เคยเป็นกันมั้ยครับผมเคยทำร้ายคนๆหนึ่งโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ...ตอนนั้นผมคิดมากเกินไปแล้วตัดสินใจผิดพลาดเธอเป็นคนที่น่ารักและผมชอบเธอตั้งแต่แรกที่เห็น..แต่ผมไม่รู้เลยว่าเธอรู้สึกยังไงกับผมจนเราได้คุยกันแต่ระหว่างนั้นเป็นผมเองที่ไม่ค่อยมีเวลาแล้วเธอก็ไปคบกับคนอื่นผมไม่ได้โทษเธอเลยแต่ตอนนั้นผมคิดว่าเขาคงไม่ได้ชอบผมจริงๆผมถึงถอยออกมาและผ่านไปไม่นานเขาก็เลิกกับแฟนและหลังจากนั้นมันมีโอกาสให้ผมตั้งหลายต่อหลายครั้งที่จะกลับไปคุยกับเค้าไปนั่งข้างเค้าได้คุยกัน..แต่เป็นผมเองที่ไม่มีความกล้าเอาเสียเลยผมได้แต่ยืนนิ่งมองเธอนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวแล้วเธอก็เดินไป..ผมรู้สึกแย่มากๆที่แม้แต่ความกล้าของผมยังไม่มีแม้แต่เสี้ยววินาทีที่จะเอ่ยปากคุยกันกับเธอผมเอาแต่คิดว่าผมคู่ควรแล้วเหรอกับเธอคนนั้นคนแบบผมที่ไม่อาจจะรักษาใครไว้ได้เลยทั้งปัญหาครอบครัวทั้งเวลาที่ผมต้องเผชิญผมไม่อยากให้เธอต้องมาเสียใจและเสียเวลากับคนอย่างผม..แล้วหลังจากนั้นตอนกีฬาสีเธอลงแข่งวิ่งเรามองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร..ในใจผมอยากจะเข้าไปคุยกับเธอมากๆให้กำลังใจเธอและยืนอยู่ข้างเธอตอนที่เธอแข่ง..แต่ก็นั่นแหละเพราะผมมันขี้ขลาดเกินกว่าจะทำเพราะลึกๆในใจของผมกลัวมากจริงๆ...แล้วนั้นก็เป็นตอนสุดท้ายที่ผมพยายามจะมองหน้าเธอผมได้แต่หลบสายตาของเขาและพยายามไม่ไปเจอเขา..จนเวลาก็ได้ผ่านไป..และผมก็เกือบลืมความรู้สึกที่มีต่อเธอไปทั้งหมดและผมก็พยายามลองคบใครสักคนเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าผมจะทำได้ดีแค่ไหนพอเวลาผ่านไปผมก็คบกับคนใหม่และผมทำได้ดีผมคิดว่านะ...และก็ได้รู้ว่าอาจจะพอมีหวังว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครสักคนผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อคนๆนั้นที่เข้ามาและเรื่องที่ผมไม่เคยคิดว่าจะไม่ต้องเจอก็เกิดขึ้น..วันหนึ่งผมไปสอบใบขับขี่และได้ไปเจอกับเธอคนนั้นคนที่ผมคิดว่าตัวเองไม่ดีพอจะคู่ควรกับเธอและมันทำให้ผมรู้สึกในสิ่งที่ผมไม่ควรจะรู้สึกมันทำให้ผมรู้ว่าจริงๆแล้วผมไม่ได้ลืมเธอเลยเราเข้าสอบด้วยกันแต่แรกผมไม่ได้ทักคุยกับเธอเลยแต่ผมเห็นมีมดมันอยู่ที่หลังของเขาใกล้กับคอผมกลัวว่ามันจะกัดผมก็เลยเอาออกให้เธอและมันก็ทำให้เธอหันมาคุยกับผมผมทำตัวไม่ถูกเลยไม่รู้ว่าผมควรจะรู้สึกยังไงและหลังจากนั้นเราก็ช่วยกันสอบจนผ่านแล้วหลังจากนั้นที่วิทยาลัยเธอทำขนมขายผมก็ช่วยเธอซื้ออาจจะเรียกว่าเริ่มสนิทกันขึ้นมาบ้าง..แต่ผมต้องรู้สึกกับเธอในฐานะพี่น้องเท่านั้นเพราะผมก็มีแฟนแล้วและไม่ชอบการนอกใจ..ผมเรียนจบเธอก็เรียนจบต่อจากผมปีถัดมาผมให้ของขวัญเธอเพื่อแสดงถึงมิตรภาพที่เรามีให้กันแล้วเราก็แยกย้ายกันไป.หลังจากนั้นผมก็ได้มารู้ทีหลังว่าแม่ของน้องเขารู้จักกับแม่ผมเป็นเพื่อนกันสมัยทำงานและบ้านเธอก็ไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านผมเลย.

     ผมก็ได้ไปฝึกทำงานต่อที่ต่างจังหวัดในกรุงเทพและแฟนผมก็ไปเรียนต่อที่เชียงใหม่ส่วนเธอคนนั้นก็ได้สอบติดที่วิทยาลัยในเชียงรายผมก็อยู่ของผมเธอก็อยู่ของเธออาจจะมีติดต่อกันบ้างแต่ผมคิดกับเธอในฐานะพี่ชายจริงๆผมไม่อาจจะคิดกับเธอมากกว่านั้นได้แล้วผมกับแฟนก็มีปัญหาเรื่องส่วนตัวกันเราทะเลาะกันบ่อยขึ้นแต่ผมก็ปรับความเข้าใจมาได้ตลอดและผมก็รู้สึกว่าเธอคนนั้นชอบผมหรือเปล่าเธอคอยเป็นห่วงผมทักมาถามเวลาผมเป็นอะไรผมก็เช่นกันแล้วอยู่มาวันหนึ่งเธอก็เริ่มตีตัวออกห่างผมและผมก็เช่นกันผมคิดว่ามันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก..ผมรู้สึกแย่มากไปที่ทำกับเธอแบบนั้นถ้าเธอคิดอะไรกับผมเธอเลิกติดตามชีวิตผมผมคิดว่าเธอคงอยากจะมูฟออนจากผมไปเพราะผมก็มีแฟนแล้วและผมก็ไม่อยากจะทำร้ายเธออีกก็เลยออกจากชีวิตเธอเช่นกัน..
ผมเห็นว่าเขาดูเศร้าทุกครั้งเวลาที่ถ่ายรูปลงไอจีหรือโซเชียลผมเป็นห่วงเธอนะแต่การที่ไม่ทักไปหรือเข้าไปยุ่งกับเธอคงเป็นอะไรที่ดีที่สุดสำหรับเธอ...หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกไม่ได้ติดตามกันอีกแต่ผมก็ยังคอยดูเธออยู่ห่างๆตลอดไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องทำแบบนั้นแล้วเธอก็ได้คบกับคนใหม่ผมดีใจมากเลยและคิดว่าเธอคงจะรักคนๆนี้มากและผมหวังมาตลอดให้เธอเจอใครสักคนที่ดีกับเธอผมชอบรอยยิ้มเธอมากนะผมโล่งใจมากๆ..พอเวลาผ่านไปก่อนจะครบรอบ3ปีของผมกับแฟน..เธอก็เลิกกับผมเพราะเธอรู้สึกกับคนอื่นในที่ทำงาน..ก่อนหน้านั้นผมผิดเองที่ทำให้เธอผิดหวังบ่อยๆและเวลาที่ไม่ตรงกันปัญหาทางบ้านของผมแม่ผมเขาเป็นคนที่คาดหวังในตัวผมสูงมากและมันทำให้ผมเหนื่อยผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อนแฟนของผมเข้าใจทุกอย่างซับพอร์ตแฟนผมทุกอย่างแต่แค่ความรักและความเอาใจใส่มันคงไม่พอจริงมั้ยครับ..และผมก็เลือกที่จะปล่อยเขาไปแต่ก็ยังลืมเธอไม่ได้จนถึงทุกวันนี้แต่ก็ดีขึ้นบ้างแล้วผมฝึกงานจบและก็กำลังหางานใหม่.

       ผมคิดอยู่แล้วว่าสักวันมันจะต้องจบแบบนี้..ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง..ผมได้ย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาของผมและก็รู้สึกผิดมากๆทุกการตัดสินใจของผมมันเหมือนผมยังพยายามไม่ดีพอ..ผมได้ย้อนกลับไปดูเธอคนนั้นอีกครั้งและคิดว่าผมตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบยี้ที่คิดแบบนี้..แต่แล้วผมก็ได้รู้ว่าผมคิดผิดทั้งหมดผมเข้าไปไม่ได้ทักไปคุยอะไรกับเขานะครับแค่จะกดเข้าไปติดตามเธอเท่านั้นแต่ก็ก็ลบผมออกและหลังจากนั้นเธอก็บล็อกผม..มันทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมคิดมันผิดทั้งหมด..ผมได้ทำร้ายคนๆหนึ่งโดยไม่ตั้งใจและตอนนี้เธอก็คงจะเกลียดผมไปแล้ว...ผมได้มีโอกาสทักไปขอโทษทุกอย่างที่ทำกับเธอที่ทำให้เธอไม่พอใจผมไม่ได้อยากให้เธอเกลียดผมเลย..แต่ผมมันก็สมควรโดนแล้วแหละครับสำหรับเรื่องต่างๆที่ผ่านมา..คำขอโทษมันสายเกินไปแล้วสำหรับคนอย่างผม..ผมอยากจะชดใช้กับสิ่งที่ผมได้ทำลงไปไม่ว่าจะกับใครโดยเฉพาะสำหรับเธอคนนั้น..ผมรู้สึกผิดมากจริงๆ....

      ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ..หวังว่าประสบการณ์ของผมไม่ว่าใครที่เจอแบบเดียวกันกับผม..อย่าทำผิดพลาดแบบผมนะครับเพราะว่าเรา..ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรที่ผ่านมาได้อีกแล้ว..