เราเคยถูกบูลลี่มาตั้งแต่ ป.3 ที่ย้ายเข้าไปโรงเรียนใหม่ ยัน ม.1 ที่เราออกจากโรงเรียน เราจำไม่ได้แล้วว่าก่อนที่เราจะย้ายมา ป.3 ที่โรงเรียนใหม่ความรู้สึกที่ไม่โดนบูลลี่เป็นยังไง 5 ปีเต็มๆ ตั้งแต่ป.3 - ม.1 เราโดนบูลลี่สารพัดสารเพ โดนทำร้ายร่างกายจนช้ำบ้างก็มี ไม่มีใครอยากนั่งข้างๆหรือเป็นเพื่อนกับเราด้วย เวลาที่ครูจับคู่ให้นั่งด้วยกันเขาจะตะโกนดังๆว่าไม่อยากนั่งกับอินี่ แต่พอพวกเขาได้ทำงานกับเราเขาจะชอบพูดหวานๆใส่เราถึงจะเป็นแบบยั้นแต่เราก็ดีใจมากๆ พองานจบทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม พวกเขาชอบตั้งฉายาแปลกๆให้เรา ไถเงินบ้างก็มี เราไม่ชอบสิ่งเหล่านี้มากๆเลย แต่ต้องยิ้มและทำตัวว่าเราโอเค เราเคยถามว่าทำไมต้องทำแบบนี้กับเราด้วยหรอ คำตอบที่ได้มาเขาบอกว่าเราซื่อบื้อ และมันสนุกดี เราพยายามสู้กับคนที่บูลลี่กับเราแล้ว แต่มันสู้ไม่ไหว ยิ่งสู้มันยิ่งแย่ พวกเขามีกันทั้งสายชั้น ใช่ เราโดนเพื่อนเกือบทั้งสายชั้นบูลลี่ สาเหตุแค่เพราะเขาสนุกและเราซื่อบื้อ เรามีแค่ตัวคนเดียว กับคนที่ยอมเล่นด้วยกับเราบ้าง อีกหนึ่งคน เขาเป็นเพื่อนคนเดียวของเรา แต่สุดท้ายก่อนวันปิดเทอมม.1 เทอมที่1 เขาย้ายโรงเรียนออกไปโดยไม่บอกเรา เขาว่าจะบอกเราแล้วแต่ว่าช่วงนั้นเราทะเลาะกันเขาเลยไม่ได้กล่าวบอกลา เราร้องไห้หนักมากๆตอนรู้ข่าว เราอยู่คนเดียวอีกครั้ง โดนบูลลี่แบบเดิมๆ จนวันหนึ่งเพื่อนคนนั้นติดต่อกลับมาหา เขามีเบอร์โทรเราแต่เราไม่มีเบอร์โทรเขา เราดีใจมากๆที่เขาโทรมาหา เราตัดสินใจเรียนม.1 เทอม2 ให้จบแล้วย้ายโรงเรียนไปเรียนที่เดียวกับเพื่อนคนนั้น ตอนม.2 เราคิดว่าถ้าเราไปโรงเรียนใหม่เราจะโดนบูลลี่หนักกว่าเก่ามั้ยนะ เรากลัวมากๆเลย แต่ทุกอย่างมันดีกว่าที่คิด เพื่อนที่นั่นดีกับเรามากๆ ช่วงม.2-ม.3 ชีวิตในโรงเรียนแห่งนั้นในระยะเวลาสองปีมันเหมือนสวรรค์เลย มีเพื่อนดีๆเต็มไปหมดเลย เราพึ่งรู้ว่ามีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วย เพื่อนชวนเราไปเที่ยวด้วยล่ะ ครั้งแรกในชีวิตเลย มันดีมากๆเลย จนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้  พอเราจบม.ต้นจากที่นั่นทุกคนก็แยกย้ายไปหาที่เรียนใหม่ของตัวเอง เราไม่โดนบูลลี่อีกแล้วตั้งแต่นั้นมา เราตั้งใจหาที่ดีๆเรียน ทำเกรดเฉลี่ยดีๆ พยายามทำอนาคตตัวเองให้ดีที่สุด เพื่อที่สักวันเราหวังว่าเราอยากจะแก้แค้น อยากจะมองคนที่เคยบูลลี่เราจากที่สูงๆ อยากให้เขาเห็นหน้าเราแล้วเป็นทุกข์ ว่ากาลครั้งหนึ่งเขาเคยทำอะไรไว้กับเราบ้าง ตอนนี้เราอยู่มหาลัยแล้ว ถึงอย่างนั้นผ่านหลายปีแล้วจากม.1 ก็ยังไม่มีใครขอโทษเราสักคนกับสิ่งที่ทำกับเรา คอนแทคเฟสบุ๊คก็มี มีเดินผ่านกันบ้างบางที ทั้งๆทีโอกาสขอโทษมันมีเยอะขนาดนั้นแต่ไม่เคยมีใครขอโทษเราเลย เขาจำชื่อเราไม่ได้ด้วยซ้ำ จำได้แต่ฉายาที่ตั้งให้แล้วก็เรียกเราแบบนั้นในที่สาธารณะ แต่ว่าเราจำหน้า ชื่อจริงและนามสกุลพวกเขาได้ทุกคนเลย ไม่มีวันลืมเลย สักวันเราจะทำให้เขาเป็นทุกข์บ้าง เหมือนที่เขาเคยทำกับเรา ทุกคนที่อ่านกระทู้คิดยังไงบ้าง การที่เราทำแบบนี้มันถูกต้องแล้วใช่ไหม