ตอนนี้จขกท.ติดมาก ดูทุกตอน  อินทุกดราม่า ไม่ว่าจะระหว่างพ่อเกรทสอนมาตา หรือ อาม่าบอกมาตา  หรือ  มาตากับเป็นหนึ่ง และ เป็นหนึ่งกับพ่อ
เริ่มด้วยความประทับใจ  ซึ้งทุกตอนของคู่นี้เลยตอนที่พ่อสอนลูกคือ อินมากกก ตั้งแต่ตอนที่มาตามีเรื่องทะเลาะกับเด็กผู้ชาย และมาจนโต คำสอนของพ่อเกรทคือ ดีสุดๆ เราเองก็คิดตาม แบบว่าก็สอนเราด้วยนะ  น้ำตาซึมเลยเอาจริง
บอกก่อนว่า จขกท.ลำดับภาพเหตุการณ์ถูกนะคะ แต่ด้วยการจัดวางมันไม่ได้เป๊ะตามเฟรม และเพื่อไม่ให้รายละเอียดกระทู้ยาวไปเลยควบรวมมาแบบนี้ สไตล์เรา
ต่อ...ยอมรับว่า เราไม่คอยดูละครสายLGBTQ+ เลย มีดูผ่านตาบ้างแต่ไม่ใช่แนว ไม่อิน  พอมาดูเรื่องนี้ชอบความเป็นLGBTQ ที่เขาแสดงร่วมกันมาก ดูแล้วรู้สึกอบอุ่น มีอารมณ์ร่วมไปกับพวกเขา ทำให้เรายิ้ม ขำกับคำพูดคำจา วลีอะไรต่างๆ คือ สมกับความเป็นสายรุ้ง มีแต่ความสดใส สนุกสนาน เฮฮา มีน้ำใจ  แต่ดราม่าก็ได้อีก  ชอบมากกกที่สุดกว่าตอนดูคู่มาตาเป็นหนึ่งอีก
* อยากขอบคุณทางผู้จัดคือ คุณจ๋า ยศสินี ที่ทำละครแบบนี้ออกมา มันฮีลใจจริงๆ ทำให้เห็นความสายรุ้งชัดขึ้นค่ะ

เพื่อนหมอ ไม่รู้ชื่อในจอสักคน รู้แต่ด้านการรักษา คือ หมอออโธฯ(ต้น อาร์ช) ก็นะหน้าตาดีสูสีหมอหัวใจ
เวลาเขาเข้าฉากกันแบบว่า เราคิดว่าคู่แฟน แฟนที่มาจากเพื่อนเรียนหมอด้วยกัน ดูสนิท ดูปรนนิบัติกัน เข้าขากันมากกก แต่ไม่ใช่นี่นา หมอออโธฯมีลูกแล้วด้วย หนุ่มไปป่าว🤔 แต่ช่างเถอะ ชอบพวกเขาเหมือนกัน รักเพื่อน ห่วงเพื่อนสุดๆ  จริงๆก็ชอบทุกตอน ตอนที่มีอ.หมออย่างคุณหมอโอ๊คมาติงหมอออโธฯแล้วเทียบกับอลินอลัน ตอนนั้นก็ขำ  เรียลดี น่าเสียดายไม่มีคุณโอปอลมาด้วย ไม่งั้นล่ะครบทั้งครอบครัวรับเชิญ😅

เรื่องนี้พระเอกเป็นหมอหัวใจ ถ้าไม่สอดแทรกศัพท์เฉพาะเกี่ยวกับโรคทางหัวใจ ก็คงโดนผู้ชมติ ติง เราก็เพิ่งรู้นะว่า...นอกจากมีบายพาสหัวใจ, หลอดเลือดหัวใจตีบ/โป่งพอง, หัวใจล้มเหลว  ยังมีภาวะหัวใจสลาย ไม่ถือเป็นโรคเพราะคิดว่าภาวะนี้เกิดได้เฉพาะช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งของชีวิตคน ที่เกิดได้ไม่มากแต่เกิดทีก็โคดดดทรมานในความรู้สึกอะ
เพราะการคิดถึงคนที่จากตายที่เรารักมากๆแม้เจ็บปวดใจแทบแย่ แต่เรารู้ว่าเขาจากไปแล้วแบบไร้ชีวิต แต่การคิดถึงคนที่จากเป็น คิดถึงแบบไม่รู้จุดหมายว่าจะได้เจอกันอีกมั้ย ถือเป็นการรอคอย+ความคิดถึงที่โคดทรมานใจมากกว่า เพราะในระหว่างนั้นก็ทำให้ใจเราเกือบสลายไปแล้วไม่มากไม่น้อยแหล่ะ

ตอนดูก็พูดคนเดียวนะ แหม๋ อากง ใจอ่อนตั้งนานแล้วสิ ธรรมดา อยู่ใกล้ความสดใส เบิกบาน มองโลกบวก ขี้ตื๊อ  อ่อนน้อมถ่อมตนแบบมาตา ใครจะอดไม่เอ็นดูได้,,,,, แล้วเราก็ยินดีด้วยกับปุริมที่ กล้าที่จะพูดอะไรออกมาบ้างงง  เหมือนที่เพื่อนหมอบอก พูดออกมาบ้างก็ได้ปุ/ชีวิตเป็นของปุนะ  พูดให้มากกว่านี้ได้มั้ยปุเราเชื่อว่าปุทำได้เพื่อมาตา เพราะพ่อปุแกไม่ยอมแน่ดูท่า เราล่ะอยากไปเป็นญาติอีกคนจังจะได้ช่วยไฟท์ให้ปุ😄

เพราะเป็นหนึ่งพูดไม่เก่ง เลยให้น้องหมาโอลีฟแม่ลูกอ่อน กับลูกๆมาช่วย  น้องๆเขาแสดงดี แสดงเก่งเนอะ  ตาแบ๋ว ตาแป๊วมากกก ใครว่าคน สัตว์สิ่งของแสดงยาก ก็เชื่อแหล่ะ😅 แต่คงไม่ยากเกินความสามารถคนเลี้ยงคนฝึกน้องๆ ออกมางานละครดีเชียวว☺☺😍

จริงๆมันต้องเข้ากรอบกับภาพด้านบน แต่ไม่ เพราะซีนนี้มันต่อเนื่องจากซีนน้องหมา เลยแยกออกมาค่ะ  ก็นั่นแหล่ะ เราชอบความกลมเกลียว รู้ใจ รู้จังหวะของกลุ่มน้าวี ลูกน้องจะพูดไม่ให้พูด สั่งหยุดแบบเหวอๆให้ไปคุยที่อื่น ขำนะ😄

การมาหาของเป็นหนึ่ง เหมือนคำตอบให้พ่อเกรทรู้แล้วว่า เป็นหนึ่งชอบมาตาเหมือนกันและยอมรับทุกอย่างในชีวิตมาตา การถ่ายทอดของซีนนี้ทำให้รู้สึกเหมือนได้ดู MV กึ่งภาพยนตร์ การClose upหน้าพระเอก จังหวะการเดิน คือดีย์อะ

ความพ่อ ความแม่ของน้าวี(ที่มักโดนดักคอด้วยคำว่า เจ๊ไม่มีมดลูก) และความพี่เลี้ยงของเจ๊คิตตี้หรือ สมคิด ที่คอยชำแหละไก่ ปลา กุ้งที่สุกแล้วให้มาตา คงเป็นห่วงมาตาจนมีหลานอะแหล่ะ และดูแลหลานต่อ
ส่วนมาตากับเป็นหนึ่ง ก็อย่างที่เห็น เนิบๆ เรื่อยๆ กว่าจะพูดกันออกมา ความรักในแบบหมอ และสาวน้อยที่พ่อเลี้ยงมาดี ก็จะช้าๆนิดนึงอะนะ😄😄😁 จบค่ะ 😝