สวัสดีค่ะ เป็นคุณแม่เลี้ยงลูกเอง อยู่บ้านด้วยกัน พ่อแม่ลูก พ่อจะมีหน้าที่ทำงานนอกบ้านเป็นหลัก หน้าที่การงานเติบโตเป็นระดับหัวหน้างาน
เราเป็นคนเลี้ยงลูกเอง 100% ตั้งแต่ลูกคลอด  ออกจากงานเพื่อเลี้ยงลูกจนลูก 1 ขวบ ก็กลับไปทำงานฝากคุณยายเลี้ยงช่วงกลางวัน
จนทำงานได้ 3 ปี ซื้อบ้านกับแฟนแยกครอบครัวออกมาอยู่ในตัวเมืองจึงต้องเลี้ยงลูกเอง 24 ชม. จึงลาออกจากงาน เพราะไม่มีคนช่วยเลี้ยง 
เราก็ขายออนไลน์ไปบ้าง หาของขายไปบ้าง  จนมาเจองานประจำที่จัดสรรเวลาทำงานเองได้ จึงเริ่มทำงานประจำใหม่สามารถรับส่งลูกไปโรงเรียนได้ 
แต่เงินเดือนก็จะกลับไปที่จุดเริ่มสตาร์ทเท่าเดิม  แฟนมีสังคมที่ทำงานมีปาร์ตี้มีสังสรรค์ และแฟนเรียนต่อ ป.โท ก็จะมีสังคมที่เรียนอีก จนรู้สึกเขาเองมีสังคม
ที่ดีไปเรื่อยๆ  แล้วเราตื่นตี 5 รีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลูกไปส่งลูกที่โรงเรียน ตอนเย็นรีบขับรถกลับจากต่างจังหวัดมารับลูกที่โรงเรียนกลับบ้านทำกับข้าว
สอนการบ้านลูก เข้านอน  เลยทำให้หลายๆครั้งมองดูตัวเองแล้วรุ้สึกหงอยๆ และรู้สึกตัวเองยังย่ำอยู่กับที่กับรายได้เท่านี้ ไม่ค่อยมีเงินฟุ่มเฟือย 
ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าใหม่  เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า  ซื้อ 1 ครั้งใช้จนพัง ซึ่งผิดกับช่วงก่อนแต่งงาน  ใครมีวิธีการจัดการกับความคิดด้อยค่าตัวเองไหมค่ะ 
หลายๆครั้งแอบร้องไห้กับตัวเองบ่อยมากๆ ไม่อยากออกไปไหน เก็บตัวอยู่แต่บ้าน