คือก็พอเพื่อนถามว่ามีแฟนมั้ย ก็บอกว่าไม่มี แต่เพื่อนก็ไม่เชื่อ เคยคุยกับคนในแอพพอเขาเห็นหน้าเขาก็หายเลย ที่มหาลัย คนก็ตั้งเยอะตั้งแยะ แต่ก็นานจนจะเรียนจบละก็ยังเงียบเหมือนเดิม คือว่าไม่รู้เป็นที่หน้าตาหรืออะไรนะ (เราเป็นเกย์นะอันนี้ไม่รู้ว่ามีส่วนรึป่าว แต่เพื่อนที่เป็นก็มีแฟนกันหมดเลยนะ) เรื่องหน้าตาก็อาจจะมีส่วน เราสูง 185 น้ำหนัก 70 เราก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ชีวิตมันเงียบเหลือเกินจนรู้สึกว่าจะขึ้นคานละ พอลองนึกภาพตัวเองตอนอายุเยอะๆแล้วต้องอยู่คนเดียวในขณะที่คนรอบตัวมีแฟนกันหมดแล้วบางทีก็แอบเศร้านะ เหมือนว่าเราถูกลิขิตให้อยู่คนเดียวเลยอะ ไม่มีโอกาสได้สัมผัสความรักแบบแฟนเลย แต่ก็เคยชอบรุ่นพี่คนนึ่ง แค่แอบไปถามเพื่อนเขา เขาก็เอาไปบอกต่อๆกันจนรู้กันหมดทั้งห้อง หลังจากนั้นเราก็รู้ว่ารุ่นพี่คนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว(แฟนเป็นผู้หญิง ส่วนรุ่นพี่เป็นผู้ชาย) เราก็เลยตัดใจไป  แต่วันนึ่งพอรุ่นพี่คนนั้นเดินผ่านกับเพื่อนของเขา เพื่อนเขาก็เรียกชื่อรุ่นพี่คนนั้นแล้วก็พากันหัวเราะหมดทั้งกลุ่ม ซึ่งตอนนั้นเราสึกอายมาก จนแทบจะร้องไห้ ก็เข้าใจผู้ชายอะเนาะคงคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลก555 แต่ก็ไม่เป็นไรแหละเราก็ชินละ เราอาจจะผิดเองแหละที่โง่ไปชอบเขาเอง แถมชอบชายแท้สะด้วย555 เราอะชอบจริงจังนะแต่ถ้าเขาเห็นเป็นแค่เรื่องตลกก็.... แต่เรายอมรับได้ คนอย่างเรายังไงมันก็ไม่มีใครอยากจะเป็นด้วยหรอก555 ขอโทษ นะที่เจาะลงมาเรื่องนี้ แต่เรื่องหลักก็คือ เราไม่มีใครเอาแหละ ไม่มีใครอยากได้เราเป็นแฟนเลย555 พอได้เล่าระบายก็ยาวเลย555ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากจะระบายเฉยๆ ถึงแม้ไม่มีใครอยากฟัง และไม่มีคนเข้ามาอ่านแต่ยังไงก็ถือว่าได้ระบายแล้วแหละ555... :⁠'⁠(