14.00 น.

ณ ห้องรับรองพิเศษในพระราชวังโคลัมเบียแห่งโสฬส
ศรีจิตรากับจักรภพอยู่กันเป็นการส่วนตัว จักรภพสังเกตว่าศรีจิตราดูเงียบไป
จึงถามไปว่า "วันนี้ไม่ค่อยสบายรึเปล่าครับที่รัก"
"เปล่าค่ะ เพียงแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่"
"มีอะไรรึเปล่าครับ"

"นึกถึงเหตุการณ์ที่หนานนูเปียแล้ว รู้สึกแย่ค่ะ ทำไมความคิดของมนุษย์
ถึงนำพาให้เกิดการประหัตประหารกัน ไม่ควรเลยที่จะต้องเกิดเหตุทำนองนี้"

จักรภพไม่ได้กล่าวอะไร ปล่อยให้ศรีจิตรากล่าวต่อ จะได้ระบาย
"อย่างที่ท่านขงจื้อเคยแนะนำไว้ ความสัมพันธ์ทั้ง 5 ที่ควรค่าแก่ความใส่ใจ
พ่อกับลูก สามีกับภรรยา พี่กับน้อง เพื่อนกับเพื่อน เจ้านายกับคนรับใช้
ความสัมพันธ์เหล่านี้เราต้องใช้เหรินหรือหลักความเมตตาเป็นที่ตั้ง
เพราะถ้าใช้หลักความแค้น ก็ต้องลงท้ายด้วยการฆ่ากันเข้าสักวัน"

"อย่าคิดมากเลยครับ เหตุการณ์มันได้เกิดขึ้นแล้ว พวกเราทุกคนก็ต่างเสียใจ
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์ทำนองนี้
แม้กระะทั่งคนที่หนานนูเปียเอง แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างหมดรัก 
ความแค้นจึงเข้าแทนที่และถาโถมอย่างหนัก จนไม่มีใครห้ามใครได้
คิดได้เพียงแค่ ถ้าเราไม่ฆ่าเขา เขาก็ต้องฆ่าเรา งั้นเราต้องชิงฆ่าก่อน"

จักรภพเดินเข้าใกล้ศรีจิตรา ศรีจิตราจึงเอนกายซบอกเขา
"โลกมันช่างโหดร้ายขึ้นทุกวันเลยนะคะ"
จักรภพสวมกอดจากด้านหลัง
.........................................

กวินตกใจนิดนึงเมื่อชายชาญมาสะกิดเขา
เมื่อเขาหันไปหา เขาจึงถามว่า "มีอะไรเหรอ"
ชายชาญตอบกลับมาว่า "ช่วยไปส่งผมหน่อยครับ"

ตอนนั่งอยู่ในขบวนรถของนายก ชายชาญนั่งเหม่อ ๆ
เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว กวินแอบมองเขา แต่ก็ไม่ได้ทักอะไร
พอรู้ปลายทางที่เขาอยากไป กวินก็รู้สึกผ่อนคลาย
เหตุการณ์ที่หนานนูเปียน่าจะสะเทือนใจเขามากถึงมากที่สุด

พอขบวนรถเข้ามาจอดตรงหน้าคฤหาสน์วลาฟวโรรส
คนในคฤหาสน์ตกใจกันมากที่ขบวนรถของนายกรัฐมนตรีมาถึงคฤหาสน์
เมื่อชายชาญลงจากรถ พวกเขาต่างตกใจกันมากเช่นกัน 
"นั่นคุณชาย คุณชายจริง ๆ ด้วย" 

ชายชาญยิ้มให้กับทุกคน
"คุณผู้หญิงอยู่ชั้นล่างค่ะ"
แม่ของชายชาญที่กำลังนั่งทำงานอยู่ชั้นล่าง งงมากกับเสียงเอะอะโวยวายหน้าคฤหาสน์
"พวกนั้นตื่นเต้นอะไรกันน่ะ"

แต่พอเห็นชายชาญเท่านั้น เธอนั่นแหละที่โหวกเหวกโวยวายมากกว่าคนอื่น

"โอ ชายลูกแม่ โอ" เธอวิ่งไปกอดเขา จูบหน้าผากเขา จับตัวเขา เธอคิดถึงเขามาก
เธอกอดเขา เขาเองก็กอดตอบ เธอร้องไห้โวยวาย พร่ำพรรณาหลายอย่าง
มันออกมาเป็นคำพูดที่พรั่งพรู แต่ฟังยาก เธอผลักเขาเข้าไปที่หน้าลิฟท์
"พ่ออยู่ชั้น 5 นะ ชายขึ้นไปเลยนะลูก ขึ้นไปเลยนะ" 

พอลูกชายขึ้นลิฟท์ไปแล้ว เธอจึงหันมาสั่งการที่ชั้นล่างต่อ "รับรองนายกด้วย"

พ่อของชายชาญกำลังสาละวนทำงานอย่างเคร่งเครียด 
"ทำไมวันนี้หาเอกสารสำคัญไม่ได้เลยวะ" 
ขณะที่เขากำลังวุ่นวายอยู่นั้น ลิฟท์ก็เปิดออก
พอเขาเห็นชายชาญเท่านั้น ดูเขาตกใจมาก "ลูกพ่อ ชายลูกพ่อ"
เขาวิ่งไปสวมกอดลูกชายทันที ชายชาญก็กอดตอบ
ชายชาญคิดในใจว่าทำไมคนที่หนานนูเปียจึงทิ้งรักที่มีค่าเช่นนี้ ทำไม
................................................................................

ณ ห้องรับรองพิเศษ พระราชวังดานูป 

เจ้าหญิงวิมลลักษณาทรงนั่งอยู่ เจ้าชายปารีสทรงยืนมองด้วยความห่วงใย
เจ้าหญิงวิมลลักษณาทรงเอ่ยขึ้น "ตั้งแต่ฉันวัยรุ่น โสฬสก็มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย
ไหนจะเรื่องรัฐประหาร ปัญหาปากท้อง ปัญหาเศรษฐกิจ ปัญหาสังคม
และปัญหาอีกร้อยแปด ฉันเองเหมือนโตมาพร้อมกับปัญหาต่าง ๆ ของประเทศ
บางครั้งฉันเจ็บปวดมาก แต่ก็ยังทนได้ แต่ฉันทนสิ่งที่เกิดขึ้นที่หนานนูเปียไม่ได้
ฉันทนไม่ได้จริง ๆ ถึงแม้จะเห็นมนุษย์ทำร้ายกันมามากมาย แต่ครั้งนี้ ฉันไม่สามารถทนได้เลย"

เจ้าชายปารีสเดินเข้าไปใกล้ วางมือของพระองค์ไว้ตรงบ่าของเจ้าหญิงวิมลลักษณา
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะอยู่เคียงข้างเธอนะ พี่สัญญา ต่อไปนี้ พี่จะไม่ขัดแย้งกับเธอเลย
พี่พร้อมเสมอที่จะสนับสนุนเธอ อยู่เคียงข้างเธอ ไม่ทอดทิ้งเธอนะ พี่รักเธอนะวิมลลักษณา"

เจ้าหญิงวิมลลักษณาทรงลุกขึ้นและมองไปที่ดวงตาของเจ้าชายปารีส
"แต่งงานกับฉันนะคะ เจ้าชายปารีสแห่งโอดาน"