ตามหัวเรื่องเลยค่ะ ในชีวิตเราไม่ค่อยมีเพื่อนเลยค่ะ จากที่เคยสนิทสนมกันคอยช่วยเหลือดูแลกัน แต่พอนานๆไปทุกคนก็ออกห่างเราค่ะเพราะเรามีแฟน ทุกคนเริ่มเปลี่ยนไป ไปเที่ยวกันโดยที่ไม่ชวนเราบ้าง หรือทำทุกอย่างแบบไม่มีเราค่ะ เราน้อยใจแต่เราทำอะไรไม่ได้ เราอยากมีเพื่อนนะคะอยากมีพี่ๆน้องๆแต่ยิ่งโต ทุกคนก็หายไป เรางงว่าบางที เราไม่ได้ทำอะไรผิดต่อใครเลยหรือทำไม่ดีกับใคร แต่ทำไมทุกคนออกไปจากชีวิตเรา (แต่ปกติแล้วคนกลุ่มนี้ไม่ชอบแฟนเราค่ะ) เราน้อยใจมากค่ะ ทุกคนคงเอือมละอาเรากับแฟนที่ชอบทะเลาะบ่อยๆจนเค้ารำคาญ แต่เรารักและภักดีกับทุกคนในชีวิตนะคะ แต่สุดท้ายเราก็อาภัพเพื่อน ทั้งจากคำพูดคนอื่น เราควรใช้ชีวิตยังไงให้ไม่เครียดหรือนอยด์คะ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลยค่ะ 
ปล.เราไม่ได้อยู่กับแฟน ไม่มีเพื่อนเลยด้วยค่ะ กลุ่มเพื่อนสนิทก็อยู่ต่างประเทศหมด