ไม่รู้ว่าได้มั้ย อยากขอกำลังใจเดินหน้าต่อจากเพื่อนๆที่ไม่รู้จัก รู้สึกว่ามันดูจริงใจกว่าคนรู้จัก เพราะคนรู้จักจะพูดแค่ว่าสู้ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
รู้ว่าคำนี้มันก็คือคำที่ดีที่สุดแหละค่ะ แต่มันพอจะมีคำอื่นอีกมั้ยคะที่ช่วยฮิลใจเราได้555
คือเรื่องราวของเราอะค่ะมันมีอยู่ว่า
เลิกกับแฟน คบมา3ปี สำหรับใครนานไม่นานไม่รู้แต่เรารู้สึกว่า3ปีมันผูกพัน
เราเลิกกันเหตุผลคือฐานะทางบ้านเลยค่ะ
คือแฟนเราอายุ 26 อยากมีลูกตอน อายุ 30
เราก็ว่าจะมีตอนอายุ30 แต่คือเราพึ่งจะ19 เอง555
ที่บอกว่าเลิกกันเรื่องฐานะก็คือ 
ทางบ้านเค้ามีทุกอย่างแล้ว ทั้งบ้านทั้งรถ แต่รถกำลังผ่อนอยู่นะคะ อีก7 ปีกว่าจะหมด
เราเข้าใจว่าช่วยกันผ่อนรถมันก็โอเคแล้วจบแล้วชีวิตแฮปปี้
พร้อมมีลูก แต่ประเด็นมันอยู่ที่ ทุกอย่างที่เค้ามีได้ เพราะแม่เค้าเป็นคนช่วยทั้งหมด
เราเลยคุยกับเค้า เราอยากให้เค้าและเรา ช่วยกันสร้างใหม่กัน2คน
ช่วยกันเก็บเงินช่วยกันสร้างธุรกิจ
(เค้าทำงานเป็นพนักงานโรงงานนึงเงินเดือนตอนนี้12,000+ รวมโอ เบี้ยขยัน ต่างๆราวๆ15,000+)
เราเลยคิดว่าถ้าเขาทำงานเสริม อาชีพเสริมมันน่าจะช่วยให้มีเงินมากขึ้น
แต่เขาบอกเราว่าเขาไม่อยากเหนื่อย เพราะชีวิตเค้าไม่เคยเหนื่อยหรือลำบาก
แม่มีพร้อมทุกอย่างแล้ว เขาเลยไม่อยากลำบาก
ถ้าเรายืนยันจะสร้างอนาคตใหม่ ก็คงต้องแยกกัน เพราะเค้าไม่สามารถเปลี่ยนความคิดได้ 
เราเข้าใจค่ะว่าคนเราเกิดมาคนละครอบครัว
เราคิดกันคนละแบบ ไม่ได้อยากจะมาหาพวก
หรือว่าอยากให้ใครเข้าข้างนะคะ
แค่อยากรู้ว่าพวกคุณคิดเห็นกันอย่างไรบ้างกับเรื่องนี้
เค้าพูดมาขนาดนี้เราไม่สามารถเปลี่ยนความคิดเค้าได้เลย
เราเลยต้องเลิกกัน
เค้าอยากจะมีลูกไงเราเลยมองไม่เห็นอนาคตของผู้ชายคนนี้ว่าถ้าไม่มีแม่แล้ว
ชีวิตเค้าจะรอดมั้ย เพราะทุกอย่างที่เค้าคิดว่ามีมันคือของแม่เค้า 
แม่เค้าก็พูดเองว่าต้องทำงานเก็บเงินไว้เลี้ยงตัวเองตอนแก่ด้วย กลัวลูกไม่มีปัญญาเลี้ยง
ไม่ได้จะตัดสินใครนะคะอย่าว่าเรานะ
สุดท้ายละ เราอยากรู้ว่าคุณคิดอย่างไรกับเรื่องของเราเราคิดถูกมั้ย
หรือว่าเราคิดผิดที่ทิ้งผู้ชายคนนี้มา 🥹อยากรู้จริงๆ