คือตอน ม.ปลายตอน ม.4 ผมชอบเพื่อนคนหนึ่งตั้งเจอครั้งแรกในห้องเลยครับ อยู่ห้องเดียวกัยกลุ่มโต๊ะเดียวกัน ครั้งแรกที่ชอบเลย ก็ตอนเขายิ้มครับน่ารักมาก ในมุมของผม ผมชอบมาตลอด จำลักษณะนิสัยได้หมดเลยครับ ส่วนตัวผมก็โง่เองแหละครับที่จีบใครไม่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วครับ ก็ทำได้แค่แกล้งคุยเรื่องต่างๆเปิดใจคุยเรื่องที่ไม่เคยคุยกัน สุดท้ายผมก็เลือกที่จะเก็บมันไว้เองครับ ก็สนิทกันมาตั้งแต่นั้นเลยครับ ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้จะไปต่อยังไงดีครับ สิ่งที่ผมทำได้คือทุกวันวาเลนไทน์กับวัดเกิดของเขาก็แอบส่งของขวัญเล็กๆน้อยๆไปครับ ขอชอบแบบเงียบๆต่อไปแหละดีแล้วสำหรับผม สำหรับคนอย่างผมที่ทำได้แค่นี้แหละครับ แค่ทำแค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับสำหรับผมในตอนนั้นจนตอนนี้ เพราะตอนนั้นผมเข้าไปด้วยคำว่าเพื่อนครับไม่กล้าล้ำเส้นเลย ไม่รู้จะทำไงดีครับ จนผ่านมาจน มองๆไปก็แอบเสียดายอยู่นะครับ พอมาวันปัจฉิมนิเทศ ก็ตามนั้นครับบอกทุกอย่างที่มีออกไป เป็นคำตอบที่ผมรู้อยู่แล้วครับ แค่เพื่อน เพื่อนกันจนถึงตอนนี้ ครับ  คนอ่านคิดว่าคนเราสามารถชอบคนหนึ่งโดยไม่มีบทสนทนาได้นานแค่ไหนครับ ตอนนี้ผมก็เเข้าปีที่ 6 แล้วครับที่ยังชอบเขาอยู่เลย ตอนนี้ก็เรียนคนละมหาลัยตามความฝันของตัวเอง นานๆติดต่อกันที หลังจากนี้ใครที่อ่านอยู่ ชอบใครก็บอกเขาไปนะครับ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสนั้นอีกเลย สู้ๆนะครับกับความรัก ขอให้สมหวังกันนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ครับ.......... ความรักคือสิ่งที่สวยงาม...........