วันนี้จำนวนพระสงฆ์น้อยลงอย่างฮวบฮาบ แต่การสร้างสิ่งก่อสร้างก็ดี สร้างสำนักสงฆ์ใหม่ก็ดียังเรี่ยไรทำบุญกันอยู่ตลอด บางวัดพระมี1-2รูปก็ยังสร้างเพิ่มอีกๆจนเป็นภาระชาวบ้าน(ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุ)ตอนหลังเป็นภาระหน่วยงานในพื้นที่อีก (เว้นอาคารโดมใหญ่ไว้ใช้งานสาธารณะอเนกประสงค์)

การออกแบบก็ดูจะเลอะเทอะอยากปั้นอะไรก็ปั้นทั้งไอ้ไข่ ท้าวเวสสุวรรณ เจ้าแม่กวนอิม หลวงปู่นั่นนี่เต็มไปหมด ทั้งรกทั้งอันตรายจะถล่มมาวันไหนก็ไม่รู้ ศาลาอาคารใหม่ออกแบบบ้านๆมั่วซั่วไม่คำนึงถึงสถาปัตยกรรมอะไรเลย

จริงๆวัดไม่จำเป็นต้องสร้างอะไรเยอะแบบสวนโมกข์ของพระอาจารย์พุทธทาส เป็นปอดชุมชน กลมกลืนกับธรรมชาติ รู้สึกดีร่มรื่นเหมาะสำหรับพื้นที่คลายทุกข์คลายกังวลของชาวบ้านที่มีปัญหาชีวิต จัดโซนใช้สอยและโซนป่าสำหรับวัดพื้นที่ใหญ่ๆ

ไอเดียแก้ปัญหาคือควรมีนักภูมิสถาปัตย์ วิศวกร สังกัดสำนักพุทธฯ หากจะมีการก่อสร้างต้องขออนุญาตและผู้เชี่ยวชาญจะคอยเป็นพี่เลี้ยงหรือช่วยออกแบบพร้อมจัดภูมิทัศน์ให้เข้ากันอย่างลงตัว และรับสมัครนักภูมิสถาปัตย์จากมหาวิทยาลัยในพื้นที่อาสามาช่วยด้วย เพื่อควบคุมให้เกิดประโยชน์สูงสุด โรงแรมสไตล์วัดหลายที่สวยและกลมกลืนธรรมชาติสามารถพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้อีกด้วย เน้นอัตลักษณ์ในพื้นที่ไม่ต้องไปสร้างแหล่งท่องเที่ยวใหม่ขึ้นมาหรอกรีโนเวทวัดใกล้บ้านได้ประโยชน์ทุกฝ่าย อย่าปล่อยให้การสร้างเป็นเครื่องมือสร้างอาณาจักรสร้างบารมีเคลมยศตำแหน่งอีกเลย ถึงเวลาทำวัดให้เป็นวัดซะที