เรื่องมีอยู่ว่า เคยคบกับแฟนคนแรกตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลาย จนจบปริญญาตรี ตอนที่คบกันก็มีปัญหาหนักอกหนักใจเราอยู่มาก แต่เราไม่เคยพูด อาทิเช่น
1. เราไม่เคยรู้สึกว่าเค้ารักเราจริงๆเลยเค้าไม่เคยชมว่าเราน่ารัก หรือสวย หรืออะไรเลย
2. เค้าไม่เคยพอใจในสิ่งที่เราเป็น เค้าจะพูดเสมอว่า ทำไมเราไม่แต่งตัวแบบนี้ๆ ทำไมเรานู้นนี่นั่น ผู้หญิงอะไร เอ้า...
3. ที่บ้านเค้าเกลียดเรามากเพราะฐานะต่างกัน
4. ตลอดเวลาที่คบกันเค้าไม่เคยออกเงินค่าข้าวหรือค่าอะไรเลย แถมมาเอาตังค์เราไปใช้
เป็นต้น และอีกหลายเรื่อง กินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืน แต่เพราะเรารักเค้ามาก เราก็มองข้ามไป แต่เราเก็บในใจมาตลอด
พอวันรับปริญญา มันมีเหตุการณ์ๆนึง ที่ทำให้เรารู้ว่า พ่อแม่เค้าเกลียดเรามากที่สุด แล้วแฟนเราเค้าก็ไม่ได้สนใจแก้ปัญหา ทำให้เรารู้สึกเคว้งคว้างมากวันนั้น คือเจ็บปวด จนจุกในใจ ร้องไห้ไม่ออก ตอนนั้นในใจคือ เราไม่ไหวแล้ว เราไม่สามารถไปต่อกับเค้าได้ทั้งที่รักมาก
หลังจากนั้นเค้าติดทหาร เราก็เลยลองไปคบคนอื่น เค้าจับได้ เค้าบอกให้เลือก เราเลือกไม่ได้ เพราะเรารักเค้า แต่มันไปต่อไปไหวจริงๆ เราบอกเราไม่เลือก เค้าเลยไปเอง ไปแบบไม่หันหลังกลับมา
ระหว่างนั้นเราไม่สามารถลืมเค้าได้หรอก
ก็รักเหมือนเดิมมีใครกี่คนก็รักเหมือนเดิม แต่มันไปต่อไม่ได้ จะให้เราทำยังไง
เค้ากลับไปหาเพื่อนม.ปลาย ด่าเราสารพัดว่ามีคนอื่น แต่จะมีใครรู้บ้างว่าที่คบกันมาเราเจออะไรมาบ้าง ทุกข์ใจแค่ไหน ในขณะที่เค้ากลับไปหาเพื่อนม.ปลาย เราต้องแยกตัวออกมา จากเพื่อนกลุ่มนั้น
เราไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดเค้าเลย มีแต่ความรู้สึกดีๆ อยากให้เค้ามีความสุข และคิดเอาเองว่านานแล้ว เราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ เมื่อไม่นานมานี้ เราเลยทักไปถามเค้าว่า 'ผ่านไป 20 ปี แล้วนะ หายโกรธรึยัง" คำตอบคือไม่ แต่ให้อภัย
งงในคำตอบ เค้าก็มีโพสต์แขวะๆเราบ้าง เราก็ไม่อะไร แต่กลายเป็นว่า เรารู้สึกผิด ซึ่งเราต้องมาแบกรับความรู้สึกผิดด้วยเหรอ ในเมื่อเค้าไปจากเราเอง เค้าไม่คิดจริงจังกับเราตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ เวลามีปัญหาเค้าไม่เคยปกป้องเรา เค้าก็ไปมีชีวิตของเค้า เค้าไม่เคยสนใจเราด้วยซ้ำ คนที่ควรโกรธคือเรามากกว่าไหม
เค้ายังโกรธจริงๆ หรือกวนทีนกันแน่ค่ะ ที่แน่ๆ คือเรารู้สึกผิดอ่ะ จนคิดว่าต้องพบแพทย์แล้วมั้ง และสุดท้ายเราก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้จริงๆ เป็นได้แค่คนแปลกหน้า
คนเราจะสามารถโกรธใครสักคนได้นานแค่ไหน
1. เราไม่เคยรู้สึกว่าเค้ารักเราจริงๆเลยเค้าไม่เคยชมว่าเราน่ารัก หรือสวย หรืออะไรเลย
2. เค้าไม่เคยพอใจในสิ่งที่เราเป็น เค้าจะพูดเสมอว่า ทำไมเราไม่แต่งตัวแบบนี้ๆ ทำไมเรานู้นนี่นั่น ผู้หญิงอะไร เอ้า...
3. ที่บ้านเค้าเกลียดเรามากเพราะฐานะต่างกัน
4. ตลอดเวลาที่คบกันเค้าไม่เคยออกเงินค่าข้าวหรือค่าอะไรเลย แถมมาเอาตังค์เราไปใช้
เป็นต้น และอีกหลายเรื่อง กินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืน แต่เพราะเรารักเค้ามาก เราก็มองข้ามไป แต่เราเก็บในใจมาตลอด
พอวันรับปริญญา มันมีเหตุการณ์ๆนึง ที่ทำให้เรารู้ว่า พ่อแม่เค้าเกลียดเรามากที่สุด แล้วแฟนเราเค้าก็ไม่ได้สนใจแก้ปัญหา ทำให้เรารู้สึกเคว้งคว้างมากวันนั้น คือเจ็บปวด จนจุกในใจ ร้องไห้ไม่ออก ตอนนั้นในใจคือ เราไม่ไหวแล้ว เราไม่สามารถไปต่อกับเค้าได้ทั้งที่รักมาก
หลังจากนั้นเค้าติดทหาร เราก็เลยลองไปคบคนอื่น เค้าจับได้ เค้าบอกให้เลือก เราเลือกไม่ได้ เพราะเรารักเค้า แต่มันไปต่อไปไหวจริงๆ เราบอกเราไม่เลือก เค้าเลยไปเอง ไปแบบไม่หันหลังกลับมา
ระหว่างนั้นเราไม่สามารถลืมเค้าได้หรอก
ก็รักเหมือนเดิมมีใครกี่คนก็รักเหมือนเดิม แต่มันไปต่อไม่ได้ จะให้เราทำยังไง
เค้ากลับไปหาเพื่อนม.ปลาย ด่าเราสารพัดว่ามีคนอื่น แต่จะมีใครรู้บ้างว่าที่คบกันมาเราเจออะไรมาบ้าง ทุกข์ใจแค่ไหน ในขณะที่เค้ากลับไปหาเพื่อนม.ปลาย เราต้องแยกตัวออกมา จากเพื่อนกลุ่มนั้น
เราไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดเค้าเลย มีแต่ความรู้สึกดีๆ อยากให้เค้ามีความสุข และคิดเอาเองว่านานแล้ว เราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ เมื่อไม่นานมานี้ เราเลยทักไปถามเค้าว่า 'ผ่านไป 20 ปี แล้วนะ หายโกรธรึยัง" คำตอบคือไม่ แต่ให้อภัย
งงในคำตอบ เค้าก็มีโพสต์แขวะๆเราบ้าง เราก็ไม่อะไร แต่กลายเป็นว่า เรารู้สึกผิด ซึ่งเราต้องมาแบกรับความรู้สึกผิดด้วยเหรอ ในเมื่อเค้าไปจากเราเอง เค้าไม่คิดจริงจังกับเราตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ เวลามีปัญหาเค้าไม่เคยปกป้องเรา เค้าก็ไปมีชีวิตของเค้า เค้าไม่เคยสนใจเราด้วยซ้ำ คนที่ควรโกรธคือเรามากกว่าไหม
เค้ายังโกรธจริงๆ หรือกวนทีนกันแน่ค่ะ ที่แน่ๆ คือเรารู้สึกผิดอ่ะ จนคิดว่าต้องพบแพทย์แล้วมั้ง และสุดท้ายเราก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้จริงๆ เป็นได้แค่คนแปลกหน้า