สวัสดีค่ะ พอดีช่วงนี้จขกท.ติดมาตาลดา

เห็นสิ่งที่ไตรฉัตรโดนกดดัน โดนเปรียบเทียบ กับลูกพี่ลูกน้อง แล้วรู้สึกว่านี่แหละ ฉัน!! 
พยายามทำทุกอย่างเพื่อชนะเขา(แต่ไม่ได้ร้ายเท่า) พยายามทำตัวเข้าสังคมเพื่อเป็นที่รัก ยอมทำทุกอย่างเพื่อการยอมรับจากสังคม หมู่ญาติ ทิ้งความสุขทุกอย่างเพื่อเรียนในสิ่งที่ทุกคนมองว่าดี อะไรที่ไม่ชอบไม่ต้องการ ก็บอกว่าได้ ทำตามคำสั่ง ยิ้มรับหมด สุดท้ายก็แพ้และไม่เหลืออะไรเลย แม้กระทั่งตัวตนที่แท้จริง เล่นละครจนเคยตัว แต่กลับเหนื่อยที่จะใส่หน้ากาก ระแวงสายตาคนอื่นตลอดเวลา  ชีวิตแบบจะไม่เหลือความสุข

ยอมรับว่าดูฉากไตรฉัตรแล้วเฟล เพราะ คงไม่ใช่แค่เราที่เจอเหตุการณ์ดังกล่าว และเป็นคนหนึ่งที่ไม่สามารถปล่อยวาง ไปใช้ชีวิตให้มีความสุขได้แบบที่มาตาบอก 

จึงอยากสอบถามคนอื่นๆเป็นแนวทางและเป็นกำลังใจให้ตัวเอง ว่า มีใครพบเจอชีวิตแบบนี้ไหม แล้วทำยังไงถึงก้าวข้ามอุปสรรคพวกนี้ได้คะ

ขอบคุณค่ะ