เราเคยเป็นคนเอนเนอจี้สูงมาก ในการทำงานและใช้ชีวิต เรามีแพลนในหัว และเป้าหมายมาตลอด แต่วันนี้ เราก็ยังคงทำงาน และใช้ชีวิตตามแพลน แต่เรากลับรู้สึกแปลกๆ เราเศร้า หดหู่และสิ้นหวังแบบไม่มีเหตุผล ทีแรกคิดว่าเป็นเพราะงานที่เครียดจนเกินไป เราก็ลาออก มาพักอยู่บ้าน เพราะคิดว่าถ้าได้อยู่กับครอบครัวอาจจะดีขึ้น แต่แล้วก็ไม่ใช่ เราเครียด เรามองคนในครอบครัว อยากทำให้เค้าสบาย เราเครียดแม้กระทั่งเห็นขอทาน หรือคนไร้บ้านเราก็รู้สึกแย่ เราเลยคิดว่าอาจจะต้องอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตใกล้เมืองใกล้คนเยอะๆอาจจะดีขึ้น แต่พอเรามาใช้ชีวิต ได้ทำงานดีๆที่เคยอยากจะทำ อยู่ดีๆเราก็แย่ลง เราครียดแบบไม่มีสาเหตุ เราหมองหม่นใจทุกวัน นับวันยิ่งหนักขึ้น จนกระทั่งวันนี้ที่เราตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ เราร้องไห้ออกมาเองแบบไม่มีสาเหตุ ตอนร้องเรารู้สึกดี แต่ร้องเสร็จก็เป็นเหมือนเดิม เราเบื่อข้าว แต่อยู่ดีๆก็สั่งอาหารมาเยอะแยะมากมาย กินจนท้องอืด เราชอบรู้สึกว่าเราขี้เกียจใช้ชีวิตแล้ว ถ้าตายได้ง่ายๆคงจะดี แฟนเราเป็นห่วงเรามาก พยายามคุยกับเรา ทั้งโทนทั้งคอล เรารักเขานะ คิดถึงเขามาก แต่ทุกครั้งที่สายดังขึ้น เรากลับไม่อยากรับ ไม่อยากคุยกับใครเลย 

เราจะทำยังไงดี เรากำลังเป็นอะไร หรือเราจะเป็นบ้ารึเปล่า ช่วยเราด้วยได้มั้ย หรือเราต้องรีบไปหาหมอ หรือเราคิดไปเอง ก่อนหน้านี้เราไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลย ทำยังไงดี