เรากับแฟนคบกันมาตั้งเเต่ม.5 จนตอนนี้เราทั้งคู่ม.6 เราคบกัน1ปี พ่อแม่ญาติพี่น้องฝั่งแฟนรับรู้  แต่พ่อแม่ฝั่งเรารับรู้ พ่อเรารับได้ แต่เเม่เราดูเหมทอนไม่อยากให้เรามีแฟน ห้ามเลยแหละค่ะ แม่รู้เเค่ว่าเรามีแฟน แต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ความเป็นมายังไง  เราต้องแอบคบกับเเฟน แอบคุย แอบโทรกัน  บางครั้งเราก็อยากจะเปิดใจคุยกับเเม่เรื่องนี้มาก เรารวบรวมความกลเามามากเเค่ไหนแต่พอเจอหน้าแม่ความกล้าก็กลายเป็นความกลัวตลอดเลย เราเลยไม่มีโอกาสได้พูดเรื่องนี้เลยสักครั้ง  เคาไม่เคยเกเร เถลไถล ไม่เคยหนีเที่ยว ไม่เคยไปนอนบ้านเพื่อน กลับบ้านไม่เคยค่ำ  แต่ปีนี้เรารู้สึกติดแฟน เราอยากไปเที่ยวกับเขา แต่เราไม่กล้าจะขอเเม่เรามีเเต่อ้างเพื่อนตลอด ครอบครัวแฟนชวนเราไปเที่ยว เเต่เราก็ได้แค่ปฏิเสธ  เราไม่กล้าขอเเค่ไปเที่ยว ไปเล่นกับแฟน ไปหาแฟน ส่วนมากเราจะไม่ไปหากันหรือนอนค้างคืนส่วนมากจะไปเช้ากลับเย็นแต่ส่วนมากเราอ้างเพื่อนตลอด ไม่กล้าบอกแม่ตรงๆ เมื่อวานก่อน เม่เห็นเราซ้อนท้ายรถแฟน(เราเเค่ไปซื้อถุงเท้าเพราะมันจำเป็นต้องใช้ ตอนนั้นเราอยู่กับแฟนเราเลยให้แฟนมาไป) แต่เราไม่ว่าจะเจอเเม่ จากนนั้นแม่ก็
เลยโทรมาว่าเรา แต่เราก็พยายามแถ เราไม่รู้ว่าเราจะแถไปทำไมเราแค่กลัว กลัวเเม่จะให้เลิกกับแฟน กลัวแม่จะด่าจะตีจะรับไม่ได้ กลัวทำให้แม่ผิดหวัง แต่เรากับแฟนเราไม่เคยทำอะไรเกินเลยกันเลย ไม่เคยมีอะไรกันเลยสักครั้ง วันนั้นที่แม่โทรมาว่าเราแม่พูดประโยคหนึ่งประมาณว่า ถ้าเเม่เห็นคนเดียวแม่จะไม่อะไรแต่น้าเห็นด้วย น้าจะเอาไปพูด แม่ไม่เอาไปพูดหรอก พอน้าเอาไปพูด เดี๋ยวคนอื่นจะเอาไปพูดกัน แม่ไม่อยากขายหน้าที่มีลูกซ้อนรถไปกับผู้ชาย
ประโยคนั้นทำเราอึ้งไปสักพัก เราไม่รู้ว่าเราคิดไปคนเดียวรึป่าว ที่เเม่ไม่อยากให้เรามีแฟนเพราะกลัวคนอื่นเอาไปพูด เพราะเเม่เราก็ชอบพูดเรื่องคนอื่นเหมือนกัน เขาน่าจะกลัวชาวบ้านเอาไปพูด แต่ที่เราน้อยใจคือ นี่ชีวิตเรานะทำไมเราต้องเเคร์คำพูดคนอื่นด้วยเราไม่ได้ทำอะไรผิด แม่แคร์คำพูดคนอื่นมากกว่าความรู้สึกลูกตัวเองหรอ ความสุขของเราคือการมีเขาอยู่ในทุกๆวัน  เราอยากจะบอกแม่ให้ได้สักทีเเต่เเม่ชอบซักสีหน้าใส่เรา ทำหน้าไม่พอใจใส่เราตลอด