พ่อกับแม่เราคบกันจนมีเรา และเลิกกันตอนเราอายุ 10 ขวบ เราอยู่กับย่า [ตอนนี้เราอายุ 20 กว่าแล้ว] พ่อกับแม่เราไม่ได้จดทะเบียนสมรส และแยกย้ายกันไป จนเมื่อ 5 ปีที่แล้วพ่อเราแต่งงานใหม่จดทะเบียนสมรส และมีลูกใหม่ในปีที่3 [ปัจจุบันอายุ 2 ขวบ] ตอนมีลูกคนนี้พ่อไม่กล้าบอกเราเพราะเราบอกกับพ่อและแม่ว่าจะต้องมีเราเป็นลูกคนเดียว แต่เมียพ่อพลาดท้องมารู้ว่ามีตอน 3 เดือนแล้ว ตอนนั้นบ้านลุกเป็นไฟเพราะที่บ้านก็รู้ว่าเราไม่อยากให้มี ตอนพ่อบอกเราพ่อบอกตอนจะคลอดแล้วแหละ[ที่จริงพ่อไม่ได้จะบอกแต่เราดันรู้เอง พ่อไม่รู้ว่าเรากลับบ้าน] เสียงพ่อสั่นตอนที่รู้ว่าเรารู้แล้วและบอกกับเราว่ายังไงก็ยังรักเราเหมือนเดิม เราโกรธพ่อมากแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเด็กคนนั้นจะคลอดออกมาอยู่แล้ว เรากับพ่อไม่เจอกันเลย 2 ปี พ่อกลับเราไม่อยู่แต่ก็คุยกันบ้างผ่านโทรศัพท์ผานแชท จนมาปีนี้พ่อเราเสีย เราเหมือนคนเสียสติ ทั้งโกรธตัวเอง ทั้งอะไรไม่รู้เต็มไปหมด เเต่เราร้องไห้ไม่ได้ต้องจัดงานพ่อให้เสร็จเราวิ่งจัดงานให้พ่อให้เสร็จทุกอย่าง โดยที่เมียพ่อไม่ทำอะไรสักอย่าง นอกจากพูดเรื่องพ่อเงินงานศพยังไม่ออกสักบาท แต่ทุกคนรู้ไหม มรดก ทรัพย์สินหรือประกันสังคมทุกอย่างเราไม่มีสิทธิในนั้นเลยแม้แต่บาทเดียว เรากลายเป็นคนนอกเพราะแม่กับพ่อไม่เคยจดทะเบียนสมรสเป็นลูกนอกสมรส ลูกที่พ่อเคยบอกว่ารักที่สุดมันคือคนนอก คนที่ได้คือเมียและลูกใหม่ เราเสียใจมากเราร้องไห้ สับสนไปหมด ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ไม่แคร์เงินเลยนะ แต่ทำไมคนพวกนั้นถึงต้องได้ไป สำหรับใครที่ไม่อยากทิ้งลูกไว้ข้างหลังแบบที่เราโดน จดทะเบียนสมรสเถอะค่ะ มันโคตรเสียใจเลยตอนได้ยินว่าไมมีสิทธิ์อะไรสักอย่างที่เป็นของพ่อเรามันเสียใจมาก