เราเรียนอยู่หอ พอเรากลับบ้านมาทะเลาะกับยายทุกครั้งเลยโครตเบื่อ เรารักยายมาก แต่ไม่รู้ยายรักเราบ้างมั้ย เวลาเรามาก็ชอบใช้บ่อยๆ ยายชอบด่าเรา ยายเอาแต่ใจ ต่างจากหลานคนอื่นที่นานๆมาบ้านเดือนล่ะครั้งถึง2ครั้ง แต่กลับดีไปหมด หลานคนอื่นๆแถบไม่ต้องทำอะไรก็ดีไปหมด หลานบางคนไม่เคยมาหายายเลยแต่ยายกลับชื่นชม ไม่เคยมานั่งเสียใจเลยแล้วชีวิตพวกเขากลับดีกว่าเรามากๆ  บางทีมานั่งกินๆนอนๆ ก็ดีไปหมด เอาของของเราไปให้เขาบ้างทั้งๆที่ไม่เคยขอเราเลย เราเสียใจทุกครั้งพอเราพูดบ้างก็หาว่าเราเถียง เราไม่อยากจะมาบ้านเลยสักครั้งเดียว มาแล้วมีแต่ปัญหา เราเคยสงสัยว่าทำไมคนที่ไม่ค่อยทำอะไรดีๆให้ยายเลยถึงได้ดีตลอด ประสบความสำเร็จในชีวิต เขาไม่เคยนึกถึงยายเลยสักครั้ง แค่ซื้อของมาฝากให้ยายก็ยังไม่เคยเลย ต่างจากเราที่ทำมาตลอด ถึงจะชอบเถียงอะไรๆเขาก็ไม่เคยชอบ ยายเคยว่าเราว่าเราว่าคนอย่างไม่เจริญหรอก คำๆมันติดมาในหัวเราตลอดเลย เราไปไหนไม่เคยไม่นึกถึงยายเลย ซื้ออะไรติดมือมาทุกครั้ง แต่เราก็ยังไม่ได้ดี เหนื่อย ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี เหมือนทำไปก็เท่านั้น