สวัสดีค่ะ เรารับราชการอาชีพนึงอยู่ อายุ 25 ปี เราเป็นคนนึงที่อยากมีความรักที่จริงจัง อยากแต่งงาน อยากมีลูกแล้วทั้งๆที่อายุแค่เท่านี้ เราตามหาความจนท้อเลย แบบยังไม่เจอที่ใช่ที่จะฝากอนาคตไว้สักที แต่แล้ววันนึงเราไปอบรมต่างจังหวัด แล้วไปเจอผู้ชายคนนึง ผิวขาว แต่งตัวเก่ง ที่สำคัญคือ ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆเก่งมากค่ะ ตรงนี้ทำให้เราประทับใจเขา เราเปิดใจคุยกับคนนี้มาสักระยะ คุยทุกวัน มีอะไรก็แชร์กันมาตลอด จนผ่านมาเรื่อยๆ เราเริ่มอยากได้ความชัดเจน เพราะเราเองก็อยู่ไกลกัน เขาบอกให้รอก่อน เรื่องแต่งงานเคยแอบๆเกริ่นๆถามเขา เขาบอกเขายังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย ยังไม่พร้อม เราก็อืม อาจะเป็นที่เรารีบเกินไป เรารู้สึกว่าเราทุกวันนี้ความรู้สึกของเรามันเริ่มน้อยลง เราเริ่มมองไปข้างหน้า เรามีแพลนจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังในกทม.ค่ะ ซึ่งหมายความว่าเราจะได้เจอกันน้อยลงไปอีก ความทะเยอทะยานของเราเริ่มมีมากขึ้น เราเริ่มคิด คิดมากเกี่ยวกับความสำพันธ์ของเรา เรายอมรับว่าเราเป็นคนที่มองคนจากหน้าตา เราค่อนข้างกะล่อน คือไปเรื่อยค่ะ มีเพื่อนผู้ชายเยอะ เขาเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง แต่เราชอบความใส่ใจของเขา ใจนึงก็อยากรั้งเค้าไว้ แต่ใจนึงก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว สับสนมาตลอด เราเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ยคะ