พึ่งสังเกตุว่าคนเราพอโตมา โมเม้นต์แบบนั้นก็น้อยลง

ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนเฟรนด์ลี้หรือไม่นะ  แต่เวลาผ่านไปเจอใครข้างนอกแล้วสบตาตาใครแล้วเขาเขินม้วน แล้วรู้สึกทำให้เขาอึดอัด หรือทำลายความเป็นส่วนตัวเขา + กับตัวเองก็ขี้อายก็เลยทำเป็นไม่สบตาใคร  ทำหน้าเหวี่ยง ไม่สนโลก  บางทีทำหน้าบึ้งไปเลย  แต่ไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้วมียิ่งพิรุธหรือเปล่า  ก็ยังเจอยิ้มเขินเหมือนเดิม  อย่างเวลาออกไปซื้อของข้างนอกก็ทำเป็นมองนู้นมองนี่ไม่เห็นน้องแล้วนะ  มองหันมาน้องก็เดินส่งยิ้มอยู่ข้างๆ  แล้วยายก็บอกน้อง  ไปทำอะไรตรงนั้น มานี่  อย่างเวลาไปห้างก็อยู่ๆ ผมคันตาเลยขยี้ตาเดินแล้วไม่มองทาง  เด็กที่พ่ออุ้มอยู่หันก็มาก็ทำท่าจะร้องให้  ผมก็ลืมตาไปเห็นพอดี  ก็คิดว่าจะกลัวอะไรไม่ได้เป็นผีนะ  แถมอยู่ห่างตั้งหลายก้าว  พอมาทีแคชเชียร์ น้องที่อยู่เครื่องข้างๆ ก็เดินมาสะกิด ผมหันไปน้องก็ยิ้มให้  ผมก็นึกแบบตลกๆ ว่าพอไม่สนใจก็ทำตลาดเชิงรุกกันเลยหรอ
ไปกินอาหารร้านน้า น้าฝากหลานทอนตัง ผมก็มองถ้วยมองช้อนรอเขายื่นเงินมา  ผ่านไปตั้งนานหันไป น้องยังยืนอยู่ข้างโต๊ะไม่เดินมาสักที  จนน้าก็แซวมาว่า ฮั่นแน่ เขินหรอ  คือ จบเลยผมอุส่าทำเป็นไม่สนใจแล้ว  คิดยังไงถึงดูว่าเขิน  ผมคิดว่าจะกลัวซะมากกว่า
ตอนเด็กผมก็เป็นนะ  ชอบเรียกร้องความสนใจหรืออ้อนจากผู้ใหญ่ บางทีก็ประหม่าผู้ใหญ่  เด็กรู้ได้ไงและว่าผมเข้าใจเขา เซนส์แม่นมากขนาดนั้นเลยหรอ 

ขนาดผมทำหน้าดุๆแบบว่าไม่ชอบเด็กนะโว้ย ไม่ต้องมายุ่งแล้วนะ   กับแมวก็เป็นนะ  เวลากินข้าวแล้วมีแมวมาถูกขา น้อยข้างเก้าอี้ หรือ หนักๆก็นอนตัก และเป็นอยู่โต๊ะ  จนแอบหลายเป็นโรคกลัวแมว แอบสงสัยเรื่องปรสิทแมวอยู่ เพราะผมไม่เลี้ยงแมว เลยไม่มีกลิ่นแมวแน่นอน