จริงๆแล้วบ่อยครั้งมากที่เราอยากไปพบจิตแพทย์..
เราไม่เคยได้รับความภูมิใจจากครอบครัว.. เราไม่ใช่ลูกสาวที่สามารถเลี้ยงดูหรือมีเงินให้เยอะๆ.. งานที่เราชอบไม่ใช่ความภาคภูมิใจของคนที่บ้าน.. เรามักถูกเปรียบเทียบเสมอ.. จริงๆตั้งแต่เล็กจนโตเรารับรู้มาได้ตลอดว่าเราไม่ใช่ลูกที่ครอบครัวรักที่สุด.. ความกตัญญูของเราคงต้องเป็นเงินเท่านั้น..
และเมื่อเราถึงวัยที่เขาเห็นว่าสมควรมีครอบครัว..
ชีวิตเราก็ไม่สามารถเลือกคู่ครองของตัวเองได้..
เรากับเขายังแทบไม่รู้จักกันดียังไม่เปิดใจในทุกด้านของกันและยังรักกันไม่มากพอ.. แต่ต่างคนต่างปฏิเสธไม่ได้.. จนมาอยู่ด้วยกันด้วยความฝืนมาตลอดพยายามทำเหมือนชีวิตคู่มันดี.. ให้ได้นานที่สุด.. แต่เรายังโชคดีที่สามารถขอพวกเขาในเรื่องมีลูกได้เพราะเราอยากเลือกกำหนดชีวิตตัวเองได้บ้าง.. หลังมีครอบครัวเราก็ยังคงถูกเปรียบเทียบถูกกดดันเรื่องการให้เงินจากครอบครัว.. บวกกับความเครียดที่ต้องอยู่ในฐานะภรรยากับคนที่เขาไม่ได้อยากรักษาหรือมีเราไว้ขนาดนั้น.. เขาก็คงไม่ผิดอะไรเพราะเราเหมือนอะไรไม่รู้ที่ถูกโยนไปให้เขาต้องเก็บมันไว้.. และซึ่งด้วยครอบครัวเขามีหน้ามีตากว้างขวางคนรู้จักแทบทุกที่.. ยิ่งสร้างความกดดันในการบังคับเราเรื่องการวางแผนครอบครัว.. ทุกวันนี้เราไม่สามารถปล่อยวางได้ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนเพราะเมื่อได้รับแรงกดดันจากเขาหรือครอบครัวมันก็จะสะกิดเรื่องชีวิตที่ไม่สามารถเลือกหรือมีความสุขได้ของเราขึ้นมา.. เราเหมือนแบกภูเขาลูกใหญ่ทั้งลูกเอาไว้ในอกตลอดเวลา.. จะสุขกับอะไรเล็กๆน้อยๆก็สุขไม่เคยสุด.. พยามใช้สติและความอดทนกับชีวิตที่ดำเนินที่สุดแล้ว.. เราโคตรเข้าใจคนที่ไม่อยากอยู่ต่อบนโลกที่ไม่มีพื้นที่ให้คนอ่อนแอใบนี้เลย.. เซฟโซนของเราคงมีแค่ตัวเราจริงๆ..
อยากหลุดพ้น.. 😢
เราไม่เคยได้รับความภูมิใจจากครอบครัว.. เราไม่ใช่ลูกสาวที่สามารถเลี้ยงดูหรือมีเงินให้เยอะๆ.. งานที่เราชอบไม่ใช่ความภาคภูมิใจของคนที่บ้าน.. เรามักถูกเปรียบเทียบเสมอ.. จริงๆตั้งแต่เล็กจนโตเรารับรู้มาได้ตลอดว่าเราไม่ใช่ลูกที่ครอบครัวรักที่สุด.. ความกตัญญูของเราคงต้องเป็นเงินเท่านั้น..
และเมื่อเราถึงวัยที่เขาเห็นว่าสมควรมีครอบครัว..
ชีวิตเราก็ไม่สามารถเลือกคู่ครองของตัวเองได้..
เรากับเขายังแทบไม่รู้จักกันดียังไม่เปิดใจในทุกด้านของกันและยังรักกันไม่มากพอ.. แต่ต่างคนต่างปฏิเสธไม่ได้.. จนมาอยู่ด้วยกันด้วยความฝืนมาตลอดพยายามทำเหมือนชีวิตคู่มันดี.. ให้ได้นานที่สุด.. แต่เรายังโชคดีที่สามารถขอพวกเขาในเรื่องมีลูกได้เพราะเราอยากเลือกกำหนดชีวิตตัวเองได้บ้าง.. หลังมีครอบครัวเราก็ยังคงถูกเปรียบเทียบถูกกดดันเรื่องการให้เงินจากครอบครัว.. บวกกับความเครียดที่ต้องอยู่ในฐานะภรรยากับคนที่เขาไม่ได้อยากรักษาหรือมีเราไว้ขนาดนั้น.. เขาก็คงไม่ผิดอะไรเพราะเราเหมือนอะไรไม่รู้ที่ถูกโยนไปให้เขาต้องเก็บมันไว้.. และซึ่งด้วยครอบครัวเขามีหน้ามีตากว้างขวางคนรู้จักแทบทุกที่.. ยิ่งสร้างความกดดันในการบังคับเราเรื่องการวางแผนครอบครัว.. ทุกวันนี้เราไม่สามารถปล่อยวางได้ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนเพราะเมื่อได้รับแรงกดดันจากเขาหรือครอบครัวมันก็จะสะกิดเรื่องชีวิตที่ไม่สามารถเลือกหรือมีความสุขได้ของเราขึ้นมา.. เราเหมือนแบกภูเขาลูกใหญ่ทั้งลูกเอาไว้ในอกตลอดเวลา.. จะสุขกับอะไรเล็กๆน้อยๆก็สุขไม่เคยสุด.. พยามใช้สติและความอดทนกับชีวิตที่ดำเนินที่สุดแล้ว.. เราโคตรเข้าใจคนที่ไม่อยากอยู่ต่อบนโลกที่ไม่มีพื้นที่ให้คนอ่อนแอใบนี้เลย.. เซฟโซนของเราคงมีแค่ตัวเราจริงๆ..