เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีกับแม่ตัวเองเพราะว่าแม่ไม่เอาไหนเราเริ่มไม่ค่อยจะชอบแม่ตัวเองแล้วเพราะเขาเป็นคนที่ไม่สามารถ​ไว้ใจได้เลยเวลาเรามีปัญหา​หรือรู้สึกไม่ดีเรื่องน้าเราจะเอาไปเล่าระบายให้เขาฟังเขาก็รับฟังนะแต่บางครั้งเขาก็เหมือนจะไปบอกน้าถ้าใครให้เงินเขาเขาก็พูดแล้วเนี่ยแหละ​นิสัยแม่เรา วันไหนที่เขาเล่นยาเขาก็จะขยันมากวันไหนยาหมดก็สลบเป็นตายกว่าจะออกจากบ้านก็หลายวันชอบปล่อยน้องคนสุดท้องไว้ด้วยข้าวก็แทบจะไม่ค่อยได้กินกินแต่ขนมกับโค้กจนฟันผุทั้งปากเขาก็ไม่พาไปถอนเลยปล่อยให้เน่าไว้อย่างนั้นซึ่งเราไม่ชอบอะไรแบบนี้มากๆเราเองก็ไม่สามารถ​พาน้องไปได้หรอกแม่ไม่ค่อยปล่อยน้องไปไหนน้องมีอาการสมาธิสั้นหัวรุนแรงและติดเกมส์เข้ากับใครไม่ได้ชอบโวยวาย​แถมแม่ยังปล่อยให้น้องนอนดึกอีกบางทีก็ตี3อันนี้น้องชายคนโตบอกมาแล้วจะยุ่งก็ไม่ได้ด้วยนะเราก็แอบห่วงน้องเพราะอายุยังน้อยแค่ป.2เอง เราก็ไม่ได้ไปสนิทกับแม่อะไรขนาดนั้นบ้านก็แยกกันอยู่ น้องชายคนโตก็ดูให้บ้างนิดหน่อย​เพราะน้องชายคนโตอยู่กับน้อง แม่ชอบมีนิสัยลักเล็กขโมยน้อยบางแต่มันบ่อยมากๆเขาเคยไปบำบัดเป็นปีแต่กลับมาก็ติดยาอีกเรารู้สึกเบื่อหน่ายมากๆทุกอย่างที่เขาเป็นมันเยอะเกินเยียวยาเขาทำอะไรไม่เคยนึกถึงลูกเลยมีแต่จะเอาๆอย่างเดียวเห็นแก่ตัวมากๆเราคิดนะว่าถ้าเขาไม่ปรับปรุง​ตัวแล้วเป็นแบบนี้ไปจนเขาตายแล้วน้องหล่ะถ้ามันไม่มีชีวิตที่ดีเราก็ต้องมาดูแลหรอเราเองก็ยังไม่มีปัญญาหา​เงินเองได้ขนาดนั้นเลยไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่างชีวิตวัยรุ่น​ก็ไม่เคยได้ใช้แทบจะไม่เคยเลยอยู่แต่บ้านจะไปไหนก็ไปไม่ได้ไม่มีเงินงานก็ไม่มั่นคงทำๆเลิกๆก็ต้องมาขอยายพอจะไปทำงานที่อื่นน้าก็หาข้ออ้างไม่ให้เราไปเขาบอกว่าเราต้องอยู่ที่นี่ไปจนตายคนแบบเราต้องอยู่แบบนี้ชีวิตแบบไร้อนาคต เขาเคยบอกว่าถ้าแม่ตายไปเราต้องอยู่ดูน้องเราโคตรสิ้นหวังเลย เราไม่ได้เกลียดน้องตัวเอง แต่เราก็อยากได้ใช้ชีวิต​ของตัวเองบ้าง เราอึดอัดและรู้สึกเก็บกดมากอยากจะปล่อยความรุนแรงออกมาโคตรๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ถ้าออกไปเฉยๆอาจจะโดนทำอะไรก็ไม่รู้ ครอบครัว​เรามันไม่ปกติ​โดยเฉพาะ​น้าเขาคงไม่ปล่อยให้เราไปมีความสุข​หรอกมีทางเดียวเท่านั้นก็ต้องตายหนีถึงจะหลุดพ้น​