พอดีผมไปเห็นโพสนึง กับข้อความในรูปว่า จุดด้อย: ติดสำเนียงบ้านเกิด ผมเลยออยากเล่าอะไรให้ฟัง

ผมบอกเลยว่าผมเป็นคน กทม(มั้ง555 พอดีผมเกิดที่ USA) พอกลับมาไทยเมื่อ 7 ปีก่อน ผมพูดไทยไม่ได้เลย แล้วมาปวดหัวกับภาษาถิ่นของไทยอีก555 สุดท้ายผมก็เข้าใจภาษาไทยกลางมากขึ้น และตอน ม.5 ผมได้มีโอกาสไปฝึกงานโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ภาคเหนือกับเพื่อนผู้หญิง(ที่ผมแอบชอบ อิอิ ตอนนี้ก็ยังชอบ) เพื่อนผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นคนเหนือที่มาเรียน กทม แล้วพอเวลาผมคุยกับคนไข้เขาจะใช้ภาษาถิ่น ซึ่งผมใช้ภาษากลาง ผมยอมรับว่าผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง ผมเลยขอให้คนไข้พูดภาษากลาง ผมรู้สึกไม่เป็นกันเองกับคนไข้เลย แล้วหน้าตาผมมันก็ออกฝรั่งด้วยมันเลยแบบผมดูห่างเหินกับคนไข้ยังไงไม่รู้ แต่พอผมเห็นเพื่อนผมพูดภาษาเหนือกับคนไข้ละแบบ โอ้ เหี้* ทำไมมันไพเราะจังว้ะ555 ผมรู้สึกตกหลุมรักเธออีกครั้ง55555555 OMG ตกหลุมรักสาวเหนือ

เพื่อนดูเป็นกันเอง ดูเข้าถึงคนไข้มากเลย ผมรู้สึกแบบทำไมตัวผมดูห่างเหินกับคนไข้จังว้ะทั้งๆที่ผมก็พูดภาษากลาง โอ้ เชี้ย นี่ผมหลงรักภาษาเหนือหรือนี่ มันแบบมันไพเราะจริงๆนะครับ โอ้ ผมอยากเรียนภาษาเหนือจังเลยครับ แต่ไม่มีใครสอน555 เดือนหน้าผมต้องกลับไปเรียนมหาลัยต่อที่อเมริกาแล้วครับ เห้อ อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะกลับมาหาเธอคนนั้น

ปล. อาจจะถามว่าทำไมผมไม่ฝึกที่ กทม พอดีมัน(เพื่อนผู้หญิง)ลากผมไปครับ และผมก็อยากอยู่กับมันก็เลยไปไกลบ้านหน่อย555