถ และซื้อทองให้ใคร นุ้ยได้เก็บไว้เป็นหลักฐานแล้ว ถ้าลูกคนนี้เลว ตอนที่แม่ไข้เป็นปีๆ หวา ลูกที่ว่าเลวคนนี้ขายหมดไม่เหลือที่แม่นอน รถสักคันก็ขายหมดไปแล้วแหละ ถ้าเลวมากแบบที่แม่ประจาน จะเหลือไว้ทำไม ทำไมไม่มีใครคิด ทำไมทุกคนต้องเชื่อแม่
แม่ลักพร้าวนุ่ยขาย แม่ลักขุยพร้าวที่นุ้ยซื้อมาขาย แม่ทำได้หมด แม่ขายได้ แม่ลักของลูกได้ แต่ลูกทำกับแม่ไม่ได้ แม่กลับไปเล่า ไปร้อง ไปบอกชาวบ้านว่าลูกทำพัง ลูกขายสมบัติหมด ลูกเอาตางหมด ลูกให้ผู้ชายหมด ซึ่งหาหลักฐานความจริงมาเลย ถ้าเป็นจริงนุ้ยไม่เอาไหรเลย ที่ทางนุ้ยไม่เอา และนุ้ยจะไปมอบทุกอย่างให้เป็นชื่อแม่ แต่ถ้าที่ชีวิตนุ้ยพังเพราะการที่แม่หกใส่ คนเกลียดนุ้ยไปหมดแล้ว ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง หลักฐานมีว่าแม่หมดโดยที่นุ่ยไม่เกี่ยวข้อง นุ่ยขอพาลูกไปหาที่อยู่ใหม่ที่อื่น และถ้านุ้ยไข้หนัก หรือนุ้ยไม่มีชีวิต ไม่ต้องไปพาศพมาจัด ที่นี้ เพราะที่นี่ไม่มีใคร ให้ลูกของนุ้ย ดำเนินการโดยที่เป็นสิทธิ์ขาดกับลูกสาวนุ้ยคนเดียวเท่านั้น
นุ่ยเครียดมามากพอแล้ว โดยที่ไม่เคยได้รับการช่วยเหลือจากใครเลยที่เป็นญาติ ญาติมีแต่น้ายา แกฟังได้ ช่วยได้บางเรื่อง เรื่องแม่มีนิสัยแบบนี้ ไม่มีใครช่วยได้ ญาติพี่น้องฝั่งพ่อ ก็ไม่มี เพราะไม่สามารถเสนอหน้าไปหาใครได้ สาใจมาตลอด ตั้งแต่จำความได้ว่าแม่เป็นคนสั่งฆ่าพ่อ โตใหญ่มาก็ไม่กล้า ไปสนิทชิดเชื้อใคร เพราะไม่มีใครรักและสงสาร ลูกที่มีแม่บงการฆ่าญาติพ่อ พี่ น้องเค้าไหม มีแต่เค้าคิดว่าลูกแม่มัน เค้าไม่อยากยุ่ง
ที่แม่แช่งๆลูกเสมอมา ถ้าลูกไม่ผิด ไม่ขอให้ลูกมีชีวิตดีขึ้น แต่จะจำไว้เป็นเรื่องราวเสมอว่า อย่าทำต่อไปกับลูกของเราเอง
แม่รักน้องแอปมากนะลูก เฒ่านาเค้าขอเทวดาฟ้าดินไว้ว่า ชาติหน้าเค้าไม่ขอเกิดมาพบเรา
แต่ถ้าชาติหน้า ภพหน้ามีจริง ให้แม่อ้อมกับน้องแอป ลุงป้อมลุงอัด พ่อเฒ่าแอ้วเรามาพบและอยู่เป็นครอบครัวที่รักกันมากและสมบูรณ์ ที่สุด นะลูกนะ ♥️
สังคมไทย เลิกให้ค่านิยมกับประโยคที่ว่า “ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูก” ได้แล้ว เพราะมันใช้ไม่ได้กับทุกสามัญสำนึกของทุกคนที่เป็นพ่อแม่ มันมีอีกหลายครอบครัวที่ขาดความอบอุ่น และจงเอาเรื่องราวเหล่านี้เป็นบทเรียนว่า อย่าทำแบบนี้กับลูก อย่าสอนลูกให้เดินทางตามที่ตัวเองต้องการ ชีวิตใครคนนั่นเป็นเจ้าของ ไม่มีสิทธิบงการชีวิตใคร
แม่ฉันรังแกฉัน