ตั้งแต่เป็นเด็กประถม เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนไม่ชอบเรา ไม่คุยกับเรา ทั้งที่เราก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เพราะแทบไม่มีใครพูดกับเราอยู่แล้ว เรารู้สึกมีปมด้อย ทำให้เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน พร้อมจะช่วยเหลือคนอื่นๆ พยายามทำความดี แต่เราก็ยังเข้ากับคนส่วนใหญ่ไม่ได้

แต่ทุกที่ที่เราไป จะมีคนส่วนหนึ่งไม่พูดกับเราแต่จะพุ่งเข้ามาขอให้เราช่วย พอช่วยเสร็จ ก็จะกลับไปไม่พูดกับเราเหมือนเราไม่มีตัวตน แล้วก็กลับมาขอให้เราช่วยใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

พออายุยี่สิบกว่า เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าและพารานอยด์ ตอนเรียนมหาวิทยาลัย รูมเมทรู้ว่าเราผิดปกติ จึงบีบคั้นเอารถของเราไปให้เพื่อนตัวเองยืม รูมเมทเราคอยพูดจาฉุนเฉียวบีบคั้นให้เราไปรับใช้เพื่อนๆ ของเขา ซึ่งเราก็ไม่ทำตามเพราะเราไม่ใช่คนใช้ แต่รูมเมทเราก็ยังพยายามบีบคั้นจะขอยืมรถเราเสมอ

แล้วก็มีคนอื่นๆ อีกหลายคนที่เข้ามาขอให้เราช่วย แล้วปฎิบัติกับเราอย่างไม่ให้เกียรติไม่เกรงใจ ไม่พูดกับเราทั้งที่อาศัยรถเรา

ในที่สุดญาติผู้ใหญ่ก็เข้ามาบอกเราว่าเราผิดปกติ ต้องไปหาจิตแพทย์ ต้องกินยา เราเลยไปหาจิตแพทย์และกินยา จนตอนนี้เราทำงานได้และเข้าสังคมได้

คำถามคือ

1. คนที่ทำไม่ดีกับเราพวกนั้น ล้วนแต่มีมนุษยสัมพันธ์ดี มีเพื่อนมาก พวกเขาเลือกทำไม่ดีกับเราแค่คนเดียว พวกเขาจึงไม่ได้รับผลกรรมอะไร พวกเขายังคงมีเพื่อนเฉิดฉายในสังคม เป็นที่รักของคนอื่นๆ แต่เราก็ยังไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม เหมือนเราแพ้ใช่ไหมคะ

2. เราดูในเฟสบุ๊ค เห็นเพื่อนที่เคยกดขี่ข่มเหงเราลงรูปไปเที่ยวด้วยกัน ยิ้มแย้มและพูดถึงมิตรภาพที่สวยงาม แต่เรากลับไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว ญาติพี่น้องก็ดูถูกว่าเราประสาท เวลาเราช่วยคน ทุกคนเฉยๆ มองว่าเราสมควรต้องทำ แต่พอเราปฎิเสธไม่ช่วย เขากลับด่าเราทั้งที่ไม่สนิทกัน

ข้อดีคือ ปัจจุบัน เรามีงานอิสระทำ และมีลูกที่รักและดีกับเรา 2 คน มีพี่ชายที่ดีกับเรา 1 คน ส่วนพ่อแม่เราเสียชีวิตไปหมดแล้ว เรามีความสุขกับการอ่านนิยายและลงเรียนออนไลน์ แค่ไม่มีเพื่อนเท่านั้นเองค่ะ