พอจะมีวิธีที่ทำให้คลายอาการหวงห่วงลูกเกินไปได้บ้างไหมคะ?
สวัสดีค่ะ ต้องบอกก่อนว่าเรามีอาการติดลูกหนักมากค่ะ ใครจะอุ้มใครจะกอดลูกเราทำได้เเต่ต้องอยู่ในสายตาเสมอ เราคิดวิตกกังวลอยู่ตลอดเวลาที่ลูกไม่อยู่ในสายตาเราจนเหมือนจะกลายเป็นคนบ้าเลยค่ะ ตอนนี้ลูกเรา8เดือน เราเลี้ยงลูกคนเดียวส่วนเเฟนทำงาน แฟนดูเเลเราดีมากค่ะ สามารถทำงานเลี้ยงเรากับลูกได้ไม่ถึงกับรวยเเค่พอมีพอใช้ เเต่เรารู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ต้องใช้เงินเเฟน เพราะไม่เหมือนเงินที่ตัวเองหามาอีกอย่างเราก็มีพ่อที่ต้องคอยส่งค่าใช้จ่ายให้ เราเลยตกลงกันว่าจะฝากครูพี่เลี้ยงเป็นรายเดือนส่วนเราจะได้ไปทำงาน เเต่เราหยุดคิดเรื่องลูกไม่ได้สักทีทำยังไงดีคะ
ถึงตอนนี้อย่าพึ่งว่าเรานะคะ เรารู้ว่าเราคิดมากเกินไปจริงๆอะไรนิดอะไรหน่อยก็รู้สึกเป็นห่วงลูกไปหมดทุกสิ่งอย่าง สาเหตุหลักๆเลยที่ต้องยอมรับคือตั้งเเต่เด็กเราไม่ค่อยได้รับความรักจากพ่อเเม่เท่าที่ควร พ่อเเม่เราเอาเเต่ตบตีกินเหล้าทะเลาะกันตั้งเเต่จำความได้พากันเมาจนเกิดอุบัติเหตุตอนเรา7ขวบ พ่อเสียขาไปข้างหนึ่ง หลังจากนั้นเเม่ทิ้งเราโดยโกหกว่าจะไปหางานทำมาหา1ครั้งและส่งเงินมาให้ครั้งหนึ่งจากนั้นก็หายเงียบไป ส่วนพ่อเราเข้าไปทำงานเฝ้าสวนเถ้าเเก่คนหนึ่งฝากเราไว้กับคนนั้นทีคนนี้ที เพื่อนบ้างพี่บ้าง เราบอกตรงๆรู้สึกเป็นส่วนเกินเป็นภาระคนอื่นตลอดเวลา จะทำอะไรอยากรู้ก็ต้องคอยถามเองไม่ค่อยมีคนบอกคนสอน จนเราขึ้นมา.2พ่อเอาเราไปอยู่ด้วยเพราะทะเลาะกับคนที่ฝากเลี้ยงเรา เพราะเขาเอาเงินคนที่พ่อให้เราไปใช้ส่วนเราไม่เคยได้รับอะไรเลย พ่อเลยเอาเราเข้าไปอยู่ในสวนด้วย มีเเต่คนกัมพูชาไม่มีไฟไม่มีบ้านคน พ่อก็เอาเเต่เมา เเอบกลัวนะคะได้เเต่เก็บไว้ในใจ เวลาพ่อพาเราไปกินเหล้าที่ไหนมีเเต่เพื่อนผช.พอเมาก็ไม่ค่อยสนใจเรา จนเราจบม.3ตัดสินใจมาทำงานที่ชลบุรีทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยชีวิตทุกข์มากค่ะไม่มีคนคอยซัพพอร์ตมาตัวคนเดียว อดบ้างอิ่มบ้าง โทรศัพท์พังต้องใช้เรียนก็ไม่มีปัญญาซื้อใหม่ เห็นคนอื่นมีครอบครัวมาหาพาไปเที่ยวใจนี่รู้สึกอิจฉาเขาไปหมดเเต่พอมีลูกเรารู้สึกโอโห่ บรรยายไม่ถูกเลยค่ะ ไม่เคยรู้สึกรักใครขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เเค่เขาเจ็บนิดเดียวน้ำตาก็ร่วงเเล้วค่ะ อยากให้เขาเจอสิ่งดีๆได้รับเเต่สิ่งดีๆ ขนาดย่าเขาขอไปเลี้ยงเราก็ยังไม่ยอมเลยค่ะ
เราไม่ได้จะโทษพ่อกับเเม่นะคะมันเป็นเเค่ความรู้สึกของเราเองที่อยากจะได้ความรักมากๆท่านอาจจะให้เเล้วเเต่เราคงไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พวกท่านมอบให้อันนี้เราไม่โทษใครเลยค่ะ เเต่ตอนนี้เองเราก็ไม่รู้ต้องเริ่มจากตรงไหน เรารู้สึกว่าเราวิตกเกินเหตุไปจริงๆไม่รู้จะทำยังไง ถ้าเราเริ่มฝากคนอื่นเลี้ยงลูกเราต้องทำยังไงถึงจะไม่วิตกจนเกินเหตุดีคะ ขอคำเเนะนำทีค่ะ🙏🙏
อาการติดลูกจนกังวลเกินเหตุ
สวัสดีค่ะ ต้องบอกก่อนว่าเรามีอาการติดลูกหนักมากค่ะ ใครจะอุ้มใครจะกอดลูกเราทำได้เเต่ต้องอยู่ในสายตาเสมอ เราคิดวิตกกังวลอยู่ตลอดเวลาที่ลูกไม่อยู่ในสายตาเราจนเหมือนจะกลายเป็นคนบ้าเลยค่ะ ตอนนี้ลูกเรา8เดือน เราเลี้ยงลูกคนเดียวส่วนเเฟนทำงาน แฟนดูเเลเราดีมากค่ะ สามารถทำงานเลี้ยงเรากับลูกได้ไม่ถึงกับรวยเเค่พอมีพอใช้ เเต่เรารู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ต้องใช้เงินเเฟน เพราะไม่เหมือนเงินที่ตัวเองหามาอีกอย่างเราก็มีพ่อที่ต้องคอยส่งค่าใช้จ่ายให้ เราเลยตกลงกันว่าจะฝากครูพี่เลี้ยงเป็นรายเดือนส่วนเราจะได้ไปทำงาน เเต่เราหยุดคิดเรื่องลูกไม่ได้สักทีทำยังไงดีคะ
ถึงตอนนี้อย่าพึ่งว่าเรานะคะ เรารู้ว่าเราคิดมากเกินไปจริงๆอะไรนิดอะไรหน่อยก็รู้สึกเป็นห่วงลูกไปหมดทุกสิ่งอย่าง สาเหตุหลักๆเลยที่ต้องยอมรับคือตั้งเเต่เด็กเราไม่ค่อยได้รับความรักจากพ่อเเม่เท่าที่ควร พ่อเเม่เราเอาเเต่ตบตีกินเหล้าทะเลาะกันตั้งเเต่จำความได้พากันเมาจนเกิดอุบัติเหตุตอนเรา7ขวบ พ่อเสียขาไปข้างหนึ่ง หลังจากนั้นเเม่ทิ้งเราโดยโกหกว่าจะไปหางานทำมาหา1ครั้งและส่งเงินมาให้ครั้งหนึ่งจากนั้นก็หายเงียบไป ส่วนพ่อเราเข้าไปทำงานเฝ้าสวนเถ้าเเก่คนหนึ่งฝากเราไว้กับคนนั้นทีคนนี้ที เพื่อนบ้างพี่บ้าง เราบอกตรงๆรู้สึกเป็นส่วนเกินเป็นภาระคนอื่นตลอดเวลา จะทำอะไรอยากรู้ก็ต้องคอยถามเองไม่ค่อยมีคนบอกคนสอน จนเราขึ้นมา.2พ่อเอาเราไปอยู่ด้วยเพราะทะเลาะกับคนที่ฝากเลี้ยงเรา เพราะเขาเอาเงินคนที่พ่อให้เราไปใช้ส่วนเราไม่เคยได้รับอะไรเลย พ่อเลยเอาเราเข้าไปอยู่ในสวนด้วย มีเเต่คนกัมพูชาไม่มีไฟไม่มีบ้านคน พ่อก็เอาเเต่เมา เเอบกลัวนะคะได้เเต่เก็บไว้ในใจ เวลาพ่อพาเราไปกินเหล้าที่ไหนมีเเต่เพื่อนผช.พอเมาก็ไม่ค่อยสนใจเรา จนเราจบม.3ตัดสินใจมาทำงานที่ชลบุรีทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยชีวิตทุกข์มากค่ะไม่มีคนคอยซัพพอร์ตมาตัวคนเดียว อดบ้างอิ่มบ้าง โทรศัพท์พังต้องใช้เรียนก็ไม่มีปัญญาซื้อใหม่ เห็นคนอื่นมีครอบครัวมาหาพาไปเที่ยวใจนี่รู้สึกอิจฉาเขาไปหมดเเต่พอมีลูกเรารู้สึกโอโห่ บรรยายไม่ถูกเลยค่ะ ไม่เคยรู้สึกรักใครขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เเค่เขาเจ็บนิดเดียวน้ำตาก็ร่วงเเล้วค่ะ อยากให้เขาเจอสิ่งดีๆได้รับเเต่สิ่งดีๆ ขนาดย่าเขาขอไปเลี้ยงเราก็ยังไม่ยอมเลยค่ะ
เราไม่ได้จะโทษพ่อกับเเม่นะคะมันเป็นเเค่ความรู้สึกของเราเองที่อยากจะได้ความรักมากๆท่านอาจจะให้เเล้วเเต่เราคงไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พวกท่านมอบให้อันนี้เราไม่โทษใครเลยค่ะ เเต่ตอนนี้เองเราก็ไม่รู้ต้องเริ่มจากตรงไหน เรารู้สึกว่าเราวิตกเกินเหตุไปจริงๆไม่รู้จะทำยังไง ถ้าเราเริ่มฝากคนอื่นเลี้ยงลูกเราต้องทำยังไงถึงจะไม่วิตกจนเกินเหตุดีคะ ขอคำเเนะนำทีค่ะ🙏🙏