เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเรา แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานเป็นปีๆ แต่ก็ลืมไม่ลง
มีใครพกเรื่องราวเหล่านั้นอยู่ในใจบ้างไหมคะ
 
จขกท ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ จะขอแชร์เรื่องราวในอดีตเมื่อ 15 ปีที่แล้วให้ฟัง
ที่จริง การได้มาพิมพ์เล่า ก็ทำให้คลายความอึดอัดได้บ้างไม่มากก็น้อย
 
เมื่อ 15 ปีที่แล้ว เราจำได้ว่าอยู่ประมาณ ม.3 ที่บ้านลุงมีงานเลี้ยง แต่จำไม่ได้ว่างานเลี้ยงอะไร 
เราเห็นลุงเราสูบบุหรี่มาตั้งแต่เด็ก และเพื่อนๆ ก็มีแอบสูบกันบ้าง เราก็เลยอยากลอง
พูดตรงๆ ก็เด็กไม่ดีเท่าไหร่อะนะ แอบจิ๊กบุหรี่ลุงมาตอนแกเมา มวนนึง แล้วไปแอบสูบหลังพุ่มไม้
 
ความซวยมันอยู่ตรงนี้แหละ
 
สูบก็ไม่เป็น จุดเป็นอย่างเดียว สูบไปสำลึกไป แต่พอสูบๆไปสักพัก พี่ชายลูกพี่ลูกน้อง ก็มาเจอพอดี แกก็ดุ แล้วบอกว่าให้ตามไป
แกให้เราเข้าไปในห้องน้ำ แล้วให้สำนึกผิดอยู่สักพัก
พี่ชายคนนี้เราสนิทมาก แก่กว่าเรา 4 ปีได้ ตอนนั้นแกอยู่ปี 1 ละมั้ง เราจะมาอยู่บ้านลุงบ่อย ทุกปิดเทอม มาอยู่เป็นเดือน
บ้านลุง กับบ้านพี่ อยู่ในบริเวณเดียวกัน แต่คนละหลัง มีสวนไว้จัดงานขั่นตรงกลาง
พี่ชายเป็นลูกของพี่สาวลุง ลุงเรารักพี่เรามาก เป็นหลานชายคนโปรด พี่เราก็เป็นคนดีในสายตาทุกคน เล่นเกมด้วยกัน เล่นนอกบ้านด้วยกัน
ก็คือเหมือนเป็นพี่ชายเราจริงๆ เลยอะ 
ต่อนะคะ คือขออธิบายห้องน้ำหน่อย คือเป็นห้องน้ำส่วนตัวในห้องพี่เค้า แต่ค่อนข้างกว้าง
เราก็คิดในใจ ซวยแน่ โดนด่าแน่ กลัวอยู่สักพักพี่ก็เข้ามา
แกยื่นบุหรี่กับไฟแช็คให้เรา บอกว่า ถ้าอยากสูบ ก็สูบที่นี่ สูบข้างนอกเดี๋ยวลุงมาเห็นจะโกรธเอา
อ่าว คดีพลิก เราก็ดีใจ ไม่ถูกดุ แต่สักพัก ความอึดอัดก็เข้ามาแทรก
เราคุยกันสักพัก พี่เค้าก็จับหน้าเรา เราก็ตัวแข็งเป้ก แกบอกว่าเช็คหน่อย เหม็นบุหรี่ไหม
แล้วแกก็เข้ามาใกล้มากๆ จนจูบเรา เราขนลุกทั้งตัวเลยอะ พอแกเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เราก็ผลักออก
แล้วก็บอกว่า ออกมานานแล้ว เดี๋ยวลุงจะเป็นห่วง กลับเข้างานก่อนนะ
เราพยามทำตัวเป็นปกติที่สุด เพราะกลัวว่าเค้าจะโมโห แต่พี่เค้าก็นิ่งไปเลยเหมือนกันนะ
เราเลยรีบออกมา วิ่งกลับบ้าน เจอน้องสาวลูกพี่ลูกน้อง แล้วลากน้องไปห้องน้ำ กอดน้องร้องไห้
น้องก็ตกใจ เราก็เล่าให้ฟัง แต่น้องก็ไม่รู้เรื่องมากหรอก เราเลยให้น้องสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร
ป่านนี้ คงลืมไปแล้วมั้ง เพราะตอนนั้น น้องยังเด็กอยู่ เด็กกว่าเรา 2 ปีได้ เราแค่อยากบอกใครสักคนก็เท่านั้น
น้องถามว่าให้ไปเรียกป้ามาไหม เราคิดหนักมาก เพราะกลัวว่าผู้ใหญ่จะไม่เชื่อ แล้วก็กลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่
กลัวเรื่องที่แอบสูบบุหรี่แล้วจะถูกโกรธด้วย กลัวหลายอย่างมาก เลยตัดสินใจไม่เรียกใคร แล้วเก็บไว้เป็นความลับมาตลอด
 
ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น เราไปบ้านลุง เราจะไม่ไปบ้านพี่เลย ถ้าไม่ได้ไปกับลุงหรือป้า
โชคดีที่พี่เรียนมหาลัยที่ต้องไปอยู่หอ เลยได้เจอกันน้อยลง
เราสองคนไม่เคยพูดถึงเรื่องวันนั้นเลย เจอหน้ากันเราก็สวัสดี ส่วนพี่ทำตัวปกติทุกอย่าง จนเรายิ่งกลัว ถามตัวเองในใจ ว่าเค้าเป็นคนยังไงแน่นะ
จนเวลาผ่านไปจนพี่เค้าเรียนจบ กลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน ก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตไป
ลุงเราใจสลายมาก จากไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นก็ร้องไห้โฮ เราสงสารลุงเรามาก จนเรารู้สึกผิด เพราะเราไม่เสียใจเท่าไหร่เลย
มีใจหวิวๆบ้าง ว่าคนรู้จักเสียชีวิต ก็ไม่ได้เสียใจ
 
ถามว่าเคยคิดจะบอกผู้ใหญ่ไหม เคยนะ ก่อนพี่เค้าเสีย เคยอยากจะพูดหลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้า
พอพี่เค้าเสีย ก็เลยตัดสินใจไม่เล่าเลย เพราะสงสารลุง อยากให้แกจำหลานแต่เรื่องดีๆ 
แต่พูดตรงๆ เหตุการณ์นั้นผ่านมา 15 ปีแล้ว แต่พอเรานึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เชื่อไหมว่า มันเห็นในหัวชัดเจนมาก
อย่างกับเกิดขี้นเมื่อวาน จำบริเวณรอบๆ จำความรู้สึกอึดอัด จำสัมผัสที่โดนจับตัว แล้วขนลุก จำได้ทุกอย่าง
ทั้งๆ ที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่วงอายุนั้น จำได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง ถ้าเลือกได้ ขอลืมเรื่องนี้ดีกว่า เฮ้อ
 
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เหมือนได้ระบายให้ใครสักคนฟัง