ฉัตรทอง จะเอาแต่แสงพระจันทร์อันผุดผ่องมาต่างประทีปแก้วงามโอภาส อนิจจามัทรีเอ่ย มาตายอเนจอนาถไร้ญาติ กลางดง ครั้นท้าวเธอค่อยคลายลงที่โศกศัลย์ จึงผันพระพักตร์ มาพิจารณาก็รู้ว่ายังไม่อาสัญ จึงเข้าไปยังพระคันธกุฏีจับเอาคนที่อันเต็มไปด้วยน้ำมาทันได ตั้งแต่พระองค์ทรงพระผนวชไพรมาได้ถึงเจ็ดเดือนปลาย จะได้ต้องพระกายนางมัทรีก็ หามิได้ เมื่อความทุกข์พ้นวิสัยมิอาจที่จะกำหนดว่าอาตมะนี้เป็นดาบสฤาษี ยกเศียรพระมัทรี ขึ้นใส่ตักวักเอาวารีมาโสรจสรงสูงที่อุระพระมัทรี หวังว่าจะให้ชุ่มชื่นฟื้นสมปฤๅดีคืนมา แห่งนางพระยานั้นแล