คือ มันเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่เราเสียดายมากๆ
---
เราอยู่ ม.4 ค่ะย้ายจากในเมืองมาต่างจังหวัด หลายๆอย่างทุกคำสื่อสารหรือคำพูดเราก็ต้องเปลี่ยนไปเยอะมาก
แต่มีอยู่ครั้งนึง วิชาศิลปะ เรานั่งทำงานอยู่ค่ะก็ทำไปพูดไปกับเพื่อน แล้วทีนี่เพื่อนที่เราคุยด้วยเขาบอกว่า เราเนี่ยระบายสีไม่เนียนเลย
ด้วยความที่เราก็พูดเล่นพูดด่ากันอยู่แล้ว(กับคนที่เรานั่งคุยด้วย) เราเลยพูดในเชิงหยอกแบบประชดว่าแบบ 'ออถ้าใครระบายให้มันเรียบในกระดาษแบบนี้ได้นะ เราให้เลยพันนึง ' เราก็ต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนเราสักพัก ก็มีเพื่อนของเราที่นั่งทำงานอยู่หลังห้องได้ยินที่เราพูดเล่น 

นางก็เลยรีบมาระบายให้เราแล้วนางก็บอกว่า 'พันนึงนะ' เราหน้าเสียเลยค่ะ แบบอ้าวนี่พูดเล่นนะ ไม่คิดว่าจะมีคนคิดจริง เราเห็นว่านางทำจริง เราเลยบอกว่า
'เฮ้ยไม่ต้องหรอก แล้วนางก็ตอบกลับว่า เอ้าให้จริงใช่ไหมเนี่ย เราจะขัดค่ะแต่นางตั้งใจจริง มันก็ไม่ได้เรียบขนาดนั้นเพราะด้วยกระดาษที่ใช้ระบายด้วย'
เราตั้งใจจะพูดว่า เราพูดกันเล่นๆกับเพื่อนเฉยๆ แต่นางตั้งใจมาก เราไม่รู้จุดประสงค์นางจริงๆ แต่เราเห็นนางตั้งใจเราเลยบอก 100 นะ นางบอกโอเค 
แต่ในใจเราคิดว่า โครตไม่คุ้มเลยระบายสีให้เรียบกับ100 แต่เราไม่กล้าขัด ด้วยความที่เป็นเพื่อนใหม่ด้วยและเห็นนางตั้งใจ พอนางระบายเสร็จเราก็โอนให้ เราหน้าเสียเลยค่ะ คือเราไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินนะคะ แต่เราร็สึกว่าไม่คุ้มสุดๆเลย เราจะไปขอคืนก็ไม่กล้า เพื่อนที่เรานั่งคุยด้วยก็มองด้วยความแบบตกใจว่า เฮ้ยแกให้จริงๆหรอ พอนางระบายเสร็จนางก็กลับไปนั่งเล่นต่อ คือแบบมันเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกันได้หรือเป็นเรื่องที่สามารถฉวยโอกาศได้รึป่าวคะ5555

เราไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเพื่อนคนนั้นนะคะ แต่เรารู้สึกว่า สิ่งที่เราพูดเนี่ยเราควรพูดออกไปรึป่าว เพราะไม่คิดว่าจะมีคนทำจริงๆ เรากลัวการพูดหยอกไปเลยค่ะ 
กลายเป็นความกังวลแทน เราก็น่าจะผิดด้วยที่เราไม่กล้าปฏิเสธเพื่อนไปตรงๆ คือฟิวเพื่อนใหม่อ่ะค่ะ เราไม่กล้าจริงๆ แต่เราก็ทำไปแล้วก็เลยปล่อยๆผ่านไป แต่ในใจดันเสียดาย กะว่าจะเอามาอ่านการ์ตูน5555+
(จุดที่นางระบายเป็นแค่ส่วนเล็กน้อยของงานเท่านั้นเอง)