คือผมอยากจะทำงานอิสระ ซึ่ง ปัจจุบันก็ทำอยู่  เช่น การแต่งนิยายเว็บ.ทำโมเดล3D ขาย ทำช่องยูทูปและติ๊กต๊อก และมันเป็นงานที่ใช้เวลาในการทำงานเหมือนกับงานอื้นและมันใช้ จินตนาการและความคิดที่เยอะมาก ซึ่งผมชอบทำแบบนี้และถึงไปเรียน ปวช.ปวสในเรื่องนี้เลย หลังจากเรียนไม่จบ.ม5 และ ช่วงเวลาหนึ่งที่บ้านผมนั้นมีปัญหาระหส่างฝ่ายแม่และฝ่ายพ่อ ซึ่งทั้งคู่แยกทางกันมานานแล้ว และเนื่องจากพ่อได้แต่งงานใหม่ผมก็ยังอยู่กับพ่อตั้งแต่ ประถมแล้ว พ่อพึงแต่งงานใหม่หลังจาก ผมออกมาจากม.5. แม่ใหม่แนะนำให้ผมไปเรียน ปวช.ที่โรงเนียนที่แม่ใหม่แนะนำทุกอย่างดูปกติ   และเวลาก็ผ่านไปจนผมขึ้น ปวช.3  โชคร้าย ปู่ที่เป็น พ่อของแม่ใหม่ผมเกิดล่มป่วย แม่ใหม่และพ่อ ขอให้ผมไปอยู่กับแม่แท้ๆ ชั่วคราว และขอใช้ห้องนอนผม เป็นที่พักก่อน. เพราะว่า ห่องผมอยู่ชั้นหนึ่ง ผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะปู่คนนี้ใจดีกับผม แค่ไปอยู่กับแม่จนกว่าปู่จะหายก็ไม่เป็นไร ทางแม่แท้ๆ ก้๕ิดว่าผมจะมาอยู่ด้วยเลย. แต่สุดท้ายปู่ก็เสีย ซึ่งผมก็ยังไม่ได้จับไปอยู่กับพ่อ เพราะมันมีเรื่องของ การเงินและปัญหาอื้น สุดท้ายผมก็อยู่กับแม่แท้ๆจนจบ ปวส มันมีช่วงหนึ่งที่ทั้ง2 ฝ่าย ทะเลาะกันหนักเพราะ. โน๊ตบุ๊คผมมันพัง ฝ่ายพ่อยังไม่อยากให้ผมซื้อใหม่  แต่ฝ่ายแม่แท้ๆ จะซื้อให้ ซึ่ง แม่แท้ๆก็บอกให้ช่วย คนละคลึ่งๆกันจะได้จบๆ ทว่าอาของผมบอกไม่ต้องมันไม่จำเป็น ยังไม่ต้อง นั้นและทำใฟ้บ้ายผมแตกเป็นเสี่ยงๆแม่หามผมไปคุยกับฝ่ายพ่อเลย เพราะโกรธมาก ส่วนผมเองก็โกรธาิดหน่อย เพราะผมยังเรียนไม่จบ และ สาขาที่อมเรียนมันเกี่ยวกับงาน กราฟิคดีไซน์  ซึ่งท่าคอมพิวเตอร์ไม่แรงพอมันจะ เสียงและงานจะช้ารวมทั้งปัญหามากม่านและ คอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนให้ยืมใช้นั้นมันถือว่าใช้ได้ แต่ไม่มากพอ มันเป็นคอมพืวเตอร์อายุ 6ปีแล้ว ซึ่งมันทำงานกราฟิคระดับสูงไม่ได้ ถึงแม้ ผมจะไปแงะแรม และการ์ดจอ รวมถึงทำให้ เครื่องนั้นระบายความร้อนให้ได้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้  (สาเหตุที่ผมทำแบบนั้นเพราะ คอมเครื่องนั้นเป็นคอมทำงานตอนผมฝึกงานที่วิลัยนั้นมันก็เปรียบเสมือนคมทำงานของผมโดยปริยาย). แต่มันก็ทำไม่ได้ สุดท้ายผมก็ได้โน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่ถามว่าใช้ได้ไมก็พอได้ มันยังพอทำใฟ้งานผมดีและ ใช้ได้แต่ท่าถามเรื่องสเปคก์ของมันถือว่ากากในยุค ปัจจุบันถึงแม้เครื่องจะ ผลิตในปี2020 แต่เพราะว่า สเปคของมันที่ถือว่าต่ำกว่า คอมพิวเตอร์ปัจจุบัน แต่ผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะราคามันก็3 หมื่นกว่าๆแล้ว ถึงแม้พนักงานมันจะบอกว่าใช้ได้ยันจมมหาลัย. ซึ่งแม่ผมก็ตกเป็นเหยื่อการตลาด ซึ่งผมนั้นเถียงไม่ได้ เพราะว่าไม่ได้เป็นคนถือเงิน และแม้ผมเชื่อคนขายมากกว่า. 

และที่นี้ผมเรียนจบ ผมก็ยังไม่ได้ไปสมัครงานอะไร เพราะผมมีเป่าหมายอยู่แล้วคืองานอิสระ. ง่ายๆก็ ฟรีแลนซ์นั้นและ แต่ว่าทางบ้านผมไม่ ยอม และเพราะเหตุการบ้านแตก. ทำให้จะกลับไปอยู่กับพ่อ ห้องเก่าผมตอนนี้ก็กลายเป็นห้องเลี้ยงแมว และห้องเก็บของ ไปเสียแล้ว หรือก็คือไม่มีที่ให้กับ. ส่วแม่ผมก็พยายามไล่ให้ไป สมัครงาน ไม่ก็ไล่ให้ผมไปเป็นทหารตำรวจ ซึ่งผม่ไม่ชอบทหารตำรวจไทย โดยดงทุ่นเดิม ด้วยเหตุผลที่ใครก็ก็น่าจะรู้ มันไม่มีความหน้าเชื่อถือและ ดู ไรเกียรติ  แต่สิ่งที่แม่ผมต้องการคือเงิน และประกันสังคม ส่วนพ่อใหม่ที่ผมไม่เคยมองว่าเป็นพ่อแต่ตะเรียกว่าลุง + กับปัจจุบันที่ตอนนี้มองหน้ากันแถบไม่ได้  ถามอะไรก็ หึห่ะใส่กันตลอดบวกกับทำท่าพร้อมจะเตะจะต่อยได้ตลอดเวลาของพ่อใหม่ ก็ทำให้ผม ค่อนของเครียดบวกกับที่เป็นซึมเศร้า และ โรคทางจิตอื้นๆ ทำให้ผมก็ไม่รู้ว่าจะทนได้แค่ไหนบวกกับสมองผมที่ค่อนข้างช้สทำให้เวลาทำงานจะช้ากว่าผู้อื้น สัก5% ถึง10% รวมถึงการที่เป็นโรึไม่ชอบสังคม และแผลใจที่เคยโดยรังแก บูลลี่ ทำให้ผมเป็นพวกเก็ยตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่กล้าออกไปต่อหน้าผู้คน เลยจะทำงานอยู่แต่ในห้องอย่างเดี่ยว  ซึ้งที่ได้ก็ยีงถือว่าน้อยเพราะเหตุผลเรื่องนังเป็นมือใหม่ในวงการและคนยังไม่เป็ยที่รู้จักมากนาก ก็ไม่แปลกใจที่รายได้จะไม่พอ แต่ผมก็ทุ่มเท่สุดๆ ผมเสียเวลานอนพัก 4-6 ชั่วโมงเพื่อทำงานทั้งแต่งนิยาย ทำโมเดล 3d เพื่อให้มันดีเท่าที่ทำได้  การเป็นมือใหม่เท่ากับต้องมีความขยัยกว่าคนอื้น แต่ว่าพวก พ่อแม่และผู้ใหญ่หลายๆคนจะมองว่าไม่ไม่ควรและจะให้ผมไปทำงานอื้นอย่างเดี่ยว ไม่ยอมให้ผมทำงานที่ชอบ หรือเวลาผมจะทำงานพวกนี้ก็ตะเข้ามาขัดขว้างเช่นให้ผมทำลานบ้านออกไปซื้อของ ออกไปทำ ธุระให้ เหมือนตอนที่ผมต้องเรียนออนไลน์เปะๆ.  ทำใหงานที่ควรจะเส็ดภายใน3  วันเลื่อนไปเป็น 2 อาทิตย์แทน  แถมค่าเงินก็แพงขึ้นๆ 

ผมเข้าใจว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องทำแต่คือผมก็อยากทำในสิ่ลที่ชอบหรือเรียนมา อุส่าออกจากม.5 มาเรียน แล้ว แต่คือพวกเขาไม่ยอมสนับสนุน ซึ่งทำให้ผมค่อนข้างท่อและหมดกำลังใจ เวลาที่ผมเล่นออนไลน์ เห็นเด็กทำนูนทำนี้ เห็น เด็กที่ อายุน้อยกว่าทำช่อง ยูทูป ทำช่องติ๊กต๊อกมีพ่อแม่สนับสนุนแล้วก็รู้สึกอิจฉา ทำไม เราไม่ได้รับการสนับสนุนอะไรเลย แค่กำลังใจยังไม่ได้เลย มันก็หน้าเสียใจ และผมก็ยังไม่พร้อมที่จะไปทำงานอย่างอื้นด้วย เหตุผลเรื่องจิตใจและร่างกาย. คือไม่พร้อมสุดๆ ถึงแม้จะอายุ มากแล้วแต่มันทำไมผมก็ยังไม่พร้อมเพราะว่ากลัว ขนาดงานผมที่ทำขายๆเนี้ยก็กลัวคนไม่มาซื้อมาอ่านจะตาย ตอนได้ คอมเมนต์ให้กำลังใจผมรู้สึกดีสุด และมันก็ทำให้ผมอยากจะทำต่อไป และตอนนี้เหมือนว่ามันจะต้องจบลงทุกแย่างที่ผมทำมามันกำบังจะจบลงเพราะว่าที่บ้านไม่สนับสนุน และมองว่าไร้สาระ ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย