ครอบครัวเรามีพี่สาว1คน(พี่เราอยู่มหาลัยปี2) แล้วก็เรา(เราอยู่ ม.6) เวลาพี่สาวทะเลาะกับแม่ พอทะเลาะเสร็จ เคลียร์กับแม่จบแล้ว แม่ก็จะกอดจะหอมเป็นปกติ แต่กับเราพอทะเลาะกับแม่เสร็จเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วทำไมถึงยิ่งรู้สึกห่างเหินล่ะคะ เราเคยสังเกตคือแม่จะกอดจะหอมพี่สาวบ่อยมากแต่กับเรานับครั้งได้ บางครั้งเวลาโดนแม่กอดหอมก็สะดุ้งนิดหน่อย เราไม่ได้หวงตัวกับพ่อแม่นะคะ แต่สะดุ้งที่แบบมันเนื่องในโอกาสอะไรรึป่าว
ทุกเช้าแม่จะขับรถไปส่งเราไปโรงเรียนทุกเช้าจะออกจากบ้านเวลา6โมงถึง6โมง20ทุกวัน เพราะว่าตอนขากลับแม่กลับบ้านรถมันจะติดก็เลยต้องออกบ้านเช้าแม่จะได้ไม่ปวดขา (โรงเรียนเราเลิก4โมงครึ่ง เราไม่เคยไปใช้เวลาหลังเลิกเรียนไปเถลไถลกับเพื่อนเลย เลิกปุ๊ปก็รีบกลับบ้าน เพราะให้ความสำคัญกับคนรอบครัวมากกว่า พอเรียนจบก็ต้องแยกย้ายกับเพื่อน แต่กับครอบครัว เราคิดว่าเราต้องมีตรงนี้ไปตลอด) ส่วนใหญ่เวลาแม่ไปส่งเราก็จะเปิดเพลงในรถไปด้วย ไม่ค่อยได้ชวนแม่คุยหรือเล่าเรื่องอะไร ตั้งแต่เด็กเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจัง ชอบพูดเฉพาะธุระ เรื่องราวสำคัญ คำพูดคำจาไม่ค่อยยืดหยุ่น แต่พอโตมาก็เริ่มดีขึ้น ต่างกันกับพี่สาว พี่สาวเราชวนคุยเก่ง คำพูดมีอารมณ์ขันเวลาชวนแม่คุยก็จะหัวเราะไปด้วย เวลาทะเลาะกับแม่ทุกครั้ง แม่ก็จะพูดประโยคนึงทุกครั้ง แม่พูดว่า"แม่ไม่เคยมีความสุขตอนไปรับไปส่งเราเลย" เราฟังแล้วแบบมันจุกมันเสียใจมันตื้ออยู่ในอกอ่ะ เวลาทะเลาะก็ทุกครั้งแม่ก็จะบอกว่าเรา น่ารำคาญ บ้า ประสาท โง่ บางครั้งเราก็คิดว่าเราปกติดีจริงรึป่าว แต่แม่ก็จะย้ำเสมอว่าแม่รักหนูมากนะ ทำไมถึงไม่เข้าใจ ใช้ชีวิตให้มันดีได้มั้ย พ่อแม่เราเลี้ยงเรากับพี่ให้โตให้ทันคนตั้งแต่เด็ก เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่สังคมด้านนอกพี่เราจะจัดการได้ดีกว่าเรา อาจจะเป็นที่เราเป็นน้องเล็กพี่สาวเลยคอยดูแลจัดการอะไรให้ตั้งแต่เด็ก เราคุ้นชินกับการที่ทำอะไรตามสิ่งที่พี่สาวทำไว้แล้ว
พ่อแม่เราไม่เคยกังวลเรื่องการเรียนของเรากับพี่เลย ขอแค่ใช้ชีวิตไม่โง่ เรากับพี่สาวเป็นหัวดีไม่เคยเรียนพิเศษ แต่ด้านการใช้ชีวิตเรารู้สึกว่าเราด้อยอยู่มากพอพี่สาวไปเรียรมหาลัย เราก็ต้องหัดทำอะไรเองที่โรงเรียน บวกกับการที่เป็นช่วงโควิดต้องเรียนอยู่ที่บ้านพอเปิดมาเรียนปกติพี่เราก็ต้องไปเรียนมหาลัย เราที่ไม่ได้มีพี่คอยจัดการอะไรให้เหมือนเมื่อก่อนก็เลยต้องหัดทำนู่นนี่เอง พอทำเสร็จก็จะกลับมาเล่าให้พ่อแม่ฟัง บางครั้งถ้าไม่ได้ทำเหมือนที่พี่เคยทำก็จะโดนด่าว่าโง่
สรุปแล้วคือเราปกติมั้ยแล้วเป็นเรื่องปกติรึป่าวที่คนในครอบครัวจะไม่ต้องแสดงความรักกันก็ได้??
(ปล.ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ )
ทำไมแม่ถึงไม่แสดงออกทางความรักกับเราเลยคะ??
ทุกเช้าแม่จะขับรถไปส่งเราไปโรงเรียนทุกเช้าจะออกจากบ้านเวลา6โมงถึง6โมง20ทุกวัน เพราะว่าตอนขากลับแม่กลับบ้านรถมันจะติดก็เลยต้องออกบ้านเช้าแม่จะได้ไม่ปวดขา (โรงเรียนเราเลิก4โมงครึ่ง เราไม่เคยไปใช้เวลาหลังเลิกเรียนไปเถลไถลกับเพื่อนเลย เลิกปุ๊ปก็รีบกลับบ้าน เพราะให้ความสำคัญกับคนรอบครัวมากกว่า พอเรียนจบก็ต้องแยกย้ายกับเพื่อน แต่กับครอบครัว เราคิดว่าเราต้องมีตรงนี้ไปตลอด) ส่วนใหญ่เวลาแม่ไปส่งเราก็จะเปิดเพลงในรถไปด้วย ไม่ค่อยได้ชวนแม่คุยหรือเล่าเรื่องอะไร ตั้งแต่เด็กเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจัง ชอบพูดเฉพาะธุระ เรื่องราวสำคัญ คำพูดคำจาไม่ค่อยยืดหยุ่น แต่พอโตมาก็เริ่มดีขึ้น ต่างกันกับพี่สาว พี่สาวเราชวนคุยเก่ง คำพูดมีอารมณ์ขันเวลาชวนแม่คุยก็จะหัวเราะไปด้วย เวลาทะเลาะกับแม่ทุกครั้ง แม่ก็จะพูดประโยคนึงทุกครั้ง แม่พูดว่า"แม่ไม่เคยมีความสุขตอนไปรับไปส่งเราเลย" เราฟังแล้วแบบมันจุกมันเสียใจมันตื้ออยู่ในอกอ่ะ เวลาทะเลาะก็ทุกครั้งแม่ก็จะบอกว่าเรา น่ารำคาญ บ้า ประสาท โง่ บางครั้งเราก็คิดว่าเราปกติดีจริงรึป่าว แต่แม่ก็จะย้ำเสมอว่าแม่รักหนูมากนะ ทำไมถึงไม่เข้าใจ ใช้ชีวิตให้มันดีได้มั้ย พ่อแม่เราเลี้ยงเรากับพี่ให้โตให้ทันคนตั้งแต่เด็ก เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่สังคมด้านนอกพี่เราจะจัดการได้ดีกว่าเรา อาจจะเป็นที่เราเป็นน้องเล็กพี่สาวเลยคอยดูแลจัดการอะไรให้ตั้งแต่เด็ก เราคุ้นชินกับการที่ทำอะไรตามสิ่งที่พี่สาวทำไว้แล้ว
พ่อแม่เราไม่เคยกังวลเรื่องการเรียนของเรากับพี่เลย ขอแค่ใช้ชีวิตไม่โง่ เรากับพี่สาวเป็นหัวดีไม่เคยเรียนพิเศษ แต่ด้านการใช้ชีวิตเรารู้สึกว่าเราด้อยอยู่มากพอพี่สาวไปเรียรมหาลัย เราก็ต้องหัดทำอะไรเองที่โรงเรียน บวกกับการที่เป็นช่วงโควิดต้องเรียนอยู่ที่บ้านพอเปิดมาเรียนปกติพี่เราก็ต้องไปเรียนมหาลัย เราที่ไม่ได้มีพี่คอยจัดการอะไรให้เหมือนเมื่อก่อนก็เลยต้องหัดทำนู่นนี่เอง พอทำเสร็จก็จะกลับมาเล่าให้พ่อแม่ฟัง บางครั้งถ้าไม่ได้ทำเหมือนที่พี่เคยทำก็จะโดนด่าว่าโง่
สรุปแล้วคือเราปกติมั้ยแล้วเป็นเรื่องปกติรึป่าวที่คนในครอบครัวจะไม่ต้องแสดงความรักกันก็ได้??
(ปล.ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ )