ขอเกริ่นก่อนนะครับ แฟนผมมีแนวคิดด้านความรักที่สุดโต่งมาก (คนรักที่สละทุกอย่างให้เธอได้คือรักแท้ที่เธอตามหา) และมีปัญหาด้านความเชื่อใจครับ (หมอวินิจฉัยว่าเธอเป็น BPD) ซึ่งกว่าจะมาคบกันได้ก็ฝ่าฟันมามากมายเลยครับแต่ในที่สุดเธอก็รักผมจริงๆได้ ที่บ้านแฟนผมเขาก็ดูแลผมดีมากเลยครับ เขาดูแลผมเหมือนกับลูกแท้ ๆ ของเขาเลย

เรื่องมันเริ่มตรงนี้ครับไม่นานมานี้ผมพาเธอไปพบจิตแพทย์มาครับ (เพื่อรักษาโรค BPD) ซึ่งหมอก็ให้ยาเธอมาตัวนึงซึ่งมันทำให้เธอหดหู่มากครับ เข้าขั้นอยากฆ่าตัวตายเลย แล้วบังเอิญตอนนันผมไม่ได้อยู่ที่ไทยครับ กำลังจะเปิดเทอมที่ต่างประเทศ ทุกครั้งที่เธอโทรศัพท์มาหาผมเธอก็จะพูดประมาณว่า 'ไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย อยากตาย' ทำนองนี้ครับ ซึ่งผมทนไม่ไหวเลยรีบกลับมาไทยเลย พอผมไปอยู่ดูแลเขาเขาก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมามาก ๆ เลยครับ แต่ทุกครั้งที่ผมพูดถึงเรื่องจะกลับไปเรียนต่อ เธอก็จะร้องไห้หนักเลยครับแล้วก็บอกว่าจะฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ไหวแล้ว (ผมมั่นใจครับว่าอาการนี้ไม่ใช่การแสดงครับ มันหนักจริง ๆ ผมอยู่กับเธอมานาน) เธอเลยขอร้องให้ผมอยู่ไทยกับเธอครับ ไม่ต้องเรียนต่อต่างประเทศแล้ว

ขอเล่าฝั่งทางบ้านผมบ้างครับ ผมมีอาสองคนครับซึ่งเขารักผมทุกคน อาคนนึงผมรักยิ่งกว่าพ่อแท้ ๆ ครับ อาคนนึงเขาก็ส่งเสียผมเรื่องการเงินมาตลอด ไหนจะปู่ที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กอีก ผมรักครอบครัวผมทุกคนครับ และเขาก็อยากให้ผมประสบความสำเร็จ เรียนจบนอก

ตอนแรกแฟนผมก็อยากให้ผมจบต่างประเทศนะครับ แต่ดันบังเอิญเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น (ซึ่งผมก็มีส่วนให้มันเกิดด้วย) แฟนผมบอกผมว่าจะช่วยแบกรับความรู้สึกทั้งหมดเอง ขอแค่อยู่ไทย แต่ในใจผมเลือกไม่ได้เลยครับ ชีวิตแฟนผมหรือความหวังครอบครัวผม

ในท้ายที่สุดผมก็เลือกเรียนต่อครับ ซึ่งแฟนก็ผิดหวังในตัวผมมากแล้วก็ไม่อยากรักผมแล้ว เพราะเธอบอกว่าผมสละทุกอย่างให้เธอไม่ได้ ซึ่งมันทำให้ผมเจ็บมาก ทุกวันนี้เธอก็ถามผมตลอดครับว่าทำไมวันนั้นถึงไม่เลือกเขา ตอนนี้เธอเลยเลิกไว้ใจผมไปเลยเพราะผมทำตามที่เธอหวังไม่ได้ บอกว่าผมเป็นคนทรยศในความสัมพันธ์นี้

ถ้าผมเลือกได้ก็คงจะอยากจะเลือกทั้งสองอย่าง แต่มันเป็นไปไม่ได้ครับ สถานการณ์มันบังคับให้ผมเลือกได้อย่างเดียวจริง ๆ ผมไม่อยากเสียใครไปเลยครับ ทั้งครอบครัวผมทั้งแฟนผม (และครอบครัวของเธอด้วย) ถ้าผมไม่พาเธอไปพบแพทย์ เธอคงไม่เป็นแบบนั้นในวันนั้น แล้วผมคงไม่ต้องมาเจอทางเลือกที่หนักหนาแบบนี้ ลึก ๆ ผมเลยรู้สึกว่าตัวเองผิดที่ทำให้มันเป็นแบบนี้
ถ้าผมไม่พาเธอไปพบแพทย์ในวันนั้น อีกสองปีผมก็คงเรียนจบแล้วกลับมาดูแลเธอต่อแบบที่วางแผนไว้ แต่ตอนนี้พอมันผิดแผนไปแบบนี้ แค่จะสู้ต่อผมยังไม่ไหวเลยครับ

ผมคิดเรื่องอยากจากโลกนี้ไปมาซักพักแล้วครับ ใจจริงผมรู้อยู่แล้วว่าผมเลือกทางไหนผมก็ต้องรู้สึกผิดกับตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ ๆ ไม่ว่าผมจะเลือกแฟนผมหรือครอบครัวผม ผมไม่คิดว่าจิตใจผมจะทนได้นานนักแล้วครับ ผมไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อนแต่วันนี้มันคือความหวังอันน้อยนิดของผมแล้วครับ ขอความคิดเห็นทุกคนด้วยนะครับว่าผมควรทำอย่างไรกับชีวิตนี้ดี ขอบคุณครับ