มีใครเป็นเหมือนกันบ้างไหมคะ ที่โดนคนในบ้านด่าสาปแช่งทุกวัน
ตอนนี้เราอายุ 30 ปี สามีเสียชีวิต มีลูก 1 คน ย้อนกลับไปเมื่อ 6 ปีก่อนตอนเราอายุ 24 มีแฟนเป็นตำรวจอายุเท่ากันเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบสภาพความเป็นอยู่ตอนนั้นเราดีมากๆ สร้างบ้านให้ยายกับแม่ ส่งน้องชายเรียนจนจบปริญญา แม่เราเป็นผู้พิการต้องใส่แพมเพิสตลอดค่าใช้จ่ายสูงเรารับผิดชอบคนเดียวทุกอย่าง จนมาเกิดเรื่องสามีเราเสียชีวิตจากการไล่จับผู้ต้องหา จากไปแบบกระทันหัน ชีวิตเราก็เปลี่ยนไป เราได้เงินจากการเสียชีวิตของสามีประมาณ 3 ล้านจากประกันชีวิตที่เขาทำไว้ มีสมบัติอีกนิดหน่อย เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้ เราย้ายกลับมาอยู่บ้านจากเดิมอยู่แฟลตตำรวจ ตอนนั้นเรามีเงินมีทองเยอะญาติพี่น้องใครได้เข้าหาเอ่ยปากยืมเราไม่มีปฎิเสธ เงินพันเงินหมื่นเงินแสนเราช่วยหมด รู้ทั้งรู้ไม่มีทางได้คืนเราเป็นคนที่แคร์คนในครอบครัวมาก รักมากอยากให้ทุกคนสุขสบาย ไม่ว่าใครมีปัญหาอะไรเราจะเป็นคนรับไว้เองทั้งหมด จนเงินเริ่มหมด แต่เรามีงานทำนะคะ เงินเดือนได้มาส่วนมากจะหมดกับค่ารักษาแม่เกือบทั้งหมด เริ่มเป็นหนี้ พอมาช่วงโควิดที่ทำงานเราปิดตัว อะไรหลายๆอย่างแย่ไปหมด เริ่มมีปากมีเสียงกับคนในบ้าน ทุกคนมองเราเป็นตัวหน้ารังเกียจ กลัวแต่เราจะไปยืมเงิน ทั้งที่ทุกคนมีอาชีพเลี้ยงตังเองได้ก็มาจากเงินเราเริ่มต้นให้ทั้งนั้น พอตกงานเลยออกมาขายของ มีรายได้วันละ 500-700 แต่รายจ่ายมันมากกว่ารายรับ จากเดิมที่ทุกคนในบ้านจะพูดดีกับเรา ไปไหนไปด้วยกันตลอด ก็เปลี่ยนไป ด่าเราสาระพัด ด่าแบบสาปแช่ง คนแบบไม่ตายโหงตายห่าไปสักที อี ด... ท ... บ้านก็บ้านเรา ค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านก็เราจ่าย แต่ด่าไล่เราให้ไปอยู่ข้างนอกบอกเรามีแต่หนี้สินเป็นภาระคนอื่น เราเคยย้ายออกไปเช่าบ้าน หลายครั้งแต่อดห่วงลูกกับแม่ไมได้ก็ต้องกลับมาทุกครั้ง ส่วนมากคนที่ด่าเราจะเป็นยาย น้า น้องชาย ทุกคนทำเหมือนเราเป็นส่วนเกิน ชีวิตเราไม่มีใครที่ปรึกษาได้ ทุกคนพร้อมซ้ำเติม ชีวิตเคว้งมาก เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง นั่งรถเมล์ไปท่าน้ำหวังจบชีวิตก็หลายครั้งแต่ก็สงสารลูก สงสารแม่ ในใจเราตอนนี้เต็มจนล้นกับหลายไปความรู้สึกเจ็บปวด ตั้งแต่เสียสามีไปชีวิตเราเหมือนขาดอะไรในชีวิตไปเลย ทุกข์ใจ ไม่สบายใจ เครียด ไม่มีใครสักคนที่ปรึกษาได้ ทุกอย่างได้แต่เก็บอยู่ในใจ มีบ้านแต่ไม่อยากเดินเข้าบ้านเลย ไม่อยากไปเห็นสายตาคนในบ้านที่มองเราแบบรังเกียจ ไม่ได้อยากได้ยินคำด่าคำแช่ง ชีวิตเราผิดมากเลยหรอค่ะ แค่เราไม่มีให้ทุกคนเหมือนเมื่อก่อน ชีวิตเราจะพลาดจะผิดจะล้มบ้างไม่ได้เลย ตอนนี้เราหมดกำลังใจ หมดแล้วทุกอย่างในชีวิต พิมพ์ไปทั้งน้ำตา ตั้งคำถามมาตลอดว่าเำราะอะไรทุกคนถึงเกียจเราขนาดนี้ ได้แต่นอนมองหน้าลูกแล้วบอกตัวเองว่าอดทน ทนเพื่อลูก มีใครชีวิตครอบครัวแบบเราไหมคะ เหมือนตัวคนเดียวบนโลก
ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน
ตอนนี้เราอายุ 30 ปี สามีเสียชีวิต มีลูก 1 คน ย้อนกลับไปเมื่อ 6 ปีก่อนตอนเราอายุ 24 มีแฟนเป็นตำรวจอายุเท่ากันเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบสภาพความเป็นอยู่ตอนนั้นเราดีมากๆ สร้างบ้านให้ยายกับแม่ ส่งน้องชายเรียนจนจบปริญญา แม่เราเป็นผู้พิการต้องใส่แพมเพิสตลอดค่าใช้จ่ายสูงเรารับผิดชอบคนเดียวทุกอย่าง จนมาเกิดเรื่องสามีเราเสียชีวิตจากการไล่จับผู้ต้องหา จากไปแบบกระทันหัน ชีวิตเราก็เปลี่ยนไป เราได้เงินจากการเสียชีวิตของสามีประมาณ 3 ล้านจากประกันชีวิตที่เขาทำไว้ มีสมบัติอีกนิดหน่อย เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้ เราย้ายกลับมาอยู่บ้านจากเดิมอยู่แฟลตตำรวจ ตอนนั้นเรามีเงินมีทองเยอะญาติพี่น้องใครได้เข้าหาเอ่ยปากยืมเราไม่มีปฎิเสธ เงินพันเงินหมื่นเงินแสนเราช่วยหมด รู้ทั้งรู้ไม่มีทางได้คืนเราเป็นคนที่แคร์คนในครอบครัวมาก รักมากอยากให้ทุกคนสุขสบาย ไม่ว่าใครมีปัญหาอะไรเราจะเป็นคนรับไว้เองทั้งหมด จนเงินเริ่มหมด แต่เรามีงานทำนะคะ เงินเดือนได้มาส่วนมากจะหมดกับค่ารักษาแม่เกือบทั้งหมด เริ่มเป็นหนี้ พอมาช่วงโควิดที่ทำงานเราปิดตัว อะไรหลายๆอย่างแย่ไปหมด เริ่มมีปากมีเสียงกับคนในบ้าน ทุกคนมองเราเป็นตัวหน้ารังเกียจ กลัวแต่เราจะไปยืมเงิน ทั้งที่ทุกคนมีอาชีพเลี้ยงตังเองได้ก็มาจากเงินเราเริ่มต้นให้ทั้งนั้น พอตกงานเลยออกมาขายของ มีรายได้วันละ 500-700 แต่รายจ่ายมันมากกว่ารายรับ จากเดิมที่ทุกคนในบ้านจะพูดดีกับเรา ไปไหนไปด้วยกันตลอด ก็เปลี่ยนไป ด่าเราสาระพัด ด่าแบบสาปแช่ง คนแบบไม่ตายโหงตายห่าไปสักที อี ด... ท ... บ้านก็บ้านเรา ค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านก็เราจ่าย แต่ด่าไล่เราให้ไปอยู่ข้างนอกบอกเรามีแต่หนี้สินเป็นภาระคนอื่น เราเคยย้ายออกไปเช่าบ้าน หลายครั้งแต่อดห่วงลูกกับแม่ไมได้ก็ต้องกลับมาทุกครั้ง ส่วนมากคนที่ด่าเราจะเป็นยาย น้า น้องชาย ทุกคนทำเหมือนเราเป็นส่วนเกิน ชีวิตเราไม่มีใครที่ปรึกษาได้ ทุกคนพร้อมซ้ำเติม ชีวิตเคว้งมาก เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง นั่งรถเมล์ไปท่าน้ำหวังจบชีวิตก็หลายครั้งแต่ก็สงสารลูก สงสารแม่ ในใจเราตอนนี้เต็มจนล้นกับหลายไปความรู้สึกเจ็บปวด ตั้งแต่เสียสามีไปชีวิตเราเหมือนขาดอะไรในชีวิตไปเลย ทุกข์ใจ ไม่สบายใจ เครียด ไม่มีใครสักคนที่ปรึกษาได้ ทุกอย่างได้แต่เก็บอยู่ในใจ มีบ้านแต่ไม่อยากเดินเข้าบ้านเลย ไม่อยากไปเห็นสายตาคนในบ้านที่มองเราแบบรังเกียจ ไม่ได้อยากได้ยินคำด่าคำแช่ง ชีวิตเราผิดมากเลยหรอค่ะ แค่เราไม่มีให้ทุกคนเหมือนเมื่อก่อน ชีวิตเราจะพลาดจะผิดจะล้มบ้างไม่ได้เลย ตอนนี้เราหมดกำลังใจ หมดแล้วทุกอย่างในชีวิต พิมพ์ไปทั้งน้ำตา ตั้งคำถามมาตลอดว่าเำราะอะไรทุกคนถึงเกียจเราขนาดนี้ ได้แต่นอนมองหน้าลูกแล้วบอกตัวเองว่าอดทน ทนเพื่อลูก มีใครชีวิตครอบครัวแบบเราไหมคะ เหมือนตัวคนเดียวบนโลก