สุดท้ายสิ่งที่เราตั้งใจทำ ตั้งใจพยามเป็นฝ่ายปรับตัวเข้าหาเพื่อให้ดูสมกับเขา เปลี่ยนทุกอย่างจนไม่เป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายมันพัง เขาบอกไม่ว่างเราก็รอ เขาบอกงานเยอะเราก็รอ เขาบอกไม่สะดวกคุยเราก็ยังรอ มีวันนึงเราทำงานไม่มีเวลาจับมือถือ เขาโทรมาบอกกับเราว่าหายไปไหน เราบอกทำงานด่วนเขาพูดคำนึงมาว่า โอเคเราเข้าใจแล้ว แล้วก็ไม่ตอบ line ไม่รับสาย อ่านแต่ไม่ตอบไม่คุย เราต้องขอโทษทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้ทำอะไรให้ ต้องตามง้อทั้งที่เราก็น้อยใจ ต้องยอมทั้งเราไม่เคยยอมใคร ต้องปรับตัวทั้งที่ชอบเป็นตัวของตัวเอง ทั้งหมดเราทำเพื่ออะไรความหมายของมันไม่มีแม้แต่นิดเดียว เราตัดผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาเรามาตลอด เพราะเราซื่อสัตย์กับใจตัวเอง เขาไม่ชอบอะไรเราพร้อมปรับเปลี่ยนให้หมด แล้วทำไมสิ่งที่ได้คืนมาคือความว่างเปล่า แบกใจเดินเข้าหาสุดท้ายหอบความเจ็บมาอยู่ในจุดของตัวเอง ยอมเขาทุกเรื่องแม้บางเรื่องมันจะฝืนตัวเองก็เถอะ ต้องฝืนยิ้มต้องขอร้องว่าอย่าหายไปไหนทั้งที่ในใจมันไม่ไหวแล้ว "ผลลับกลับเป็นกูผิด ผิดตั้งแต่รู้จักกับเธอคนนั้นแล้ว" เราก็นะเอาใจไปให้เขาเหยียบแล้วเหยียบอีก เพราะเหตุผมเดียวเลยคือ "รัก" วันนี้ทุกอย่างพังลง ก่อนจากเรายังขอโทษที่เราทำได้ยังไม่ดีพอ เราไปต่อไม่ไหวจริงๆ ใจเรายับเยินเกินไปจริงๆ "เรื่องจริงที่เกิดขึ้น 13/7/66" 😔