Chalun Ch


                 บทที่ 1 ทำความรู้จัก 



ฉันลองสมัครเป็นสมาชิกเว็บบอร์ดนั่น สมัครแล้วมันก็สามารถเข้าดูข่าวสารต่าง ๆ ได้เลย มีแพ็กเกจต่าง ๆ ให้เลือกอ่านล้วนแต่เป็นแพ็กเกจที่น่าสนใจทั้งนั้น เป็นแหล่งรวบรวมความรู้มีน้อยนิดที่จะเป็นเรื่องไร้สาระ รูปร่างหน้าตาแปลกไปกว่าแอพพลิเคชั่นอื่น ๆ ที่ฉันเคยเล่นมา แต่ฟังก์ชั่นก็นับว่าคล้ายกัน สามารถโพสต์ได้ มีกล่องข้อความ มีการตั้งชื่อและใส่รูปโพร์ไฟล์ได้อย่างโซเชียลอื่น ๆ

 'มันเจ๋งแฮะ' ฉันยิ้มให้กับแอพพลิเคชั่นใหม่ล่าสุดที่ตนเองเพิ่งได้รู้จัก ทว่าความจริงแล้วมันเก่าเก๋ากึ๊กเลยล่ะ ไม่รู้เลยว่าเว็บบอร์ดนี่มันสร้างขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว เอาเถอะไม่ว่าจะสร้างมันขึ้นมาตอนไหนก็ช่าง เอาเป็นว่าฉันได้รู้จักกับมันแล้ว

หน้าตาของเว็บบอร์ดไม่ค่อยแปลกตาและยุ่งยากอะไรนัก ฉันเข้าใจและสามารถใช้งานได้ถนัด แรกเริ่มโพร์ไฟล์ของฉันเป็นรูปหน้ายิ้มและมีชื่อเป็นตัวเลข แต่ว่าโพร์ไฟล์ของคนอื่นกลับมีชื่อ ฉันขมวดคิ้วสงสัยต้องทำอย่างไรนะถึงจะมีชื่อเป็นของตัวเองแบบคนอื่นเขา มือเร็วกว่าความคิดเมื่อฉันเริ่มซอกแซกค้นนั่นค้นนี่ในเว็บบอร์ดไปเรื่อย

'คุณสามารถยืนยันตัวตนด้วยหมายเลขบัตรประชาชนและเบอร์โทรศัพท์' 

นี่คือกฎข้อจำกัดของเว็บบอร์ดนี่ ฉ้นนิ่งใช้ความคิดตัดสินใจว่าจะยืนยันตัวตนดีไหม แล้วจะยืนยันด้วยวิธีอะไรดี แต่จะไม่ทำก็ได้ เพราะยังสามารถที่จะเข้ามาใช้งานและโพสต์ข้อความได้แค่เพียงวันละหนึ่งหัวข้อเท่านั้น แต่ก็นั่นแหละสิทธิ์ในการเข้าใช้ก็น้อยกว่าพวกที่ยืนยันตัวตนด้วยสองอย่างที่ว่านั่น

"เอาไงดีนะแพม" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง กำลังใช้ความคิดในการตัดสินใจ สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจยืนยันตัวตนด้วยหมายเลขโทรศัพท์

'คุณได้ยืนยันตัวตนด้วยหมายเลขโทรศัพท์ ทางเว็บบอร์ดจะส่งเอสเอ็มเอสไปตามหมายเลขโทรศัพท์ของคุณ' 


'888999 รหัสหมายเลขสมาชิกของฉัน'

เท่านี้ก็เป็นอันเรียบร้อย ฉันมีสิทธิ์เข้าใช้งานได้มากขึ้น แต่ก็ยังไม่มีสิทธิ์ตั้งชื่อโพร์ไฟล์อยู่ดี เว็บบอร์ดบังคับหากอยากมีชื่อแซ่ก็ต้องยืนยันตัวตนด้วยบัตรประชาชนเท่านั้น แต่ฉันไม่ยี่หระใช้ชุดตัวเลขเป็นชื่อโพร์ไฟล์ก็ได้

วันนี้ทั้งวันฉันเพลิดเพลินไปกับโลกโซเชียลที่อยู่ในเว็บบอร์ดที่เพิ่งรู้จักนี่ เปิดอ่านเรื่องราวต่าง ๆ ที่อยากรู้และอยากลอง มีทั้งความรู้และเรื่องไร้สาระและเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน ฉันสนใจอยู่เรื่องเดียวในตอนนี้คือ 'ดูดวง' อ้อ จะว่าสนใจเพียงเรื่องเดียวก็ไม่ใช่ รองลงมาคือ เรื่องของชาวบ้าน ปัญหาของชาวบ้าน ฉันสนุกกับการอ่านและเข้าไปแสดงความคิดเห็น แต่สิ่งที่ฉันสนใจมากที่สุดก็เรื่องดูดวงนั่นแหละ ฉันใช้เวลาหลังจากสมัครเข้าเป็นสมาชิกไปกับการอ่านเรื่องทายอนาคต

"แพมแกทำอะไรอยู่ ออกมากินข้าวเที่ยงได้แล้ว งานการหาสมัครบ้างหรือยัง" เสียงเคาะประตูห้องของฉันดังเปรี้ยงปร้างรัว ๆ พร้อมเสียงเรียกกึ่งตะโกนกึ่งดุของคุณนายบ้านสวัสดิ์ดิลกผู้มากล้นอำนาจบารมีขนาดสามียังต้องเงียบปากเวลาโดนคุณนายขึ้นเสียง ได้แต่ทำปากขมุบขมิบแล้วเดินหนีไป

"จ้ะแม่ เดี๋ยวแพมออกไป" ฉันตะโกนตอบแม่ ฉันกดออกจากหน้าเว็บบอร์ดนั่นโดยกดปุ่มโฮมของโทรศัพท์ไม่ได้กดออกจากระบบ ฉันต้องถือโทรศัพท์มือถือติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำ เพราะกันการพลาดจากสายสวรรค์โทรมา นั่นก็คือบริษัทต่าง ๆ ที่ฉันสมัครงานไว้

ฉันเดินไปทานมื้อเที่ยงกับแม่ในครัว แม่ของฉันไม่ได้ทำงานตั้งแต่ฉันเกิดมาแล้ว รับหน้าที่เป็นแม่บ้านดูแลบ้านและฉัน ส่วนพ่อทำงานเพียงคนเดียว ถึงไม่ได้รวยเท่าไหร่แต่บ้านเราก็ไม่ได้ขัดสนอะไร 

"กับข้าวเมื่อตอนเช้าเหรอแม่" มาถึงฉันชะโงกหน้าดูกับข้าวสองสามอย่างที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ เห็นอยู่ว่ามันเป็นกับข้าวเมื่อตอนเช้าแต่ก็อยากถามไปอย่างนั้น 

"แล้วแกจะกินอะไร มีเงินเดือนกับเขาก่อนมั้ยค่อยสรรหากินกับข้าวไม่ซ้ำ" แม่สวนกับมาทันควัน แต่แม่ไม่ได้อารมณ์เสียที่ฉันถามหรอก 

อ้าว... ฉันทำหน้าบึ้ง ถามแค่นี้ทำไมคุณนายต้องใส่อารมณ์ด้วยเนี่ย ฉันมองค้อนแม่หน่อย ๆ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแม่และทานข้าว

"เรื่องงานไปถึงไหนแล้วแพม แม่ว่าแกว่างงานนานเกินไปแล้วนะ จะเข้าสี่เดือนอยู่แล้ว" 

"ใจเย็น ๆ ดิแม่ แพมก็รอเขาโทรมาอยู่เนี่ย นี่แพมก็สมัครไปหลายที่มากเลยนะ มันต้องได้สักที่ละน่า แต่ละที่ก็รับคนมีประสบการณ์ คนไร้ประสบการณ์อย่างแพมจะไปสู้อะไรคนอื่นได้" ฉันนึกถึงคุณสมบัติของแต่ละบริษัทที่ต้องการพนักงานเข้าไปทำงานและลอบถอนหายใจเบา ๆ จะไม่ยอมเปิดโอกาสให้คนไร้ประสบการณ์บ้างเลยหรือไร

"สม! แกทำงานที่ไหนก็ไม่ทนสักที่ แล้วจะเอาประสบการณ์ที่ไหนไปบอกเขา" แม่ประชดฉัน

"เอ้า! ก็ที่ผ่าน ๆ มามันไม่โดนใจแพมหนิแม่ อยู่ไปแล้วไม่สบายใจจะอยู่ทำไม" ฉันบอกเหตุผลรอบที่ร้อยล้านกับแม่เรื่องออกจากงานที่เก่า

"แพม แม่จะบอกว่าไม่มีที่ไหนโดนใจเราหรอกลูก มีแต่ต้องอดทนกันทั้งนั้น อดทนได้เราก็รอด ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากเราคิดแค่ว่าเรามาทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองก็พอ ตอนสมัยแม่ทำงานก่อนแต่งงานกับพ่อ ก่อนที่แกจะเกิดแม่ก็เจอเรื่องกดดันต่าง ๆ แต่แม่ก็อดทนและผ่านมันมาได้ ตั้งแต่แม่เรียนจบแม่ก็ทำงานที่เดียวมาโดยตลอดไม่เคยคิดจะลาออกทั้งที่แม่ก็เจอสารพัดปัญหาเหมือนกับแกแต่แม่ก็อดทน แม่ลาออกก็ตอนท้องแกเพราะพ่อเป็นห่วงอยากให้อยู่บ้าน แพม... แค่ลูกสาวคนเดียวพ่อเลี้ยงได้ แต่แพมโตแล้วนะลูก พ่อเลี้ยงแพมไปจนแก่ไม่ได้ สักวันพ่อแม่ก็ต้องตายจาก"

ฉันถอนหายใจอีกครั้ง แม่พูดเรื่องนี้กับฉันจนฉันจำแทบจะท่องได้อยู่แล้ว ฉันรู้... ทำไมฉันจะไม่รู้แต่ฉันทำไม่ได้นี่ ฉันโง่ ฉันไม่เก่งเหมือนพ่อกับแม่

"ค่ะแม่ ถ้าแพมได้งานรอบนี้แพมจะอดทนให้ถึงที่สุด" ฉันให้คำมั่นสัญญา รอยยิ้มของคุณนายขี้บ่นก็ผุดขึ้นบนใบหน้า แล้วเราสองคนก็ทานข้าวมื้อเที่ยงกันสักที 

ระหว่างที่ฉันกำลังเอร็ดอร่อยไปกับมื้อเที่ยงกับแม่แม้จะเป็นกับข้าวเดิมเมื่อตอนเช้าก็เถอะ จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันหยิบมันขึ้นมาดูด้วยอาการของคนตื่นเต้น นาทีนี้ไม่มีเพื่อนฝูงคนไหนโทรมาชวนฉันไปไหนหรอก ดังนั้นฉันจึงรู้โดยอัตโนมัติว่าใครโทรมา แถมยังเป็นหมายเลขโชว์บนหน้าจอไม่มีชื่ออีก 'มันใช่เลย'

"สวัสดีค่ะ" ฉันกดรับและทักทายในทัน

"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่บริการ..." หน้าแตกหมอแทบไม่รับเย็บ คอลเซ็นเตอร์บ้าบอคลอคอหอยพอกอะไรโทรมาในตอนนี้ ส่วนคนที่จ้องหน้าฉันอยากรู้ไปด้วยคือแม่

"ใคร" คุณนายแห่งบ้านสวัสดิ์ดิลกถาม

"คอลเซนเตอร์แม่ แพมก็อุตส่าห์ดีใจนึกว่าบริษัทที่สมัครงานไว้โทรมา" ฉันตอบแม่แบบคนสิ้นหวัง นึกอยากไปวางระเบิดตึกคอลเซนเตอร์ที่โทรมาเมื่อครู่ให้มันรู้แล้วรู้รอด อยากโทรมาในยามหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ 

แต่แทนที่แม่จะสงสารกลับหัวเราะเยาะฉันเสียอย่างนั้น เราทานข้าวและเม้าท์กันต่อจนอิ่มแล้วฉันก็กลับเข้ามาหมกตัวอยู่ในห้องเหมือนเดิม ตอนนี้ฉันกำลังหมกมุ่นอยู่กับเว็บบอร์ดที่เพิ่งสมัครวันนี้ หาอ่านเรื่องดูดวงไปเรื่อย ฉันสนุกกับเรื่องราวเหล่านั้น ดื่มด่ำ เข้าถึงกับคำบอกเล่าที่ใครไม่รู้เขียนเล่าลงไปในกระทู้นั่น

ระหว่างที่ฉันกำลังอ่านเรื่องทำนายทายทักอยู่ก็มีสายเข้าอีก คราวนี้ไม่ตื่นเต้นกับมันอีกแล้ว แม้เบอร์ที่โชว์อยู่จะเป็นหมายเลขไม่ใช่รายชื่อของคนที่ฉันบันทึกเอาไว้ก็ตาม เพราะความตื่นเต้นมันหมดไปตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว

"สวัสดีค่ะ" ฉันกดรับสายแล้วพูดสั้น ๆ เพียงเท่านั้น

"สวัสดีค่ะเรียนสายคุณพาขวัญ สวัสดิ์ดิลกค่ะ" คนในสายพูดเสียงหวานนุ่มนวล

ฉันลุกขึ้นนั่งตั้งใจตอบคำถามและฟังพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงกว่าปกติ "คะ...ค่ะ ดิฉันพาขวัญพูดอยู่ค่ะ"

"คุณพาขวัญได้งานทำหรือยังคะ"

"ยังค่ะยัง ว่างงานค่ะ"

"วันที่หนึ่งให้คุณพาขวัญมาสัมภาษณ์งานผู้สื่อข่าวที่ลงสมัครไว้นะคะ แต่งกายด้วยชุดสุภาพค่ะ"

"ค่ะ ได้ค่ะ" 

หลังจากวางสายฉันกรี๊ดตัวโยนกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้องด้วยความดีใจ นาทีนี้ฉันลืมเรื่องทุกอย่างในเว็บบอร์ดนั่นไปเลย จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องไปบอกข่าวดีกับแม่ สามเดือนที่รอคอยวันนี้ได้สินสุดลงแล้ว และฉันจะทำหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด เพราะเป็นงานตรงสายที่จบมา 'ผู้สื่อข่าว'

คืนนี้ฉันนอนแทบไม่หลับเพราะดีใจกับข่าวดี นึกถึงวันที่ไปสัมภาษณ์งานจะตอบคำถามยังไง จะแสดงความสามารถแบบไหน จะสัมภาษณ์ผ่านหรือไม่ หรือถ้าผ่านแล้วจะเป็นเช่นไรต่อ แว่บหนึ่งของความคิดฉันก็เกิดความกลัวขึ้นมาก่อนจะปลอบใจตัวเองว่า 'คนอื่นทำได้ฉันก็ต้องทำได้'

ขณะกำลังจะหลับก็นึกถึงเว็บบอร์ดนั่นขึ้นมาอีก มันเป็นแอพลิเคชั่นที่ลงเรื่องราวอะไรก็ได้โดยที่ไม่มีใครว่า แถมยังจะได้คำแนะนำที่ดี ๆ กลับมาอีก 

'888999 : ทุกคนคะพอดีเราจะได้ไปสัมภาษณ์งานในตำแหน่งผู้สื่อข่าว ขอคำแนะนำในการเตรียมตัวหน่อยค่ะ'

ฉันตั้งกระทู้ทิ้งไว้พรุ่งนี้เช้าจะกลับมาอ่านคอมเม้นต์คำแนะนำ หวังว่าคงจะมีคนใจดีเข้ามาตอบฉันบ้างล่ะ จะได้เตรียมตัวทันเหลืออีกตั้งหลายวันกว่าจะถึงวันที่หนึ่ง คืนนี้ฉันนอนหลับไปทั้งรอยยิ้มและมีความหวังจากที่หลับไปแบบซังกะตายมาสามเดือน 



จบบท